Όταν η πολιτική φυτο-ΖΩΗ

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Δεν είναι λίγες οι φορές που έχω αναφερθεί στα ανυπέρβλητα αδιέξοδα της Κεντροαριστεράς.

Το ΠΑΣΟΚ μόλις τώρα δείχνει να συνειδητοποιεί, έστω κι ελάχιστα, ότι ο πρόσκαιρος δημοσκοπικός μικρομεγαλισμός Δεν αποτέλεσε ποτέ και για κανέναν εχέγγυο επιτυχίας. Όσο ο χώρος δεν ανασυντίθεται συνολικά, δημιουργώντας κάτι καινούριο προσαρμοσμένο Στα σύγχρονα κοινωνικά αιτήματα και μάχεται με τις Ερινύες του παρελθόντος αναζητώντας ακόμη δικαίωση για τη μνημονιακή στροφή, το μέλλον του δεν μπορεί παρά να περιορίζεται σε μια μίζερη ανάκτηση ελαχίστων δυνάμεων που δεν πρόκειται να το καταστήσουν αξιόπιστη εναλλακτική κυβερνητική πρόταση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει περιοριστεί σε μια άνοστη ανάμνηση του παρελθόντος, εγκλωβισμένη στο στείρο αντιμνημόνιο που ο ίδιος πρόδωσε, και με ατελείωτες προσωποπαγείς στρατηγικές που μετέτρεψαν μια επί χρόνια μεγάλη παράταξη σε ένα ασύνδετο παζλ… πέντε κομμάτων!

Μέσα λοιπόν στον ορυμαγδό και τη γενικευμένη ανυποληψία, σε ένα αντιπολιτευτικό πολιτικό περιβάλλον που φυτοζωεί, έρχονται δύο πρώην στενοί συνεργάτες και νυν ορκισμένοι εχθροί, να διεκδικήσουν ρόλους που ούτε τους αρμόζουν πλέον, ούτε μπορούν να ανταποκριθούν σε αυτούς.

Από τη μια, ο πρώην πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας. Μοιάζει να αισθάνεται κάποιου είδους δικαίωση κι ας μην προκύπτει από πουθενά κάτι τέτοιο. Αυτοπροβάλλεται ως η προσωπικότητα που θα μπορούσε να ενώσει την Κεντροαριστερά κι ας μην χαίρει πια ιδιαίτερης εκτίμησης ούτε από το Κέντρο, ούτε από την Αριστερά, γιατί κατόρθωσε να απογοητεύσει και τις δύο πλευρές με τους απανωτούς και αντιφατικούς συμβιβασμούς του.

Από την άλλη, η Ζωή Κωνσταντοπούλου βρήκε μια χρυσή ευκαιρία με τη νομική εμπλοκή της με το θέμα των Τεμπών, ώστε να κερδίσει προβολή και αξιοποιώντας τα εποκοινωνιακά της χαρίσματα, και την αδράνεια ή την αδυναμία της υπόλοιπης αντιπολίτευσης να ξεχωρίσει με το λόγο και τις επιλογές της, να αποκτήσει πολύ γρήγορα μια αντισυστημική δυναμική που δεν έχουν καμία σχέση ούτε με τη συμβατική έως τώρα πορεία της, ούτε με τις γενικότερες ιδέες της.

Αντισυστημική, μια πολιτική γόνος και πρώην Πρόεδρος της Βουλής;

Αντισυστημική, μια δικηγόρος με πολύ συγκεκριμένη κι αναμφίβολα αμφισβητήσιμη στάση σε μια σειρά ζητημάτων.

Αντισυστημική, μια Πρόεδρος ενός ηγεμονικού κινήματος, όπου κυριαρχεί η αλήθεια του ενός που φθάνει στο βαθμό να επιλέγει η ίδια κι όχι οι ψηφοφόροι της, τους πιο επιθυμητούς για βουλευτές της.

Το παράθυρο στον δήθεν αντισυστημισμό της Ζωής Κωνσταντοπούλου άνοιξε από το ρήγμα αξιοπιστίας που δημιουργήθηκε από μια σειρά αβλεψιών στο θέμα των Τεμπών, δίνοντας της τη δυνατότητα να παρουσιάζεται ως ο μοναχικός μαχητής εναντίον της αδικίας. Τη στιγμή όμως της επόμενης κυβερνητικής επιλογής δεν αρκεί μια φαινομενική οργή κατά των λαθών του συστήματος για να οικοδομήσουν μια νέα, δυνατή επιλογή. Με θέσεις όπως το… εναλλακτικό ψηφιακό νόμισμα, οι ευρύτατες κρατικοποιήσεις επιχειρήσεων ή οι μαζικές προσλήψεις στο δημόσιο, η συνταγή θα μοιάζει με ξαναζεσταμένο φαγητό από τα ’80ς παρά με ένα φάρμακο συμβατό με τις “ασθένειες” της 4ης βιομηχανικής επανάστασης και της νέας διεθνούς γεωστρατηγικής στόχευσης.