Σκοπιανό: Από το “λύσιμο” στο χειρότερο “δέσιμο”
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας
Χαρακτήρα… εθνικής επιτυχίας προσδίδει η κυβέρνηση στην συμφωνία που κατέληξε με την Σκοπιανή πλευρά. Όλες οι λεπτομέρειες της δεν είναι ακόμη γνωστές αλλά τι είναι αυτό που εμπεριέχει ώστε να μπορούσε να θεωρηθεί επιτυχία; Τι κερδίζει η χώρα μας στην γεωπολιτική σκακιέρα αν μετακινηθεί από τη σημερινή της θέση;
Ισχυροποιούμαστε κατά οποιοδήποτε τρόπο με την είσοδο των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την ενίσχυση της Ευρωπαϊκής τους πορείας; Ο αναβαθμισμένος αμυντικός και οικονομικός ρόλος τους στην περιοχή, όντας ένα αδύναμο κι εύκολα ελεγχόμενο, κράτος, ανατρέπει προς το χειρότερο την δική μας θέση. Η Γερμανία αποκτά έναν ακόμη δορυφόρο στη σφαίρα επιρροή της και όλα τα Δυτικά Βαλκάνια αρχίζουν να διαθέτουν ευρύτερη σημασία.
Απμειώνουμε ή τελικά εντείνουμε τις εθνικιστικές τάσεις στην περιοχή; Η Αλβανία μπαίνει δυναμικά σε διαδικασία διεκδικήσεων και η Τουρκία σπεύδει να αξιοποιήσει την δημιουργία ενός νέου στρατηγικού τόξου. Οι ασάφειες και οι αστερίσκοι της συμφωνίας που η κυβέρνηση θεωρεί ότι εξασφαλίζουν την μη εκδήλωση αλυτρωτικών βλέψεων, θα λειτουργήσουν ως πολιορκητικός κριός για κάθε είδους αντίστοιχες βλέψεις κι από άλλες πλευρές.
Ο όρος “Βόρεια Μακεδονία” δίνει την αίσθηση μιας δεδομένης διχοτόμησης. Είναι σαν να παραχωρούμε ένα μέρος της ιστορικής Μακεδονίας καταγράφοντας το επίσημα ως σλαβική επικράτεια ενώ όλοι γνωρίζουν ότι το συγκεκριμένο έθνος βρέθηκε στον χώρο αιώνες μετά.
Αντίστοιχα και η επισημοποίηση του “μακεδονικού” γλωσσικού ιδιώματος ως υπαρκτό θολώνει τα όρια της ξεκάθαρης γλωσσικής ελληνικότητας της Μακεδονίας. Το όνομα που θα εξέφραζε πλήρως το νόημα των αστερίσκων θα ήταν “Χώρα στα βόρεια σύνορα της Μακεδονίας”!
Η συμφωνία δεν λύνει, δένει το ζήτημα με επικίνδυνα πλοκάμια. Θα μας πάρει λίγο χρόνο να το καταλάβουμε έως ότου αρχίσουν όλες οι παράπλευρες επιπτώσεις να εκδηλώνονται στο μέγιστο βαθμό. Έως τότε να βέβαια η ελληνική Βουλή θα έχει υπερψηφίσει την μαχαίρια στην καρδιά του έθνους, δίχως να ζητήσει την γνώμη του ελληνικού λαού. Αν δεν είναι αναγκαίο το δημοψήφισμα για ένα ζήτημα που δεσμεύει εσαεί την χώρα, τότε ποια είναι η χρησιμότητα της ύπαρξης του.
Φθάσαμε να ελπίζουμε στην αποφυγή του φιάσκου λόγω δημοκρατικής ευαισθησίας των Σκοπιανών που θα επιλέξουν μια τέτοια διαδικασία για να πάρουν μια τόσο σοβαρή απόφαση. Να ελπίζουμε ότι μια de facto γελοιοποίηση μας, αφού θα έχουμε παραδώσει τα πάντα αλλά τα Σκόπια θα αρνηθούν την προσφορά, μπορεί να σώσει την παρτίδα και την πατρίδα, την ύστατη στιγμή.