Κοινωνία και τεκνοθεσία…

Γράφει ο Βασίλης Τσιαλιαμάνης 

Ένα σημαντικό θέμα θα απασχολήσει την Ελληνική κοινωνία στο άμεσο μέλλον. Πρόκειται για την τεκνοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια.

Είναι σίγουρο ότι αρκετοί θα χρωματίσουν πολιτικά-κομματικά την άποψή τους, στην προσπάθεια να εμφανιστούν προοδευτικοί, φιλελεύθεροι, σύγχρονοι και δεν ξέρω ποιόν άλλο προσδιορισμό θα επικαλεστούν. Το συγκεκριμένο θέμα όμως είναι άκρως κοινωνικό και δεν επιδέχεται χρωματική κάλυψη, ούτε είναι πρόσφορο για αλίευση ψήφων. Άλλωστε χορτάσαμε στη Μεταπολίτευση από τέτοια αλιεύματα ψήφων, με τις γνωστές συνέπειες που βιώνουμε.

Η πολιτεία οφείλει να προστατεύσει στο μέγιστο βαθμό αυτούς που δεν έχουν βούληση, δηλαδή βρέφη και μικρά παιδιά και όχι να εξυπηρετήσει τις προθέσεις ενηλίκων, δηλαδή των ομόφυλων ζευγαριών.

Ποιοί μπορεί να είναι αυτοί οι 151 τουλάχιστον Βουλευτές που με την ψήφο τους μπορούν να οδηγήσουν ένα άβουλο πλάσμα να μεγαλώσει με δύο γονείς του ίδιου φύλου;

Τι θα απαντήσουν όσοι υποστηρίζουν κάτι τέτοιο, όταν μετά από κάποια χρόνια ερωτηθούν από το ενηλικιωμένο παιδί πλέον, γιατί επέτρεψαν να μεγαλώσει σε τέτοιο περιβάλλον;

Ποιόν θα έχουν εξυπηρετήσει; 

Η απάντηση στα ερωτήματα συγχέεται πολλές φορές, ιδιοτελώς, με το σύμφωνο συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών. Οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι είμαι υπέρ αυτού του συμφώνου συμβίωσης γιατί αφορά στην ελεύθερη επιλογή ενηλίκων. Διαφέρει όμως από την τεκνοθεσία που αφορά το ομόφυλο ζευγάρι και το βρέφος ή μικρό παιδί που δεν κάνει κάποια επιλογή, αλλά του επιβάλλεται να μεγαλώσει σε ένα τέτοιο περιβάλλον.

Η κρίση που βιώνουμε, εκτός από οικονομική έχει αποκτήσει και έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Πολλοί υποστηρίζουν ότι η κρίση είναι ευκαιρία. Μπορεί να είναι ευκαιρία αναφορικά με επενδυτές και το κέρδος, δεν είναι όμως ευκαιρία ισοπέδωσης. Πολύ δε περισσότερο δεν μπορεί να αποτελέσει άλλοθι για ενέργειες που μπορεί να καταδικάσουν ψυχές. Και όταν έχουμε να κάνουμε με ψυχές, όλα τα υπόλοιπα μπαίνουν στην άκρη.

Στους φίλους μου της προόδου (προοδευτικούς) και στους φίλους μου της ελευθερίας (φιλελεύθερους) θα τους απαντήσω εκ των προτέρων. Δεν υπάρχει πολίτης που να εναντιώνεται στην πρόοδο, όπως επίσης δεν υπάρχει πολίτης που να εναντιώνεται στην ελευθερία. Τέτοιες διαχωριστικές γραμμές αποτέλεσαν και αποτελούν εφεύρημα, ώστε να είναι ευκολότερο για κάποιους να πολιτεύονται και να αντιπολιτεύονται. Υπάρχουν μόνο διαφορετικά πολιτικά και οικονομικά μοντέλα διακυβέρνησης, που όλα όμως στην ουσία τους έχουν ως επίκεντρο τον άνθρωπο και τη βελτίωση της ζωής του.

Στις ανοιχτές κοινωνίες, στην κοινωνία των πολιτών της οποίας είμαι μέλος, κυρίαρχο μέλημά μας είναι η προστασία του ανυπεράσπιστου. Ακόμη και σε μία δίκη, η πολιτεία ορίζει υποχρεωτικά νομικό παραστάτη σε όποιον δεν έχει, γιατί οφείλει ο ανυπεράσπιστος να έχει υπεράσπιση. Εμείς λοιπόν ως κοινωνία και πέρα από χρώματα και κόμματα, οφείλουμε να είμαστε υπερασπιστές των ανυπεράσπιστων βρεφών και μικρών παιδιών που για κάποιους λόγους θα βρεθούν με ανάδοχους γονείς. Οφείλουμε λοιπόν να απλώσουμε δίχτυ προστασίας. Διαφορετικά όταν κληθούμε να απαντήσουμε ως κοινωνία, δεν θα έχουμε απάντηση…

ΠΗΓΗ: ΠΡΩΙΝΟΣ ΛΟΓΟΣ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.