Μικρός, ολίγος, ολίγιστος… “Μα δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε””…

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Δεν είμαι από τους γραφιάδες του Μέλβιλ (των νομικών εγγράφων και της παθητικής επανάστασης) ή του Καρυωτάκη (της δημοσιοϋπαλληλικής νοοτροπίας). Δεν έχω την τάση να απαξιώνω ό,τι έχει συμβεί πριν και μετά την γέννησή μου. Ούτε υιοθετώ από ”σέβας”, όπως έλεγε η συχωρεμένη η γιαγιά μου, το ”ανάθεμα” του Πλωρίτη ή του Τερζάκη στη δικιά τους γενιά και τη θεοποίηση της νεότερης, μόνο και μόνο γιατί αμφότεροι είναι αγαπημένοι μου συγγραφείς και δοκιμιογράφοι.

Δεν αναθεματίζω και δε θεοποιώ συλλήβδην καμιά γενιά, παρά μόνο ασκώ κριτική σε εκπροσώπους της, αν μου δώσουν δικαίωμα να το κάνω. Και ο Αλέξης Τσίπρας μου έδωσε σίγουρα πολλές φορές το δικαίωμα στα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησής του, έτσι που να νιώθω ενίοτε σαν θηλυκός Ιαβέρης που τον ακολουθεί κατά πόδας ιχνηλατώντας την πολιτική του πορεία.

Στα χρόνια εκείνα της ιχνηλάτησης του π. πρωθυπουργού, που άφησε πίσω του κυβερνώντας ”λάθη επί λαθών και ψέματα επί ψεμάτων”, δεν υπήρξε καμιά πλήξη, μόνο εγκαρτέρηση και εναλλασσόμενα συναισθήματα του παγόβουνου με τη φλόγα, που άλλαζαν άρδην τα δεδομένα της πολιτικής μας σκηνής και του τραγέλαφου του θιάσου που μας κυβερνούσε εν μέσω φυσικών καταστροφών ή εθνικών τραγωδιών…

Τι κι αν ο ίδιος δεν ανήκει στις ”γενιές των οικιστικών αυθαιρεσιών”, που άρχισαν να… ”τακτοποιούνται” πριν απ’ το ’75 ακόμα. Δεν ανήκει στις γενιές που ”κατέστρεψαν την Ελλάδα”, όπως συνήθιζαν να λένε οι Αριστεροί, στην προσπάθειά τους να τον διαφοροποιήσουν από τους άλλους που είχαν ”σκελετούς” στις ντουλάπες τους.

Αυτό δεν αθωώνει τον ”μικρό” Αλέξη του χθες, που – αν και ήταν πρωθυπουργός 44 χρονών το ’18 – επέτρεψε στον οιονεί βαστάζο του Χριστόφορο Βερναρδάκη να υψώσει ως ασπίδα προστασίας του – για να δικαιολογήσει τις ”αμαρτίες” του αρχηγού του- το (αλλοτινό) νεαρό της ηλικίας του, λες και μεταμορφώθηκε εκείνος σε ”Ντόριαν Γκρέυ’ με υπογραφή του υπουργού του.

Ωστόσο μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας του ’14 να μη σήκωνε βάρη απ’ τις αμαρτίες των άλλων, πέτυχε όμως γρήγορα να σηκώνει τα δικά του τα βάρη και να λούζεται όσα έκανε κι όσα είπε στα χρόνια της διακυβέρνησής του. Και λούστηκε πάρα πολλά στο όνομα της (”πρώτης φοράς”) Αριστεράς, γιατί έκανε πολλαπλάσια και τα έκανε κακώς, πολύ κακώς. Έτσι που ξεχάστηκαν σχεδόν τα παραστρατήματα των άλλων…

Με τον τρόπο αυτό ο άλλοτε άφθαρτος Τσίπρας (που κατήγγειλε με περισσή ευκολία το 2014 το πλεόνασμα Σαμαρά ως ”βουτηγμένο στη δυστυχία, το αίμα και την απάτη”), παρουσίασε υπερδιπλάσιο πλεόνασμα (3,9%) το 2016 από εκείνο για το οποίο κατηγορούσε τον πολιτικό του αντίπαλο.

