Η δικογραφία Novartis, η μπολσεβίκικη επανάσταση και ο τουίτι

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού

Και να που η δικογραφία για τις καταγγελίες περί μεσολάβησης μέχρι και του πρώην πρωθυπουργού, Τσίπρα, στην δικαστική υπόθεση της Novartis διαβιβάστηκαν από την ελληνική δικαιοσύνη στο κοινοβούλιο, αρμόδιο για την παραπομπή ή όχι των καταγγελθέντων σε δίκη. Και τι σχέση μπορούν να έχουν μεταξύ τους όλα αυτά που αναφέρονται στον παραπάνω τίτλο, εύλογα θα με ρωτήσει κανείς. Επειδή ακούγονται διάφορα τελευταία για το κατά πόσο υφίσταται λόγος προανάκρισης ή όχι, και για όσους από εσάς αμφισβητούν ότι πολιτικοί, που στοχευμένα και αποδεδειγμένα επιχείρησαν κατά την διάρκεια διακυβέρνησης τους να στήσουν καθεστώς, ενεπλάκησαν ενεργά στην υπόθεση αυτή επιχειρώντας να χειραγωγήσουν την δικαιοσύνη, δεν έχω παρά να τους θυμίσω την μπολσεβίκικη επανάσταση.

Η μπολσεβίκικη επανάσταση του 1917 ήταν εξαιρετικά αιματηρή, χωρίς καμία ανθρωπιστική διάσταση. Η ισότητα δε συμπεριλήφθηκε στην εξίσωση, καθώς η πρώτη ενέργεια του Λένιν και των ηγετών του μπολσεβίκικου κόμματος ήταν να δημιουργήσουν μια νέα ελίτ, με τους ίδιους επικεφαλής της. Για να το πετύχουν, δεν εξόντωσαν μόνο τους μη κομμουνιστές, αλλά και όσους κομμουνιστές θα μπορούσαν να αποτελέσουν απειλή για την εξουσία τους. Επακολούθησαν δυο πραγματικές τραγωδίες: αρχικά, ο εμφύλιος πόλεμος και, στη συνέχεια, η κολεκτιβοποίηση και οι σταλινικές εκκαθαρίσεις, που είχαν ως συνέπεια τον θάνατο σαράντα εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο ρωσικός κομμουνισμός υπήρξε βάναυσος, καταπιεστικός και αιματοβαμμένος. Μην ξεχνάμε ότι έτσι γαλουχήθηκε ιδεολογικά και πολιτικά ο Τσίπρας.

Την ίδια στιγμή, όμως, η αριστερά διαχρονικά επιλέγει την επικοινωνιακή πολιτική τουίτι, όποτε θυμάται να παρουσιάζεται μικρή και αδύναμη. Σύμφωνα με τον Έριχ Φρομ, αυτού του τύπου η επικοινωνιακή πολιτική ξεκινάει από το ότι ο αδύναμος καταδιώκεται και κινδυνεύει από κάτι υπερβολικά ισχυρό, το οποίο απειλεί να τον σκοτώσει ή να τον καταπιεί. Το μικρό πράγμα τρέχει να ξεφύγει και τελικά καταφέρνει να δραπετεύσει ή ακόμα και να βλάψει εκείνο τον εχθρό. Οι άνθρωποι δεν θα ήταν πρόθυμοι να παρακολουθούν συνεχώς διάφορες παραλλαγές αυτού του ενός και μοναδικού θέματος αν δεν άγγιζε κάποιο πολύ ευαίσθητο σημείο της συναισθηματικής τους ζωής. Φαίνεται πως το μικρό πράγμα που απειλείται από έναν ισχυρό, ανηλεή εχθρό είναι ο ίδιος ο θεατής. Βεβαίως, αν δεν υπήρχε «ευτυχισμένο τέλος», δεν θα εξακολουθούσε να του αρέσει αυτό το θέαμα.

