Αποτελέσματα Πανελλαδικών…. “Η Αριστεία είναι ρετσινιά” ή “Η καριέρα είναι Χολέρα”
Γράφει ο Κώστας Κάπος, Μηχανολόγος-Ενεργειακός Μηχανικός Σύμβουλος Αρχιτεκτονικού Φωτισμού
Χωρίς να θέλω αυτή τη μέρα να μειώσω τη χαρά των παιδιών που πέρασαν σε κάποια σχολή, καθώς και των γονιών τους που τα καμαρώνουν, δεν μπορώ παρά να κάνω κάποιες σκέψεις για το μέλλον της Παιδείας μας, όπως τουλάχιστον το βλέπουν οι σύντροφοι του ΣΥΡΙΖΑ και λοιπών αριστερών και ακροδεξιών κομμάτων, πλην ίσως του ΚΚΕ που ομολογώ ότι ήταν το μοναδικό που είχε κάποτε σύνθημα “πρώτοι στα μαθήματα, πρώτοι στους αγώνες”
Με τα ηθικοπλαστικά συνθήματα, λοιπόν, του “Η Αριστεία είναι ρετσινιά” του Μπαλτά και “Η καριέρα είναι Χολέρα” του Καρανίκα, διαμόρφωσαν ένα πλαίσιο όπου κάποιο παιδί θα μπορούσε να περάσει σε κάποια “ανώτατη” βοϊδοσχολή με Μ.Ο. βαθμολογίας το 4 σε όλα τα μαθήματα, να πάρει ένα “δημοκρατικό πέντε” από αδιάφορους και κομματοτραφείς καθηγητάδες που θα του δώσουν ένα πτυχίο της πλάκας και να φτάσει να διδάσκει σε κάποιο δημόσιο σχολείο χωρίς αξιολόγηση, χωρίς γνώσεις, χωρίς Παιδεία ή καλλιέργεια, ένα τσούρμο παιδάκια που με το ζόρι γράφουν το όνομά τους σωστά.
Και βέβαια, ο μέσος Έλληνας ποπολάρος, που κι αυτός θεωρεί ότι “οι μάγκες τελειώνουν το πανεπιστήμιο της ζωής (ή του δρόμου)” δεν αντιλαμβάνεται ότι έχει καταντήσει ένα απαίδευτο, αμόρφωτο και τελικά άβουλο πλάσμα, μέρος μιας μάζας που άγεται και φέρεται από μπαγιάτικα συνθήματα, ξινισμένα συναισθήματα, αποσπασματικές σκέψεις και μουχλιασμένες ιδεολογίες, τις οποίες παράγει μια δράκα εξίσου αμόρφωτων και ιδεοληπτικών παλιάτσων που επιλέγει ως Ηγέτες.
Μέσα σε αυτό το θλιβερό πλαίσιο, το να έχεις μεταπτυχιακούς τίτλους από το Harvard, την Οξφόρδη ή το CalTech, δεν είναι ένδειξη ικανοτήτων και αξίας, αλλά ταξικό πρόσημο που σε στοχοποιεί στα μάτια των μαζών.
Και κάτω από αυτές τις συνθήκες, δεν μπορώ παρά να θαυμάζω, τόσο την κόρη μου όσο και τα παιδιά πολλών άλλων φίλων, 18-30 ετών, που μεγάλωσαν μέσα στην Κρίση και που κόντρα στις τόσο αντίξοες συνθήκες που τους επέβαλλε ένα σάπιο σύστημα, εξακολουθούν να αγωνίζονται, να δημιουργούν και να ονειρεύονται ότι κάποια στιγμή, θα μας βάλουν επιτέλους στην άκρη και θα φτιάξουν μια Πατρίδα που θα θέλουν να ζουν και να γερνάνε.
Ας τους ευχηθούμε να μας πετάξουν στα σκουπίδια σύντομα… Με τόση ξεραϊλα που επικρατεί, δεν πειράζει αν καούν και λίγα χλωρά κλαδιά.