Τα… woke θύματα…

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Η woke και το cancel culture αποτελούν πλέον συστατικό στοιχείο της σύγχρονης σκέψης. Και θα μπορούσε, έως ένα βαθμό, η επίδρασή τους να έχει θετικό αντίκτυπο, αν η δράση τους αφορούσε όντως το “ξύπνημα” των συνειδήσεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα ή τη στοχευμένη κριτική σε συστηματικά λάθη νοοτροπίας του παρελθόντος.

Δυστυχώς όμως, έχει επικρατήσει ενός εμμονικός φανατισμός από την πλευρά όσων προβάλλουν και προωθούν αυτά τα νέα κινήματα, που φτάνει στο βαθμό να διαστρεβλώνεται πλήρως η πραγματικότητα ή να επιχειρείται ένας άκριτος και υποκριτικός εξισωτισμός που μάλλον καταλήγει να χρησιμοποιεί ως θύματα όσους υποτίθεται ότι υπηρετεί και περιβάλλει με “ευαισθησία”.

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες, το κορυφαίο αθλητικό γεγονός, που οφείλει, όσο μπορεί στην εποχή του βιομηχανοποιημένου αθλητισμού και του επιθετικού πολιτικοκοινωνικού μάρκετινγκ, να αναδεικνύει την αλληλεγγύη των λαών και το πνεύμα αγωνιστικής άμιλλας, βρέθηκαν να συζητιούνται στο Παρίσι, περισσότερο για τα όρια της woke παρεμβατικότητας παρά για τις επιδόσεις των αθλητών.

Η τελετή έναρξης, που διαχρονικά αφιερώνονταν στην ιστορία του θεσμού και το πολιτισμικό στίγμα της διοργανώτριας χώρας, απέπνεε διαρκώς το άγχος και την αγωνία να τονιστεί η συμπεριληπτικότητα. Κι αυτό θα ήταν ανεκτό και χρήσιμο αν γινόταν δομημένα και στο χρονικό εύρος που αντιστοιχεί στο θέμα. Όλα όμως έμοιαζαν να βρίσκονται κάτω από την πίεση να αποτυπώνεται η woke κουλτούρα σε κάθε φάση, σε κάθε στιγμή της τελετής, θέτοντας ουσιαστικά σε δεύτερη μοίρα τον στόχο και τον σκοπό της εκδήλωσης.

Αλλά και το ζήτημα που προέκυψε με αφορμή την αμφισβητούμενη συμμετοχή της Αλγερινής πυγμάχου, πήρε διαστάσεις που ξεπερνούν τη σφαίρα της αθλητικότητας και των γενετικών και σωματικών ορίων που θέτει η φύση. Η φύση που αθλητικά μπορεί να φέρεται άδικα, σε περιπτώσεις όπως η συγκεκριμένη, αφού η στυγνή βιολογική αποτύπωση δεν επιτρέπει την ομαλή ένταξη και τον πρωταθλητισμό σε καμία από τις δύο κατηγορίες αγωνιζόμενων, αλλά θέτει τα δικά της ανυπέρβλητα πλαίσια τα οποία οφείλουμε να σεβαστούμε και δεν μπορούμε να τα υπερβαίνουμε δίνοντας “κοινωνικές” ερμηνείες.

Μια κοινωνία που προσποιείται ότι θεωρεί ως ένδειξη “ευαισθησίας” το στρίμωγμα των ιδεών και των δεδομένων σε “βολικές” ερμηνείες, καταλήγει τελικά να αρνείται τον εαυτό της, να παίρνει την πιο άδικη μορφή της και να πιστοποιεί ως θύματα όλους όσους θεωρητικά υπερασπίζεται.