Μοναχή το δρόμο πήρες…
Στη μακραίωνη -υπερτρισχιλιετή- ιστορική του πορεία το έθνος μας πορεύτηκε μέσα από ποικίλες αντιξοότητες, οι οποίες είχαν να κάνουν με τις επιβουλευτικές ορέξεις γειτόνων και όχι μόνο.
Προικισμένη η χώρα μας από τον Δημιουργό με απαράμιλλο φυσικό τοπίο και αξιοζήλευτο κλίμα (μόνιμος συνοδός της ο ζωοδότης ήλιος), αλλά και ούσα στο σταυροδρόμι τριών ηπείρων, επομένως με καίρια γεωπολιτική θέση, ήταν αναπόφευκτο να γίνει αντικείμενο επιδρομών από πλειάδα εχθρών. Ο πολιτισμός που δημιουργήθηκε στη μικρή αυτή γωνιά της Μεσογείου, με κυρίαρχες πανανθρώπινες διαχρονικές αξίες, όπως της Δημοκρατίας, της Δικαιοσύνης και του Ανθρωπισμού, την κατέστησε έτι περαιτέρω ζηλευτή.
Με σταθερό σύμμαχο την προσήλωσή της στις προαναφερθείσες προαιώνιες αξίες, αλλά και στις αρχές του διεθνούς δικαίου και της διεθνούς νομιμότητας, υπερασπίστηκε και υπερασπίζεται όλους αυτούς τους αιώνες με απαράμιλλο θάρρος και θαυμαστή γενναιότητα, κάθε εχθρική επιβουλή. Από τους Πέρσες και τους Ρωμαίους, τους Ενετούς και τους Φράγκους, τους Σλάβους και τους Οθωμανούς, τους Ιταλούς και τους Γερμανούς, αυτός ο μικρός αλλά περήφανος λαός, υπερασπίστηκε την εδαφική του ακεραιότητα, τα ιερά και τα όσια της φυλής του, με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση και γενναιότητα, σε βαθμό που ο Ουίνστων Τσώρτσιλ να αναγκαστεί να ομολογήσει πως «στο εξής δε θα λέμε ότι οι Έλληνες πολεμούν σαν ήρωες, αλλά ότι οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».
Στην αιώνια αυτή πάλη με τους ποικιλώνυμους εχθρούς της η ρωμιοσύνη, δυστυχώς, ήταν πάντοτε μόνη της. Πιστοί στο αιώνιο κυνικό δόγμα πως «τα κράτη δεν έχουν φίλους παρά μόνο συμφέροντα», οι διαχρονικοί «φίλοι» και «σύμμαχοί» μας, οσάκις παρίστατο ανάγκη, ήταν απόντες. Άλλοτε υπέρμαχοι της παθητικής ουδετεροφιλίας και άλλοτε κωφεύοντας στις προσκλήσεις μας για βοήθεια. Η επίκληση της ιστορικής τεκμηρίωσης έρχεται συνεπίκουρη σε αυτή την πικρή όσο και οδυνηρή διαπίστωση. Οι στίχοι του μεγάλου εθνικού μας ποιητή Διονύσιου Σολωμού «Μοναχή τον δρόμο επήρες / εξανάλθες μοναχή, / δεν είν΄ εύκολες οι θύρες, / εάν η χρεία τες κουρταλεί», στο μνημειώδες έργο του «Ύμνος εις την ελευθερίαν», ηχούν προφητικοί στ’ αφτιά μας διακόσια περίπου χρόνια μετά, υπενθυμίζοντάς μας ότι κανένας, υποτιθέμενος φίλος και σύμμαχός σου, δεν ανοίγει την πόρτα της βοήθειας όταν το γυρεύει η ανάγκη.
Με ευχολόγια, με καλές προθέσεις, συναντήσεις και συνομιλίες για να γίνεται κουβέντα, χωρίς ουσία και αποτέλεσμα για τα προβλήματα της χώρας μας, δυστυχώς, λύση δε θα βρεθεί, δε θα δοθεί, δεν θα επιτευχθεί, όπως τη φανταζόμαστε και εναγωνίως την επιζητούμε. Η γερμανοκρατούμενη Ευρωπαϊκή Ένωση, για άλλη μια φορά αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων, περιοριζόμενη σε απλή φραστική καταδίκη των συνεχών τουρκικών προκλήσεων, λησμονώντας την θεμελιώδη αξία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, την αλληλεγγύη.
Οι ομόδοξοι από Βορρά «φίλοι» μας Ρώσοι, αρκέστηκαν απλά στο να σχολιάσουν ως «εσωτερικό ζήτημα» την προκλητική ενέργεια του Ερντογάν να μετατρέψει την Αγιά Σοφιά, το παγκόσμιο αυτό πολιτιστικό μνημείο, σε τζαμί.
Το ίδιο «πόντιοι πιλάτοι» και οι σύμμαχοί μας στην Βορειοατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ), με την προτροπή «να καθίσουμε να τα βρούμε!». Στο ίδιο μήκος κύματος και οι δηλώσεις του Στέητ Ντιπάρτμεντ για «αμφισβητούμενα (!) ύδατα» στο Αιγαίο, με την προτροπή να καθίσουμε στο τραπέζι του διαλόγου. Διάλογο, όμως, για ποιο πράγμα; Να συζητήσουμε, προφανώς, για «λογικές» παραχωρήσεις (λέγε με «συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο και την Ανατ. Μεσόγειο γενικότερα), εν ονόματι της «καλής γειτονίας»…
Να γιατί η εθνική ενότητα, συσπείρωση και ομοψυχία, περισσότερο από ποτέ, κρίνονται σήμερα επιβεβλημένα. Να γιατί η αμυντική θωράκιση της χώρας μας αποτελεί ύψιστη προτεραιότητα. Γιατί με σιγουριά μόνο στους εαυτούς μας μπορούμε να ελπίζουμε. Γιατί η Ιστορία, αψευδής μάρτυρας του παρελθόντος, έδειξε πως ενωμένοι δεν έχουμε να φοβηθούμε τίποτε και κανέναν, μη λησμονώντας καμιά στιγμή τους στίχους του κορυφαίου Κύπριου ποιητή Βασίλη Μιχαηλίδη «Η ρωμιοσύνη εν φυλή συνότζιαιρη του κόσμου, / κανένας δεν ηβρέθηκεν για να την ιξαλείψη, / κανένας γιατί σιέπει την που τ΄ άψη ο Θεός μου. / Η ρωμιοσύν εν να χαθή, όταν ο κόσμος λείψη» («Η 9η Ιουλίου 1821 εν Λευκωσία Κύπρου»).