Επιπλέον, αφού κεφαλαιοποίησε την νεότητά του ως ”χαρισματικός μικρός” και την αναγόρευσή του σε αστέρι της πολιτικής (σε αντικατοπτρισμό των μαθητικών καταλήψεων του 1990), απέδειξε με το ”Καλημέρα” της πρώτης χρονιάς διακυβέρνησής του πως ήταν μικρός και καταστροφικός. Και τρία χρόνια αργότερα πως δεν ήταν μικρός, αλλά ολίγος. Ολίγιστος, για την ακρίβεια…

Και δεν έφταιγαν τα αγγλικά του που έβγαιναν κομπιαστά απ’ το στόμα του σαν μακρόσυρτα ”έεε…”, έτσι που να ακούγονται στα ξένα αυτιά όχι ”σαν βότσαλα γυαλιστερά μεγάλης θάλασσας” ούτε ”σαν ποδοβολητό του αλόγου”, αλλά ”σαν φτύσιμο στο βλέμμα” του συνομιλητή του και ”σαν κέρματα που κουδούνιζαν στην τσέπη του.

Δεν έφταιγαν οι ιδρωμένες παλάμες του όταν μιλούσε με ξένους ηγέτες, Προέδρους και ομολόγους του, ούτε το σφίξιμο στο στομάχι που προκαλούσε συσπάσεις άγχους στο πρόσωπό του, σε σημείο που ντρεπόσουν που τον άκουγες ή τον λυπόσουν.

Δεν έφταιγε το χάσμα το γλωσσικό, που θύμιζε γλωσσική παράγκα ούτε τα συγκαταβατικά του χαμόγελα όταν δεν καταλάβαινε τι τον ρωτούσαν. Δεν έφταιγαν οι κακόγουστες και ανεκδιήγητες επιλογές του στο θέμα συγκρότησης των συμβούλων του ούτε οι ”πρασινοφρουροί” που τον πλαισίωναν σαν κομπάρσοι μιας αλήστου μνήμης εποχής και του μετάγγιζαν κάτι από τον Ανδρέα στον τόνο της ομιλίας του, στο χρώμα της φωνής του και στα αναπαλαιωμένα του συνθήματα.

Δεν έφταιγε το μπόλιασμα των ”παιδιών της Αριστεράς” στο δημόσιο και η καθεστωτική νοοτροπία της νομενκλατούρας του ΣΥΡΙΖΑ, που μπήκε δυναμικά στα σχολεία και τα αφελλήνισε, τα αποθρησκευτικοποίησε, προσπαθώντας να υποτιμήσει την Ορθοδοξία και να την παρουσιάσει ως σκοταδιστικό εργαλείο, οπισθοδρομικό και ασύμβατο με την νεολαία, όπως ακριβώς την εννοεί ο αριστερός αντικληρικαλισμός.

Δεν έφταιγαν και πολλά άλλα, που έγιναν στην τετραετία του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί για όλα έφταιγε τελικά ο μικρός, ο ολίγος, ο ολίγιστος Αλέξης Τσίπρας!.. Έφταιγε εκείνος, αλλά και ο κόσμος του. Ο κόσμος της Αριστεράς: ο ιδεοληπτικός, ο εθνομηδενιστικός (με… θέα τις Πρέσπες), ο κυνικός και ο ευήθης, ο ανθρωπιστικός [αν επρόκειτο για μετανάστες] και ο αμοραλιστικός [(αν επρόκειτο για τους Έλληνες), βλ. Μάτι].