Και εκεί είναι που μπερδεύεται λίγο το πράγμα. Ειδικά στη χώρα μας η επικοινωνιακή αυτή πολιτική φαίνεται πως έχει κάνει εξαιρετική δουλειά πάνω σε κάποιους και αντιλαμβάνομαι την αδυναμία τους να συνειδητοποιήσουν τον κίνδυνο και απειλή ενός καθεστώτος. Αυτό αποδεικνύει και το ποσοστό 35% περίπου ευνοϊκής γνώμης των πολιτών για τον Τσίπρα, σύμφωνα με πρόσφατη δημοσκόπηση. Αυτό για τους συναισθηματικά αδύναμους.

Όχι, όμως, και για τους υγιώς σκεπτόμενους πολίτες. Ρωτώ, λοιπόν, υπάρχει έστω και ένας υγιώς σκεπτόμενος Έλληνας ο οποίος να πιστεύει ότι ο Τσίπρας δεν ενεργεί με τον συγκεκριμένο μπολσεβίκικο τρόπο για όποιον πολιτικό αντίπαλο παρουσιάζεται μπροστά του; Αν ναι, που ναι δηλαδή είναι μια φυσιολογική απάντηση από την έως σήμερα πρακτική του απέναντι σε συντρόφους του και μη, τότε τι πραγματικά κάνει να αμφιβάλουν όσους κρατάνε μια ουδέτερη στάση, για την ενεργό εμπλοκή του στην υπόθεση αυτή; Δηλαδή, θέλετε να μου πείτε ότι δεν λειτούργησε με τον προφανή και ενδεδειγμένο για αυτόν μπολσεβίκικο τρόπο;

Δεν ξέρω τι θα αποφασίσει τελικά η Βουλή για τον Παπαγγελόπουλο, πολλώ δε μάλλον για τον Τσίπρα, αναφορικά στην υπόθεση Novartis. Το ίδιο μπορώ να πω και για την ελληνική δικαιοσύνη. Είναι πάντως γεγονός ότι προσπάθησαν να στήσουν καθεστώς, μερικώς το πέτυχαν, και ευτυχώς βρέθηκε ο Έλληνας πολίτης να δείξει καλά αντανακλαστικά, να φανεί ώριμος και μέσω της ψήφου του να δώσει τέλος στο αυταρχικό αυτό τους έργο. Ένα από τα διακυβεύματα, άλλωστε, και των προηγούμενων εκλογών ήταν και η πτώση του καθεστώτος αυτού! Για αυτό και με λυπεί ιδιαίτερα που κάποιοι στην σημερινή κυβέρνηση επιδεικνύουν μια διαλλακτικότητα. Και μάλιστα κάποιοι από αυτούς που υπέστησαν τα τελευταία 4 έτη προσωπικά αυτή την βαρβαρότητα. Και εδώ δεν πρόκειται περί ρεβανσισμού, όπως θέλει να διαδίδει η επικοινωνιακή πολιτική τουίτι του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά παραδειγματισμού για να μην επιτρέψουμε να συμβεί στο μέλλον κάτι αντίστοιχο στην δημοκρατία μας.

Δεν περιμένω κανένα αριστερό ή και δεξιό να συμπαθήσει – αν ήδη δεν συμπαθεί – πολιτικά ή προσωπικά όσους πολιτικούς διώχθηκαν άδικα από το πρώην καθεστώς ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν μπορώ να δικαιολογήσω το γεγονός η υπόθεση αυτή να μην αγγίζει αρνητικά τον κάθε Έλληνα, καθώς το να ζει κανείς μέσα σε ένα καθεστώς, το καταλαβαίνουμε όλοι αλλά και ως ένα σημείο το ζήσαμε και πρόσφατα άλλωστε, είναι άκρως καταπιεστικό, αβέβαιο, δουλοπρεπές και επικίνδυνο. Αντιλαμβάνομαι, όμως, ότι ο Έλληνας έχει να αντιμετωπίσει και πολύ πιο ουσιώδη προβλήματα μετά από 10 έτη συνεχούς οικονομικής κρίσης, από τις καταγγελίες για την μεσολάβηση Τσίπρα στην δικαιοσύνη. Όπως είπα δεν ξέρω τι θα αποφανθούν βουλή και δικαιοσύνη. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον το μόνο ασφαλές να είναι ο υγιώς σκεπτόμενος Έλληνας πολίτης να μην δώσει ποτέ ξανά την ψήφο του σε όσους σε βάρος του επιχείρησαν να στήσουν καθεστώτα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.