Η ευθύνη των Μέσων για τις κρυμμένες αλήθειες της παρακμιακής πολιτικής μας…

Γράφει η ”Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

‘… Η σκέψη είναι κατάρα, αλλά – αν θέλει κανείς να την κόψει – είναι σαν να κόβει τα άκρα του βάζοντας τεχνητά μέλη, για να μην πονούν οι αρθρώσεις του”, έλεγε ο διανοούμενος Άρθουρ Μίλλερ, ένας απ’ τους μεγαλύτερους δραματουργούς του 20ου αιώνα.

Κι αυτό επιβεβαιώνεται πανηγυρικά στα Μέσα του 21ου αι., αφού οι βαρώνοι των ΜΜΕ (ιδιοκτήτες και ιδιοκτησίες) αρνούνται να πουν στο λαό την αλήθεια γιατί δεν τους συμφέρει οικονομικά ή ιδεολογικά (αν και οι ιδεολογίες έχουν ξεφτίσει στην εποχή μας, εκμαυλισμένες απ’ το χρώμα του χρήματος).

Έτσι προτιμούν να τον αποχαυνώνουν με γλυκανάλατες εκπομπές προσαρμοσμένες στη διαφημιστική πίεση και το άναρχο σύστημα του καπιταλισμού, όπου περισσεύει η αντιγραφή προϊόντων.

Τον ξεγελούν με το παιχνίδι της επίπλαστης αφθονίας, πανομοιότυπο σχεδόν με εκείνο το προμνημονιακό, στα πρώτα του βήματα. Είναι ένα ξεγέλασμα ανίερο, που τον σπρώχνει στο χορό της σπατάλης και των καταστροφικών συνηθειών του παρελθόντος, τη στιγμή που αυτός ο λαός (στη μεγάλη πλειοψηφία του) δυσκολεύεται να αντιμετωπίσει θεμελειώδεις αναγκαιότητες της ζωής του, σ’ όσες κυβερνήσεις κι αν επενδύσει τη μοίρα του και το μέλλον των παιδιών του, που είναι και μέλλον της χώρας του

Με τον τρόπο αυτό περνάει η εντύπωση των εικόνων που θέλουν χαρούμενες γειτονιές και ευκατάστατους τηλεθεατές, ενώ απευθύνονται σε προβληματικές συχνά γειτονιές (που κάθε άλλο παρά θυμίζουν εικονικούς παραδείσους) και σε φτωχοποιημένους τηλεθεατές.

Αυτή η τελευταία περίπτωση μάλιστα καταντά τραγική, αν λάβει κανείς υπόψη του ότι οι παρουσιάστριες ”του κουτιού”, της ανεμελιάς και της γνωστικής και γλωσσικής ανεπάρκειας των εκπομπών της πρωινής και μεσημεριανής ζώνης ξεκινούν φορτσάτες τα μαγειρέματα.

Τα τηγάνια κι οι κατσαρόλες παίρνουν φωτιά και διαχέουν αρώματα γευστικών πειρασμών στους φτωχούς τηλεθεατές τους, που λαχταρούν να δοκιμάσουν έναν μεζέ από στιφάδο, ένα κομμάτι χωριάτικη σπανακόπιτα, γλυκό σιροπιαστό και κυδωνόπαστο ή κάποια άλλη μαγική συνταγή που θα τους κάνει να παραμιλούν και να μοιραστούν από κοινού την ψευδαίσθηση της ευτυχίας.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά η αλήθεια της φτώχειας, της δυστυχίας, της παρακμής, της ανεργίας και των ναρκωτικών εξανεμίζεται και κάθε σκέψη γι’ αυτά θεωρείται απαγορευτική, για να εκστομίσουν οι τηλεπαρουσιαστές την σκληρή πραγματικότητα που εξακολουθούν να βιώνουν οι περισσότεροι Έλληνες και εκτός μνημονίων…

– Αν θες να πεις την αλήθεια, πες την με χιούμορ, ειδάλλως οι άνθρωποι θα σε σκοτώσουν, έλεγε ο Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας, μυθιστοριογράφος και ποιητής Όσκαρ Ουάιλντ.