Ναι, αυτός ο κόσμος τον πλάνεψε τελικά και νόμιζε πως είναι όλος ο κόσμος δικός του. Δεν έφταιγε ο ίδιος ούτε το νεαρό της ηλικίας του και το ψεύτικο προφίλ που ανέμιζε σαν ”παιδί του λαού” απέναντι στον μεγαλοαστό Σαμαρά, τον γόνο, τον αριστοκράτη.

– ”… Δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε”, που λέει και ο Μανόλης Αναγνωστάκης.

Κι αυτό το ”τόσα μπορούσε τόσα έκανε” το ‘χουμε πει και ξαναπεί και θα συνεχίσουμε να το λέμε εμείς οι Έλληνες επί μακρόν σαν δικαιολογία, όσο δεν παραδειγματιζόμαστε απ’ τα παθήματά μας.

Όσο ξεγελιόμαστε εύκολα από ένα χτύπημα στην πλάτη, μια θεσούλα στο δημόσιο, μια νεανική ματιά με πολλές υποσχέσεις, ένα αντιγύρισμα προπαγανδιστικό φορτωμένο μνήμες, για να πάμε την επαύριο των εκλογών να ψηφίσουμε με τη σημαία του κόμματός μας, φορτισμένοι συναισθηματικά και φανατισμένοι.

Η Μεταπολίτευση δε μας έδωσε προφανώς τα μαθήματα που έπρεπε. Τώρα ευελπιστούμε να μας τα δώσει ο κορονοϊός. Το προσδοκώ, αλλά δεν το ελπίζω, όσο μας διακατέχει βαθύς διχασμός και δη σε ιστορικές κρίσεις, όπως αυτές της εποχής που διανύσαμε και διανύουμε.

Κορυφαίες είναι η οικονομική κρίση της δεκαετίας των μνημονίων, η εθνική τραγωδία στο Μάτι (που ακολούθησε την ταπείνωσή μας στις Πρέσπες) και αυτή της πανδημίας του κορονοϊού.

Τηρουμένων των αναλογιών, η τελευταία που βιώνουμε ίσως είναι η πιο επικίνδυνη, γιατί είναι χωρίς προηγούμενο και μπορεί να εξελιχθεί σε κρίση απρόβλεπτων διαστάσεων απειλητική για τη ζωή μας, την κοινωνία, την οικονομία, τη δημοκρατία, τις διαπροσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις μας και τις ατομικές ελευθερίες μας.

Τέτοιες κρίσεις απαιτούν, αναμφίβολα, συμφιλιωτικό πνεύμα μεταξύ των κομμάτων και πρόσκληση σε εθνική πανστρατιά πολιτών και πολιτικών. Πολιτικών φερέγγυων κι όχι λαοπλάνων και αριβιστών. Λαϊκών κι όχι λαϊκιστών. Τεχνοκρατών και επιστημόνων και ανθρώπων του πνεύματος, εκπροσώπων της κοινωνίας και της ελληνικής Ομογένειας στο εξωτερικό.

Τέτοιες κρίσεις απαιτούν βασικά μια εθνική ομάδα αρίστων, ικανών και έντιμων, που να είναι αποφασισμένοι να βάλουν ”πλάτη” για τα συμφέροντα της πατρίδας. Να είναι αποφασισμένοι να υπερασπιστούν έναντι οιουδήποτε τιμήματος τα εθνικά, κυριαρχικά δικαιώματά μας. Να υπηρετήσουν αυτήν τη χώρα με αγάπη και τιμή. Με διάθεση εθελοντισμού, ευρηματικότητας, δημιουργικότητας, υπευθυνότητας και ειλικρίνειας.

