Περί πολιτικής βίας
Γράφει ο Δημοσθένης Δαββέτας Καθηγητής Φιλοσοφίας της Τέχνης, ποιητής, εικαστικός, γεωπολιτιστικός αναλυτής
Στην αρχαιότητα, την Ρώμη, τον Μεσαίωνα και κυρίως από τη Γαλλική επανάσταση, αργότερα τη Ρωσική, τον Μάη του ’68 ή το αντάρτικο πόλης, για να αναφερθώ ενδεικτικά, η Πολιτική βία, υπήρξε έκφραση αναζήτησης “δικαίου”. Στηρίχθηκε στο ηθικό δικαίωμα αντίδρασης του “καταπιεσμένου” εναντίον του “καταπιεστή”.
Στον νεωτερικό και σύγχρονο κόσμο, ήδη ο Χέγκελ υιοθετούσε τη βία σαν ανα-δημιουργία του εαυτού μέσω της σκεψης, ο Μαρξ την θεωρούσε αναγκαίο εργαλείο μεταβολισμού της κοινωνίας μέσω της εργασίας και ο Σαρτρ την θεωρούσε ξαναχτίσιμο του ανθρώπου μέσω της δημιουργικά μανιασμένης παραφοράς.
Η ιδέα της πολιτικής βίας (που οφείλω να πω υιοθετήθηκε κι από την δεξιά και την αριστερή αντίληψη) αλλά που έχει περισσότερο αριστερή διαχρονικότητα, εμπεριέχει στη ρίζα της το σπέρμα της λύτρωσης, της σωτηρίας. Η πολιτική βία εμπεριέχει συνειδητά ή ασυνείδητα, εκείνη την ιδιαίτερη σχέση του ανθρώπου με το επέκεινα, την θεμελιακή σχέση με τον πέρα – από- την – ζωή, κοντολογίς εμπεριέχει τη σχέση ανθρώπου με θάνατο. Είναι γέννημα τρόμου για το άγνωστο, αλλά και γοητείας προς το κενό.
Αυτός ο φόβος- γοητεία, ωθεί τον άνθρωπο (πολίτη εν προκειμένω) να αντιμετωπίσει το δέος του άγνωστου – κενού (την απουσία) με την παρουσία, ένος ιδεώδους, κάτι το λυτρωτικά σωτήριο. Αυτό το “ιδεώδες” όταν ενσαρκωθεί ως πολιτική ιδεολογία, μπορεί να εξωθήσει σε βίαιες αντιδράσεις. Η πολιτική βία είναι η δίψα για το εδώ-και-τώρα της εφαρμογής του σωτήριου πολιτικού ιδεώδους. Πρόκειται για άρνηση της Πολιτικής, σαν μακρο-στρατηγική, και αποδοχή της σαν μικρο-στρατηγική. Δηλαδή υιοθέτηση της έντασης , έξαρσης, πρόκλησης, άρνησης για την άρνηση, κοντολογίς όχι διάλογο με το διαφορετικό αλλά αυτοθαυμασμός.
Ο μόνιμα Πολιτικά βιαιοπραγών, είναι ένας Νάρκισσος, ένας “αυτιστής”, που μέσα από τις βίαιες πράξεις του, θέλει να νοιώθει οτι τα βλέμματα των γύρω του είναι στραμμένα πάνω του.Είναι ένας αλαζόνας του ιδεώδους για δύναμη.
Ο μόνιμα βιαιοπραγών πολιτικά, θεοποιεί την βία.Την κάνει πίστη του. Όχι μόνο σαν μέσο αλλά φτάνει να την κάνει κι αυτοσκοπό. Γι αυτό είναι ά-σοφος οπως θαλεγε ο Σωκρατης ,ο Μαντελα η ο Γκαντι.. Και σαν τέτοιος δεν αγαπά πρωτα απ’ολα την ζωη αλλα το “εδω και τωρα”. Έχει κάνει μια εκλογή που μπορει να εινσι ειδικά σε κάποιες περιπτώσεις (αυτο)καταστροφικη.