Μόνο που το χιούμορ θα πρέπει να το διαθέτεις ο ίδιος για να το χρησιμοποιείς, αν και ενίοτε αποδεικνύεται άστοχο, όταν αναδεικνύει με παιγνιώδη τρόπο – πολύ περισσότερο με συγκαλυμμένη υποκρισία – την ανθρώπινη τραγικότητα, στην προσπάθεια των τηλεοπτικών Μέσων να συγκεράσουν την αισιοδοξία με την απαισιοδοξία, που συνυπάρχουν αναγκαστικά στον καμβά της μεταμνημονιακής Ελλάδας.

Να συγκεράσουν, φερ’ ειπείν, τις τιμές – σκάνδαλο στο Nammos της Μυκόνου και τη συμπεριφορά των ασυγκράτητων διασκεδαστών του νησιού με τη μοναχική, την έξω απ’ τον κόσμο ζωή της 74χρονης κυρά Ειρήνης, της μοναδικής κατοίκου της βραχονησίδας ”Κίναρος”, που φυλάει Θερμοπύλες στη μέση του Αιγαίου και σχολίασε τη φημολογία ότι η κυβέρνηση σκέφτεται να εγκαταστήσει εκεί μετανάστες λέγοντας:

– Δεν με φοβίζουν τα στοιχεία της φύσης. Είμαι μαθημένη από τέτοια. Άλλα με φοβίζουν, όπως η σκέψη πως θα μου φέρουν στο νησί ξένους ανθρώπους, μετανάστες και πρόσφυγες… Δεν έχω κάτι με τους μετανάστες ή τους πρόσφυγες. Κάθε άλλο, ξέρω από αυτά και τους νιώθω αλλά όταν άκουσα στην τηλεόραση πως θα φέρουν κόσμο στην Κίναρο, δεν πίστευα στα αυτιά μου. Τι θα κάνει εδώ τόσος κόσμος; Θα φαγωθούν μεταξύ τους. Δεν υπάρχει ούτε νερό στο νησί. Ας έρθουν να μου φτιάξουν το καλύβι μου, που είναι έτοιμο να πέσει και να με πλακώσει και μετά ας φροντίσουν και τους μετανάστες…

Ναι, δεν μπορούν να αναδείξουν τα ΜΜΕ στην πλειοψηφία τους τις σκληρές αλήθειες που χρειάζεται να μάθει ο κόσμος, για να διαμορφώσει ξεκάθαρη άποψη για το παρόν και το μέλλον του και για τους υπεύθυνους και ανεύθυνους πολιτικούς που τον κυβέρνησαν και τον κυβερνάνε.

Όντας ταυτισμένα με τους διαφημιστές, προτιμούν να δείχνουν διαφημίσεις με παραγγελιά του συστήματος όπου ανήκει η αυτοκατηγορία της καταναλωτικής κοινωνίας, που κάθεται στον καναπέ αποχαυνωμένη κι αδιάφορη για την πολιτική και τους πολιτικούς που έχει εκλέξει.

Αδιάφορη και για τις δικές της ευθύνες, για τα επαναλαμβανόμενα λάθη της, για το εύκολο ξελόγιασμά της απ’ τους δημαγωγούς και λαϊκιστές πολιτικούς και για την εθνική αμνησία της, που την κάνει να ξεχνά τις παραδοσιακές της αξίες, με πρώτη αυτήν της αγάπης για την πατρίδα, την οποία φαίνεται να υποσκελίζει το κομματικό συμφέρον και το ατομικό.

Έτσι τείνει να ξεθωριάσει η προδοσία της ”συμφωνίας” στις Πρέσπες και να ξεχαστούν οι ευθύνες των προηγούμενων που υπέγραψαν το κείμενο μειοδοσίας και των τωρινών που έκαναν γαργάρα τα περί αλλαγών στους όρους της γλώσσας και της εθνότητας.

Τείνει να ξεχαστεί το ”ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ” της κυπριακής τραγωδίας και περνά στα ψιλά ή καθόλου η είδηση της ταυτοποίησης αγνοουμένων Ελλαδιτών απ’ την τουρκική εισβολή στην Μεγαλόνησο το 1963-’65 και το 1974.