Η επιλογή τέτοιων ανθρώπων στο τιμόνι της χώρας προϋποθέτει ωστόσο κριτήρια αξιοκρατικά με βάση την ποιότητα και την προσφορά των υποψηφίων στη δημοκρατία, την πατρίδα και την κοινωνία κι όχι με βάση τις φαντεζί παρουσίες τους σε τηλεοπτικές εκπομπές που διαμορφώνουν κλίμα ψευδαίσθησης προεκλογικά, για να αναδείξουν σε κυβερνητικά αξιώματα μετριότητες οι οποίες υπόσχονται στους αφελείς τη ”Γη της Επαγγελίας”…

Στη φουρνιά των μετρίων πολιτικών που προσδοκούν να επανέλθουν δριμύτεροι στην εξουσία με την ίδια εχθροπαθή στάση του ’15 έχοντας στο πλευρό τους την Ανδρεοπαπανδρεϊκή πτέρυγα του ΚΙΝΑΛ, με προοπτική ενσωμάτωσης του κυρίαρχου ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ και ένταξη της ενιαίας ”Προοδευτικής Συμμαχίας” στην Σοσιαλδημοκρατία, ανήκει ο π. πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

Εννιά μήνες μετά την ήττα του στις εθνικές εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019 φαίνεται να επανέρχεται με ακονισμένα αντανακλαστικά και αγωνιστικό ύφος, προσαυξημένο με την πεζοδρομιακή εμπειρία του παρελθόντος, τον αέρα της κυβερνητικής του θητείας, και το θράσος του αριστερού που γλυκάθηκε και θέλει να επανέλθει στην εξουσία.

Απέναντί του η ΝΔ με νωπή ακόμα λαϊκή εντολή και ενισχυμένη δημοσκοπικά μετά την ανάσχεση των μεταναστών στον Έβρο (που οδήγησε σε αναδίπλωση τον Ερντογάν) και την επιτυχή αντιμετώπιση – προς ώρας τουλάχιστον – της φοβερής πανδημίας που ενέσκηψε, είναι πολύ ”comme il faut” (καθωσπρέπει) κόμμα, για να εμπλακεί μαζί του σε πεζοδρομιακές καταστάσεις.

Πολύ περισσότερο αν ο αντίπαλός της αρχίσει τα αντιμνημονιακά κόλπα επωφελούμενος των δυσκολιών που καλείται να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση λόγω του απρόβλεπτου γείτονα εξ Ανατολών, της κλιμακούμενης διόγκωσης του μεταναστευτικού και της οικονομικής κρίσης λόγω κορονοϊού, ο οποίος αναμένεται να επανέλθει δριμύτερος τους φθινοπωρινούς μήνες, αν δεν έχει βρεθεί μέχρι τότε το εμβόλιο για την εξουδετέρωσή του.

Ωστόσο το 2020 δεν είναι 2015 και ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι ο ”πιτσιρικάς” που ξετρέλαινε και παραμύθιαζε όσους τον πίστευαν τότε. Και τον πίστευαν πάρα πολλοί, γιατί ο αντιπολιτευτικός του λόγος – που ήταν καθαρά αντιμνημονιακός – έβρισκε πρόσφορο έδαφος για να ανθίσει και να αποδώσει καρπούς μετά τις επώδυνες επιπτώσεις στις ζωές των Ελλήνων των δύο προηγούμενων μνημονίων.

Όμως ειπώθηκαν τόσα ψέματα στα χρόνια της ”βασιλείας” του, που – όπως είπε και ο Μενέλαος Λουντέμης – ” ντράπηκαν τα ίδια τα ψέματα και δεν ντράπηκαν τα στόματα που τα είπαν”. Ως εκ τούτου, ο αντιπολιτευτικός του λόγος – προς ώρας, τουλάχιστον – γίνεται ελάχιστα πιστευτός μετά τη δυσάρεστη εμπειρία της διακυβέρνησής του.

Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορεί να αποκλείσει κανείς την μελλοντική επανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ και του Τσίπρα, αφού αμφότερα θα εξαρτηθούν απ’ την κυβερνητική πολιτική της ΝΔ με άξονα την Οικονομία. Γι’ αυτό είναι μάλλον παραπλανητικά τα δημοσκοπικά ευρήματα που προδικάζουν την συντριβή του κόμματος που είχε τα τέσσερα προηγούμενα χρόνια την εξουσία.

