Το άγνωστο μετά…

Γράφει ο Γιώργος Παντάκης

Κοιτώντας στην τηλεόραση την εξέλιξη ενός πολέμου στη γειτονιά μας, τα συναισθήματα που δημιουργούνται είναι πολλά, διαφορετικά και ποικίλα. Για πολλούς, κυρίως τους νεότερους, αλλά και τους μεγαλύτερους που έχουν κοντή μνήμη, είναι κάτι πρωτόγνωρο.

Συνήθως δεν εμβαθύνει κανένας στο πρόβλημα που δημιουργείται μετά τις βόμβες και τα όπλα. Κανένας δεν μπαίνει βαθύτερα, κανένας δεν βλέπει τι μπορεί να συμβεί μετά από έναν πόλεμο.

Κάθε μέρα περνάνε τα σύνορα περίπου 150 με 200.000 γυναικόπαιδα, αφήνοντας πίσω τα πάντα. Έχουν περάσει απο τα σύνορα της Ουκρανία σε άλλες χώρες , πάνω από 2,5 εκατομμύρια γυναίκες με τα παιδιά τους, αφήνοντας πίσω τα σπίτια τους, τα υπάρχοντά τους, την περιουσία τους ολόκληρη την ζωή τους

Γυναικόπαιδα που περπατάνε τεράστιες αποστάσεις, σε απίστευτα χαμηλές θερμοκρασίες για να σώσουν τους εαυτούς τους. Πότε-πότε βλέπουμε και εικόνες ένα κλικ πιο συγκινητικές, να παίρνουν μαζί και τα ζωάκια τους, για να είναι σίγουροι πως θα σωθούν κι αυτά.

Δεν είναι όμως μόνο αυτοί που φεύγουν. Είναι κυρίως όσοι έχουν μείνει πίσω για να πολεμήσουν. Για να αντισταθούν στην παράλογη και παράνομη ρωσική εισβολή. Αυτοί που ζούνε πλέον καθημερινά με οδοφράγματα, καλάσνικοφ και μολότοφ. Που αντιστέκονται σε έναν πανίσχυρο εχθρό, που πέρα από το έμφυτο μίσος που κουβαλάει σαν λαός μέσα στην ψυχή του, διαθέτει τα πλέον σύγχρονα και ισχυρά πολεμικά μέσα. Που γνωρίζουν πως μπορεί ανά πάσα στιγμή να πεθάνουν, χωρίς να γνωρίζουν καν ποιος τους σκότωσε.

Ποιων είναι η μοίρα τραγικότερη; Αυτών που μπορεί να σκοτωθούν; Ή αυτών που, όταν κάποια στιγμή γυρίσουν στη πατρίδα τους, δε θα βρουν ζωντανό τον άνδρα ή τον μπαμπά τους ή τον αδερφό τους;
Τι ποσοστό από αυτές τίς γυναίκες θα μείνουν μόνες;
Τι ποσοστό από αυτά τα εκατομμύρια παιδιά που έφυγαν με το ζόρι άρον άρον θα μείνουν ορφανά;
Πόσα θα αναγκαστούν να μεγαλώνουν με στέρηση και δυσκολίες πλέον; Νομίζω πολλά.
Πάρα πολλά γυναικόπαιδα όταν θα γυρίσουν δεν θα βρουν κανέναν να τους περιμένει. Θα είναι μόνοι τους και θα πρέπει να δουν πως θα επιβιώσουν ξεκινώντας από το μηδέν.

Την παρακολούθηση ενός πολέμου συνήθως την εξαντλούμε σε αναλύσεις επί του στρατιωτικού και του διπλωματικού πεδίου. Πόσο έχει προχωρήσει ο επιτιθέμενος, πόσο έχουν αντισταθεί οι αμυνόμενοι. Ποια στάση θα κρατήσουν οι υπόλοιπες χώρες.

Για τους απλούς ανθρώπους όμως ο πόλεμος δεν είναι αυτό. Είναι ο κίνδυνος, η προσφυγιά, οι τραυματισμοί, ο θάνατος. Αυτό καλό είναι να το λαμβάνουν υπόψη εκείνοι που αυτές τις μέρες αφιερώνουν όλο το διαδικτυακό τους χρόνο (πολλές φορές, όχι μόνο το διαδικτυακό) για να πείσουν τους υπόλοιπους πόσο δικαιολογημένη ήταν από την πλευρά της Ρωσίας η επιλογή της εισβολής.

** Λίγα χιλιόμετρα έξω από το Κίεβο, σήμερα που γράφετε αυτού το κείμενο, υπάρχουν 33 ορφανά κρυμμένα σε ένα υπόγειο. Και ο πόλεμος έχει πάρα πολύ δρόμο ακόμα…