Μαζί τους έχουν σβηστεί και οι εικόνες των 1619 πονεμένων μανάδων των αγνοουμένων της Κύπρου, που περιμένουν την ώρα και τη στιγμή που θα τους καλέσουν να πάρουν – με μάτια θαμπά απ’ τον χρόνο και το κλάμα – τα κιβωτίδια με τα οστά των δικών τους, για να τα θάψουν.

Δυστυχώς όλα αυτά δεν πολυπροβάλλονται από τα Μέσα, που προσαρμόστηκαν εύκολα στην εθνικά ασύμφορη ”συμφωνία των Πρεσπών” και προετοιμάζουν ήδη το έδαφος για κάτι αντίστοιχο στο Αιγαίο πιπιλίζοντας τον όρο της ”συνεκμετάλλευσης” με τους Τούρκους με δέλεαρ τη διασφάλιση μιας μακροχρόνιας ειρήνης.

Έτσι όμως αποπροσανατολίζεται το κοινό και μαθαίνει ν’ αφήνει τα σοβαρά για τα ασόβαρα. Μαθαίνει να υποτιμά τους εθνικούς κινδύνους και τις εθνολογικές ανακατατάξεις που μπορεί να επιφέρει το μεταναστευτικό και τυρβάζει περί τα άλλα, τα δευτερεύοντα και ασήμαντα.

Μ’ αυτά τα τελευταία ασχολούνται οι σπεσιαλίστες αρθρογράφοι των γυναικείων περιοδικών και οι γοητευτικές τηλεπερσόνες που βλέπουμε σε ρόλο διαφημιστή δίπλα σε αεροδυναμικά αυτοκίνητα, ηλεκτρικά είδη και πλούσια εμπορεύματα, που… προδιαγράφουν μια ονειρώδη σεξουαλική ζωή και μια ιδανική οικογένεια στην μεταμνημονιακή Ελλάδα…

Έτσι μεταξύ τυριού και αχλαδιού, διαγωνισμών μαγειρικής και λαμπερών αστέρων της τηλοψίας διαμορφώνονται οι ευτυχισμένες… συνευρέσεις της καλημέρας και καληνύχτας των Μέσων με τους τηλεθεατές τους.

Έτσι προβάλλεται η βία και αποκρύπτονται η κοινωνική αγωνία, η φτώχεια και η δυστυχία μερίδας συμπολιτών μας που ζουν τη δική τους οδύσσεια, όπως οι άστεγοι της εκκλησίας του Αγίου Γεωργίου στον Κεραμεικό, τους οποίους ”υιοθέτησε” ευτυχώς η Εκκλησία και φρόντισε να μεταφερθούν σε δομή φιλοξενίας του Δήμου Αθηναίων αναλαμβάνοντας να πληρώνει η ίδια το ενοίκιο και τις δαπάνες επιβίωσής τους.

Έτσι θεριεύει η πολιτιστική κρίση και παίρνει διαστάσεις η παρακμή. Έτσι γίνεται καταγέλαστος ο λεκτικός πληθωρισμός των τηλεπαρουσιαστριών για λόγους εντυπωσιασμού, ενώ βρίθει από ”λεκτικά τέρατα” του σολοικισμού, της υπερβολής και της αγνωσίας.

Ναι, ζούμε σε μια Ελλάδα όπου μας βρίσκουν μονίμως απροετοίμαστους και αιφνιδιασμένους οι κινήσεις των τρίτων, των υστερόβουλων και επιθετικών. Υπογράφουμε μνημόνια με προοπτική τον αιώνιο δανεισμό μας. Δίνουμε γη και ύδωρ στους παραχαράκτες της Ιστορίας μας και υπογράφουμε συνθηκολόγηση μαζί τους σαν αποκύημα της ήττας μας στο πεδίο της μάχης.

Ξεπουλάμε ανέμελα τη δημόσια περιουσία στους ξένους ”επικυρίαρχους” του εδάφους και του υπεδάφους μας. Ορρωδούμε προς της επέλασης των επιθετικών μας γειτόνων και αντιδράμε παθητικά όταν μας ”κλέβουν” αυτοί τους συμμάχους μας, για να υπογράψουν μαζί τους εν κρυπτώ ασύμφορες για μας συμφωνίες, την ίδια στιγμή που εξαφανίζουν απ’ τους χάρτες τους τμήματα ολόκληρα της ελληνικής Επικράτειας και τα προωθούν για επικύρωση στον ΟΗΕ.