Στην μΚ (μετά Κορονεϊού) εποχή – όπως την περιέγραψα στο άρθρο μου ”Μ’ ένα σφίξιμο στην καρδιά στο κατώφλι της μΚ εποχής…”, 17/4/’20, LastPoint.gr), θα έχουμε να κάνουμε με νέα δεδομένα που θα απέχουν απ’ τα τωρινά δημοσκοπικά, αν υπογράψουν οι κυβερνώντες νέο μνημόνιο ή επαναλάβουν τα απευκταία λάθη του ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά θέματα, δίνοντας το φιλί της ζωής στους ημιθανείς πολιτικούς αντιπάλους.
Και μη μου πείτε ότι και στις επόμενες εκλογές θα κινηθεί ο λαός κατά πώς κινήθηκε το ’19 καταψηφίζοντας τον Αλέξη Τσίπρα γιατί ”εζυγίσθη, εμετρήθη, και ευρέθη ελλιπής”. Το πιο πιθανόν είναι – αν ισχύσει το παραπάνω σενάριο – να τον επανεκλέξει από αντίδραση στον Κυριάκο επικαλούμενος ως δικαιολογία για την αποτυχημένη διακυβέρνησή του (2015-’19) το ανεκδοτολογικό: ”Αν και ολίγος, ολίγιστος, δεν έφταιγεν τότε ο ίδιος. Τόσος ήτανε…”, κατά το ”Τόσα μπορούσε, τόσα έκανε”…

5 σκέψεις σχετικά με το “Μικρός, ολίγος, ολίγιστος… “Μα δεν έφταιγεν ο ίδιος. Τόσος ήτανε””…

  • 27/04/2020, 17:14
    Permalink

    Αν η νοοτροπία μας στην εκλογή των κυβερνώντων είναι το “φύγε εσύ, έλα εσύ”, και όχι η αξία της ίδιας διακυβέρνησης που δοκιμάζεται στις δύσκολες περιστάσεις και πώς έχουν αντιμετωπιστεί οι δυσκολίες αυτές, τότε θα είμαστε για μια ακόμα φορά άξιοι της τύχης μας. Ένας δεύτερος παράγοντας που επιμελώς θίγετε στο άρθρο σας, είναι η σύγκριση του ύφους και της συμπεριφοράς των ηγετικών φυσιογνωμιών, που αν δεν γίνεται αντιληπτή από το ευρύ κοινό, τότε πάλι δεν τίθεται θέμα ευθύνης των πολιτικών που αναλαμβάνουν την διαχείρηση της εξουσίας, αλλά αντιθέτως προβληματίζει η ικανότητα ευθυκρισίας του εκλογικού σώματος. Και αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό στοιχείο που αφορά στο πολιτικό αλλά και πολιτιστικό επίπεδο του λαού.

    Σχολιάστε
  • 27/04/2020, 22:50
    Permalink

    και οι δυο μαζι εχουν στην καλυτερη ενα 50 τοις εκατο των συμμετεχοντων στις εκλογες,δηλαδη και οι δυο μαζι το 1/4 του εκλογικου σωματος,αυτο το 1/4 λοιπον ασχολειται με αυτους τους δυο,εμεις οι υπολοιποι οχι,υπαρχουν σοβαρωτερα, πολυ σοβαρωτερα πραγματα απο αυτους για να ασχοληθουμε

