Μακάρι να είχε η Ελλάδα 10 Παπασταύρου

Γράφει ο Σπαρτιάτης

Η δικαίωση είναι πολύ καλό πράγμα. Ακόμα και όταν έρχεται καθυστερημένα. Ακόμα και όταν η γλυκιά και πανηγυρική της αίσθηση δεν είναι αρκετή για να απαλύνει την πίκρα και τον πόνο τόσων ετών. Ακόμα και τότε είναι όμορφη και σε κάνει να νιώθεις νικητής. 

Ο Σταύρος Παπασταύρου πέρασε 6 χρόνια κρεμασμένος στα μανταλάκια. Βρέθηκε να λοιδωρείται και να καθυβρίζεται από δημοσιογράφους αλητείας που έχουν κάνει επάγγελμα το εμπόριο ψεύδους και λάσπης. Να κάνουν το όνομά του hashtag τα διαδικτυακά trolls των 0,60 λεπτών του ευρώ. Να κονιορτοποιείται το τεκμήριο της αθωότητας και να προεξοφλείται η ενοχή του στη Βουλή, με όλη την Ελλάδα να ακούει, από τους πολιτικούς αγύρτες του πιο σκοτεινού καθεστώτος της Μεταπολίτευσης. Και πιστέψτε με, αν είναι μια φορά ανυπόφορο να σε κυβερνά μια τέτοια συμμορία, είναι χιλιάδες φορές πιο ανυπόφορο να ασχολείται προσωπικά μαζί σου. Να ασχολείται όλος αυτός ο αξιολύπητος συρφετός αποκλειστικά για να πλήξει την εικόνα σου και να σε βάλει φυλακή. 

Ήταν άτυχος που μπήκε στο στόχαστρό τους. Ευτυχώς ή δυστυχώς δεν ήταν ο μόνος, γιατί τελικά μαζεύτηκαν πολλοί. Μετά όμως από 6 χρόνια προσωπικής περιπέτειας, μπορεί πλέον να ισχυρίζεται με αξιώσεις ότι ελάχιστοι είναι εκείνοι οι πολίτες που υπέστησαν μεγαλύτερη επίθεση και δημόσιο εξευτελισμό από μια κυβέρνηση, όσο ο ίδιος. Αλλά δεν τους πέρασε. Έστω και 6 χρόνια μετά, το κράτος δικαίου νίκησε το παρακράτος και η αλήθεια αναδείχθηκε πανηγυρικά. 

Δύο ήταν οι λόγοι που τα έβαλαν μαζί του με τέτοιο μένος.

1. Η επαγγελματική του επιτυχία. Ότι ήταν ένας επιτυχημένος δικηγόρος με ισχυρούς πελάτες, και το όνομά του αναπόφευκτα κυκλοφορούσε. Δεν αντέχουν την επαγγελματική επιτυχία τα ορφανά του Στάλιν και του Μάο, που πέρασαν τα παραγωγικά τους χρόνια κάνοντας πορείες και καταλήψεις και υπέστησαν δριμύ ψυχολογικό σοκ όταν αναγκάστηκαν να δουλέψουν 17 ώρες. 
2. Η συνεργασία του με τον πρωθυπουργό που τους έμπαινε, τους μπαίνει και θα συνεχίσει (όσο κι αν πολλοί θα ήθελαν το αντίθετο) να τους μπαίνει στο μάτι για καιρό. Που ποτέ δε συμβιβάστηκε μαζί τους και με το σκότος που εκπροσωπούν, και τους αντιμετώπιζε πάντα σαν αυτό που πραγματικά ήταν, και όχι σαν αυτό που ήθελαν να φαίνεται. Και αυτοί οι άνθρωποι μισούσαν όποιον δούλευε μαζί του, όποιον είχε μερίδιο στην επιτυχία του. Μισούσαν θανάσιμα τον Παπασταύρου και τον κάθε άλλο Παπασταύρου, και έπαιξαν το πιο βρώμικο παιχνίδι για να τους βγάλουν όλους από τη μέση. 