Γινόμαστε παίγνιο στα τουρκικά Μέσα, που καγχάζουν γιατί πέτυχαν να μπλοκάρουν την ελληνική και κυπριακή υφαλοκρηπίδα δίνοντας τις συντεταγμένες τους στον ΟΗΕ. Καγχάζουν γιατί μας χάλασαν τα σχέδια των πετρελαϊκών συμμαχιών μας στην Ανατολική Μεσόγειο, με στόχο την ματαίωση ανακήρυξης της ΑΟΖ μας στο Αιγαίο (Sozcu, Yeni Safak, Cumhuriyet, Turkiye).

Επιτρέπουμε να διαιωνίζεται το γαϊτανάκι αναθεωρητισμού της Τουρκίας, που ανυψώνει την εθνική της αυτοπεποίθηση και γκρεμίζει στα Τάρταρα τη δική μας. Την αφήνουμε ανενόχλητη να πραγματοποιεί κατά γράμμα τα σχέδιά της για την ”Γαλάζια Πατρίδα” αξιώνοντας νέες περιοχές (δυτικά της Ρόδου) μέσω της εμπροσθοβαρούς διπλωματίας της, η οποία – σε αντίθεση με την εφησυχασμένη δική μας – κλιμακώνει την πίεση προς εμάς με ρηματικές διακοινώσεις και διεκδικήσεις επί των θαλασσίων ζωνών της Ανατολικής Μεσογείου.

Αυτά όμως δε φαίνεται να απασχολούν παρά ελάχιστα Μέσα, που τείνουν ν’ αποξεχάσουν και την ανοιχτή μας πληγή της Μόριας, όπου η κατάσταση είναι εκρηκτική, γιατί φιλοξενεί εδώ και καιρό πάνω από 18000 μετανάστες στο Κέντρο Υποδοχής και Ταυτοποίησης, όταν υπάρχει στη σύμβαση η πρόβλεψη δυνατότητας επέκτασης των τροφοδοτούμενων ατόμων έως τον αριθμό των 19.200 για το διάστημα μόνο 24ης και 30η Νοεμβρίου.

Σχεδόν ανύπαρκτα όμως είναι και τα Μέσα που ασχολούνται με την λαθρομεταναστευτική ”εισβολή” στον Έβρο και το πάνε κι έλα κι έρχομαι των εκλεκτών πλέον της Τουρκίας μουφτήδων (χάρη σε άλλη μια γκάφα του Αλέξη Τσίπρα, που απεμπόλησε το δικαίωμά μας να τους εκλέγουμε σαν αντίδωρο στον Ερντογάν για την επιστροφή των δύο στρατιωτικών μας).

Γι’ αυτό το ”αλισβερίσι” των μουφτήδων της Κομοτηνής (Ιμπραήμ Σερίφ) και της Ξάνθης (Αχμέτ Μέτε) είχε βγάλει, να φανταστείτε, ανακοίνωση στήριξης το ΥΠΕΞ της Τουρκίας, για να εξάρει το γεγονός ότι οι άνθρωποί της στη Δ. Θράκη ”δεν πτοούνται απ’ την καταστολή”…

Και δε βρέθηκε ένας απ’ το δικό μας ΥΠΕΞ να απαντήσει αποστομωτικά στον Τσαβούσογλου, που μιλάει για ”καταστολή” ενώ εκπροσωπεί μια αντιδημοκρατική χώρα, που κρατάει στις φυλακές της πάνω από 200 δημοσιογράφους και την ηγεσία του Κουρδικού κόμματος που είχε πάρει στις εκλογές το 12% των ψήφων.