    Σχολιάστε
  • 28/04/2020, 00:03
    Permalink

    ”Η κοινοβουλευτική πλειοψηφία επιτυγχάνεται με ένα κόμμα ή συνασπισμό κομμάτων που κερδίζει τουλάχιστον τις μισές συν μία έδρα από το σύνολο των εδρών (151 από τις 300)”. Το κυβερνών κόμμα – η ΝΔ – πήρε στις εκλογές της 7ης Ιουλίου 39,85% και 158 έδρες, έναντι 31,53% και 86 εδρών του δεύτερου κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ με 31,53% και 86 έδρες. Όλα έγιναν νόμιμα και οι της κυβέρνησης και της Αξιωματικής αντιπολίτευσης κατέχουν δικαιωματικά τις θέσεις που κατέχουν – εκπροσωπώντας την πλειοψηφία των συμμετεχόντων στις εκλογές, ήτοι το 57, 91, αφού η αποχή ήταν 42,09 επί των εγγεγραμμένων ψηφοφόρων. Με δεδομένα αυτά και το παραδεκτό παλαιόθεν ότι όλα είναι θέμα πολιτικής βούλησης της εκάστοτε κυβέρνησης, όσον αφορά τις λήψεις αποφάσεων που καθορίζουν την πορεία ζωής μας (συμπεριλαμβανομένων και των σοβαρών θεμάτων που μας απασχολούν), δεν καταλαβαίνω το μήνυμα που εκπέμπει το σχόλιό σας, το οποίο υποκρύπτει διάθεση απαξιωτική της όλης δημοκρατικής διαδικασίας που ακολουθείται στις εκλογικές αναμετρήσεις. Εκτός κι αν δε σας αφορά η έμμεση, αντιπροσωπευτική δημοκρατία ή πριμοδοτείτε την απλή αναλογική που ζητούσε ο Βασίλης Λεβέντης…

    Σχολιάστε
  • 28/04/2020, 09:21
    Permalink

    Συμφωνώ σε όλα , διαφωνώ στο @ Ωστόσο μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας του ’14 να μη σήκωνε βάρη απ’ τις αμαρτίες των άλλων,@@@. Λάθος δεν ήταν βάρη συνολικά των άλλων, αυτά που θέλουν να τα φορτώσουν στους προηγούμενους , είναι δικά τους βάρη, δικές τους πολιτικές, στις οποίες σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης υπέκυψαν . Υπέκυψαν σε όλες τις επιθυμίες της αριστεράς, δεν κυβέρνησαν , νόμιζαν . Η αριστερά από το παρασκήνιο κυβερνούσε, με πρωθυπουργούς σαν τον Ανδρέα , τον ΓΑΠ, με τους βουλευτές τύπου Γιαννόπουλου, με τα πολιτιστικά κέντρα, Κουτσόγιωργα , Τσοχατζόπουλου , με συνδικαλιστές τύπου Φωτόπουλου, Πιπεργιά, Κανελλόπουλου και άλλων πολλών. Όσο για τον Αλέξη και την παρέα του, Πολάκη, Τζανακόπουλο , Παπά κλπ, αυτοί νομίζουν πως είναι ακόμη φοιτητές , αιώνιοι φοιτητές , δεν θα αλλάξουν, έτσι έμαθαν στα αμφιθέατρα, έτσι μεγάλωσαν , να περνούν τα θέλω τους με τραμπουκισμούς με τσαμπουκά. Λόγω επαγγέλματος έχω ζήσει από κοντά τις καταλήψεις στα σχολεία με τον αρχικαταληψία , Ξέρω πως σκέφτονται, πως ενεργούν. Πριν τις εκλογές έλεγα παντού , σε φίλους , πως αν τον καταληψία τον κάνουμε πρωθυπουργό , τότε είμαστε άξιοι της τύχης μας. Φοβάμαι όπως γράφεις πως θα επανέλθει, και ξέρεις γιατί , έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στην εκπαίδευση, έβαλαν ρίζες βαθιά , μια γενιά μεγάλωσε έτσι. Να θυμίσω πως αυτό ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, όταν ο ΓΑΠ ως υπουργός παιδείας, δημιούργησε τις μαθητικές κοινότητες, όταν αυτός είχε στείλει τότε εγκύκλιο που επέτρεπε με μια υπεύθυνη δήλωση του Ν 105 από τον γονέα , ο μαθητής να απαλλάσσετε από το μάθημα των θρησκευτικών. Ειχαν πρόγραμμα , σχέδιο . Δεν ήταν τυχαίο που κάτι υπουργοί κάτι Σιφουνάκηδες κλπ τα είχαν βάλει με τον Χριστόδουλο , γιατί ήταν ο μόνος που αντιστεκόταν, είχαν καταφέρει να στρέψουν ακόμη και τον Πατριάρχη εναντίον του, και ήταν μόνος , και η ΝΔ τότε σφύριζε αδιάφορα.