Δε μπορεί όμως να μη γίνει ειδική αναφορά στον Αντώνη Σαμαρά. Όχι μόνο γιατί η σημερινή απόφαση είναι μια προσωπική δικαίωση και για τον ίδιο, για τους συνεργάτες που είχε επιλέξει να έχει δίπλα του. Αλλά και για τη στάση του μετά. 

Ξέρετε, όταν κατηγορείται κάποιος συνεργάτης ενός πολιτικού, η πιο εύκολη επιλογή είναι να τον θυσιάσει. Να τηρήσει στάση politically correct και να τον απομακρύνει από κοντά του για να διασώσει την προσωπική του εικόνα, χωρίς να υπολογίσει τη μέχρι τότε προσφορά του και το γεγονός ότι βρέθηκε μπλεγμένος γιατί ο αληθινός στόχος ήταν ο ίδιος. 

Αυτή είναι η αναμενόμενη αντίδραση από το μέσο πολιτικό «άνδρα». Δεν ήταν όμως η αντίδραση του Αντώνη Σαμαρά. Που δεν είναι ο μέσος, είναι ο σπάνιος, και δεν είναι «άνδρας», είναι άνδρας. Δεν άφησε τον Παπασταύρου ξεκρέμαστο, δεν τον πέταξε στο λάκκο με τα λιοντάρια για να κάτσει από πάνω να παρακολουθεί περίλυπος. Στάθηκε εξαρχής δίπλα του, υπερασπίστηκε στο μέγιστο βαθμό την αθωότητά του και διατράνωσε με κάθε τρόπο την πίστη του σε αυτόν. Τήρησε μια στάση τιμής και αντρειοσύνης. Της αντρικής σχολής. Έλεγε από την πρώτη στιγμή πως είναι αθώος, και μαζί με αυτόν στήριζε και τη δική του επιλογή στο πρόσωπό του. «Μακάρι να είχε η Ελλάδα 10 Παπασταύρου». 

Του κόστισε αυτή του η στάση; Σίγουρα. Δεν ξέρω καν αν μπορεί να μετρηθεί η πολιτική και προσωπική καταστροφή από την ιστορία του Παπασταύρου. Του κόστισε και εσωτερικά, όχι μόνο εξωτερικά. Τα φίλια πυρά στα πλευρά ή στην πλάτη πονάνε πάντα περισσότερο. Σήμερα όμως μπορεί και με τη βούλα να έχει το κεφάλι του ήσυχο. Μπορεί να είναι βέβαιος πως έπραξε σωστά, και στήριξε τον άνθρωπο που έπρεπε όταν έπρεπε να το κάνει. Ακόμα κι αν οι περισσότεροι και η συνήθης πρακτική του χώρου του έλεγαν να κάνει το αντίθετο.

Ο Παπασταύρου από σήμερα μπορεί και τυπικά να κινείται με ψηλά το κεφάλι. Ζήτησε τη συγγνώμη του Τσίπρα. Δεν την περιμένω, αλλά και να δοθεί δε θα εκπλαγώ. Ένας επαγγελματίας ψεύτης που μπόρεσε να πει μια ψεύτικη κατηγορία, μπορεί να πει και μια ψεύτικη συγγνώμη, δε χρειάζεται να της δίνεις βάση. Δε μας ενδιαφέρει όμως και πολύ πλέον. Η αλήθεια έλαμψε, έστω και 6 χρόνια μετά. 

Το σημερινό είναι μόνο η αρχή. Η πρώτη φάση, τα προεόρτια της δικαίωσης. Το «ορεκτικό». Γιατί θα ακολουθήσει το κυρίως πιάτο σύντομα. Και εκεί δε θα μιλάμε για απλή δικαίωση. Θα μιλάμε και για τιμωρία. 

Μέχρι τέλους.