Τα φετινά μου γενέθλια δεν είναι ένας ακόμα χρόνος…

Γράφει ο Γιώργος Παντάκης 

Τα φετινά μου γενέθλια (31 Μαρτίου…) δεν είναι όπως τα άλλα. Έχουν κάτι ιδιαίτερο, κάτι ξεχωριστό, κάτι νέο. Κάτι…

Τα φετινά μου γενέθλια δεν είναι ένας ακόμα χρόνος στην πλάτη μου. Είναι ένας νέος σταθμός, μια αφετηρία. Είναι η προσπάθεια κοντά 50 χρόνων. Και είναι αλήθεια ότι κόπιασα πολύ για να φτάσω μέχρι εδώ.

Στα 15 μου, έδωσε ο Θεός να «δοκιμάσω» τον εαυτό μου στην εργασία. Μπορεί να μην ήταν ευχάριστο λόγω της μικρής μου ηλικίας, αλλά ήταν αναγκαίο. Κάτι νέο στην ζωή μου που όσο δυσάρεστο και να ήταν, τότε, εγώ, τα έβλεπα είτε σαν «παιχνίδι» είτε σαν εμπειρία, είτε σαν κάτι που θα με τον τρόπο του θα με βοηθούσε στη ζωή.

Το καλό σε όλη αυτήν την περίοδο ήταν ότι ποτέ, μα ποτέ, δεν θεώρησα ότι κάνω κάτι, καταναγκαστικό ή κακό. Ποτέ.  Ποτέ δεν σκέφτηκα να συγκρίνω τον εαυτό μου με το τι έκαναν εκείνη την εποχή οι φίλοι μου. Ποτέ. Προφανώς έγινε αυτό που κάποιοι λένε ότι γίνεται κάποιες φορές σε τέτοιες περιπτώσεις. «Δημιουργήθηκαν άμυνες» και «αντιστάσεις».

Τα χρόνια πέρασαν και ενηλικιώθηκα (18). Έτσι ξεκίνησαν και τα περιβόητα ένσημα. Διάφορες και ποικίλες εργασίες, στον ιδιωτικό τομέα και μόνο. Πέντε χρόνια αργότερα, παντρεύομαι την Τζούλια και δημιουργούμε οικογένεια.

Σαν άτομο είχα και έχω, πολλά ενδιαφέροντα και μεγάλη διάθεση να καταπιαστώ με κοινωνικά θέματα. Αυτά όμως που μου τράβηξαν το μεγαλύτερο ενδιαφέρον ήταν ο αθλητισμός και η πολιτική. Μην ξεχνάμε ότι το 1974 μετά την μεταπολίτευση ΟΛΟΣ ο κόσμος ασχολείτο με την πολιτική.

Αφετηρία μου στην πολιτική η ΟΝΝΕΔ. Αφετηρία μου στον αθλητισμό ο στίβος (100m, αργότερα 400m ) στον Πανελλήνιο Γυμναστικό Σύλλογο. Ο στίβος μετά τον στρατό εγκαταλείφθηκε μιας και η καθημερινότητα δεν βοηθούσε την απαιτούμενη εξέλιξη για καλύτερα ρεκόρ.

Στην πολιτική όμως τα πράγματα ήταν ευκολότερα, μιας και δεν απαιτούσε ούτε συγκεκριμένο χρόνο αλλά ούτε και βελτίωση ή… ρεκόρ. Οι γνωριμίες πολλές, οι φιλίες περισσότερες και αρκετές κουμπαριές. Όλα κάτω από σκληρούς αγώνες που απαιτούσε εκείνη η εποχή.

Κάποιοι από αυτούς στην πορεία έγιναν βουλευτές, άλλοι δήμαρχοι, άλλοι Νομάρχες, άλλοι σύμβουλοι, άλλοι αρχηγοί, κάποιοι και πρωθυπουργοί. Για εμένα και τη γυναίκα μου αυτοί οι άνθρωποι, ήταν πάντα, μόνο καλοί φίλοι, μόνο κουμπάροι, και όχι κάτι άλλο. Βάσει όλων αυτών, εκείνη την εποχή, το να μπαίναμε και οι δυο στο δημόσιο  ήταν το ευκολότερο πράγμα που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Όμως, ΠΟΤΕ δεν το επιδιώξαμε, ποτέ δεν το ζητήσαμε από τους φίλους και κουμπάρους μας. Και αυτό λόγω πεποιθήσεως.

50 χρόνια πέρασαν και έφτασα σε αυτά τα γενέθλια. Γενέθλια που θα μου «αποδώσουν» το απόσταγμα της επί 50 χρόνια εργασιακής μου Οδύσσειας. 50 χρόνια σκληρής δουλειάς, με αρκετές ανεργίες, με καλές και κακές στιγμές, με επιτυχίες και αποτυχίες, χαρές και λύπες, εντός και εκτός Ελλάδας. Με πολύ λίγα λόγια, ήρθε η ώρα της σύνταξης.

Είπαμε, τα φετινά μου γενέθλια δεν είναι όπως τα άλλα, έχουν κάτι ιδιαίτερο, κάτι ξεχωριστό, κάτι νέο. «Αποζημιώνουν» τον κόπο μου. (αποζημιώνουν…;;) Τα φετινά μου γενέθλια, μου φέρνουν την σύνταξη…. έστω αυτήν την σύνταξη. Καλοδεχούμενη. Τα φετινά μου γενέθλια, σίγουρα δεν είναι ένας ακόμα χρόνος.

Και μια «εκμυστήρευση». Όλα αυτά και άλλα τόσα, δεν θα μπορούσα σίγουρα να τα πετύχω μόνος μου. Μέχρι εδώ έφτασα διότι πάντα κοντά μου, στήριγμα μου, δύναμη μου, η στυγνή λογική, η σωστή σκέψη, η τεράστια ψυχραιμία, ήταν επί 38 χρόνια, η Τζούλια, η γυναίκα μου.

Μεγάλη δύναμη και πείσμα για την ζωή, μου έδωσαν και τα δυο μας παιδιά. Η Μαριλένα ή το Μούκι και ο Κωνσταντίνος ή ο Douk. Δυο υπέροχα παιδιά, δυο σπάνιες ψυχές.