    Σχολιάστε
  • 29/04/2020, 15:12
    Permalink

    ”… έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά στην εκπαίδευση, έβαλαν ρίζες βαθιά , μια γενιά μεγάλωσε έτσι. Να θυμίσω πως αυτό ξεκίνησε πολλά χρόνια πριν, όταν ο ΓΑΠ ως υπουργός παιδείας, δημιούργησε τις μαθητικές κοινότητες,..”

    Έχετε απόλυτο δίκιο όταν λέτε ότι η Αριστερά έκανε πολύ καλή δουλειά στην Εκπαίδευση, αλλά ο αντίλογος είναι: μήπως τη ”διευκόλυνε” η Δεξιά να το κάνει με την αδυναμία της να χαράξει πατριωτική εκπαιδευτική πολιτική όταν ήταν στην εξουσία; Μήπως πριμοδοτούσε και επί των ημερών της επιλογές πρασινοφρουρών σε θέσεις Διευθυντών/Σχολικών Συμβούλων και Προϊσταμένων Εκπαίδευσης στα κατά τόπους Γραφεία; Είναι μια πικρή ιστορία που την έζησα εκ του… σύνεγγυς, δυστυχώς. Επί πενταετίας Κώστα Καραμανλή είχαμε, σας πληροφορώ, τα ίδια πρόσωπα να κόβουν και να ράβουν σε θέσεις-κλειδιά της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης. Τα ίδια πρόσωπα, λίγο-πολύ, να στελεχώνουν τις επιτροπές Εξετάσεων στα Βαθμολογικά Κέντρα και την Κεντρική Επιτροπή Εξετάσεων, που έβγαζε τα Θέματα των Πανελλαδικών. Και τους εκπροσώπους της ΔΑΚΕ να κοιτάζουν πώς θα βολέψουν τον εαυτό τους και τον κοντινό τους περίγυρο. ΚΑΜΙΑ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ δεν υπήρχε ούτε επί ΠΑΣΟΚ ούτε επί ΝΔ, δυστυχώς, όπως δεν υπήρχε και επί ΣΥΡΙΖΑ…
    2. Άλλο ένα παράδειγμα ότι η ΝΔ βάδισε και βαδίζει πάνω στα χνάρια του ΠΑΣΟΚ στην εκπαιδευτική της πολιτική είναι το γεγονός ότι διατήρησε και διατηρεί επί δικών της ημερών τον καταστροφικό για την εθνική συνείδηση των μαθητών νόμο του ΓΑΠ, που έδινε και δίνει το δικαίωμα να διδάσκεται η Ιστορία και από άλλες ειδικότητες, πλην των καθ’ ύλην αρμοδίων να τη διδάξουν, φιλολόγων. Σε καθηγητές δηλαδή ξενόγλωσσους, Νομικούς, Κοινωνιολόγους κλπ, που δεν συμπληρώνουν το ωράριό τους, με αποτέλεσμα τα να βγαίνουν τα παιδιά απ’ τα σχολεία ανιστόρητα και να γελοιοποιείται το μάθημα της Ιστορίας. Να γελοιοποιούνται οι ήρωές μας και οι πολύτιμες παρακαταθήκες που μας άφησαν…

    Σχολιάστε

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.