Μια χώρα στην οποία ”για να ασκηθεί δίωξη κατά αστυνομικού πρέπει να ληφθεί άδεια από τον Νομάρχη, ενώ για δίωξη στελέχους της ΜΙΤ χρειάζεται άδεια από τον ΠτΔ!!!..” Κι ύστερα τρέχει ο νεοεκλεγμένος Δήμαρχος Ξάνθης Μανώλης Τσέπελης (Νεοδημοκράτης και Μητσοτακικός) να παραστεί σε εκδηλώσεις του Μέτε, πειθήνιου οργάνου της Τουρκίας και προστατευόμενου του Ταγίπ Ερντογάν…

Μ’ αυτά και μ’ αυτά όμως προετοιμάζεται το έδαφος για ”συνδιαχείρηση” στο Αιγαίο με το κεφάλι σκυμμένο στο ”Χαλιφάτο” του Ερντογάν. Μ’ αυτά και μ’ αυτά γίνονται ακόμα πιο ”γκρίζες” οι γκρίζες ζώνες” στη ”mare nostrum” κι ακόμα πιο επικίνδυνες οι δηλώσεις του αναπληρωτή Συμβούλου Εθνικής Ασφαλείας κ. Ντόκου για ”συνεκμετάλλευση υπό προϋποθέσεις”, που προοικονομούν δεύτερες ”Πρέσπες” αν καταφύγουμε στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για να λύσουμε τις διαφορές μας με την Τουρκία…

Η παρακμή μας γίνεται ολοένα και πιο τραγική, σχεδόν ανατριχιαστική, σε βαθμό που μας χλευάζει παντοιοτρόπως στις ομιλίες του ο ”εθνεγέρτης” των Τούρκων ”σουλτάνος” της και το υπουργείο Αμύνης της Τουρκίας, το οποίο ανάρτησε στο ιστολόγιό του (28/11/’19) δυο φωτογραφίες Ελλήνων και Τούρκων μαθητών, που σηματοδοτούν την μελλοντική εξέλιξη των λαών τους, όπως έλεγε υπαινικτικά το ερώτημα στη λεζάντα:

– Ποιος από τους δύο λαούς λέτε να έχει μέλλον ;

Η πρώτη ήταν μια απ’ τις εικόνες ντροπής των Ελλήνων μαθητών που παρέλασαν στην Νέα Φιλαδέλφεια (χωρίς κυρώσεις) αλά ”Monty Python” γελοιοποιώντας την εθνική επέτειο της 28ης Οκτωβρίου και η άλλη από επίσκεψη Τούρκων μαθητών σε πολεμικό πλοίο-μουσείο (TCG NUSRET), τη στιγμή που χαιρετούσαν στρατιωτικά την έπαρση της σημαίας τους.

Το βλέμμα μας ξεγλιστρά με θυμηδία από τη δεύτερη (που παραπέμπει στο είδος ”δημοκρατίας” της γείτονος χώρας), στην εκπομπή θλιβερών μηνυμάτων της πρώτης, που δεν καυτηριάστηκε παρά μόνο από ελάχιστους των Μέσων (τους ”συντηρητικούς”), ενώ αποθεώθηκε ως εύρημα απ’ τις σελίδες των εθνομηδενιστών (”προοδευτικών”), που δείχνουν να απολαμβάνουν την απαξίωση των αξιών μας…

Κι αυτά όμως τα προσπερνάει ο σύγχρονος φασισμός των Μέσων, που δε χρειάζεται τανκς κι εξορίες για να ”αποχρωματίσει” τα ιδανικά και τις αξίες μας, παρά μόνο χαρούμενες και ευειδείς τηλεπαρουσιάστριες που με τσιριχτές φωνές και χαμόγελα διαφήμισης αποπροσανατολίζουν τον κόσμο αποφεύγοντας να του πουν τις κρυμμένες αλήθειες της παρακμής μας.

Έτσι αυτός ο άλλοτε χαρισματικός λαός κατάντησε προϊόν μαζοποίησης των αδηφάγων μηχανών του παγκοσμιοποιημένου συστήματος, που τον υποχρεώνει να επαναλαμβάνει ως αυτιστικός τη μοίρα της σύγχρονης ελληνικής φαρσοκωμωδίας σέρνοντας σαν βαριές αλυσίδες τις παλιές ”αμαρτίες” της πολιτικής μας ζωής, σε συσκευασία χριστουγεννιάτικου δώρου…