Μνημείο θράσους και υποκρισίας
Γράφει ο Χρήστος Τσοκάνης, Απόφοιτος Φιλοσοφικής
Ο “κύριος” Νάσος Ηλιόπουλος και η παράταξη του έφεραν προς ψήφιση στο δημοτικό συμβούλιο του δήμου Αθηναίων, πρόταση για την δημιουργία μνημείου για τον Ζακ Κωστόπουλο και την μετονομασία της οδού στην οποία δολοφονήθηκε.
Για να καταλάβουμε για ποιον λόγο συζητάμε τόσες μέρες, η πρόταση της αριστεράς είναι η εξής: Να φτιάξουμε μνημείο για έναν άνθρωπο, ο οποίος δολοφονήθηκε, την ώρα που προσπαθούσε να διαπράξει ένοπλη ληστεία. Ακόμη κι αν ήταν ακτιβιστής και οροθετικός και οτιδήποτε άλλο, οι αθεόφοβοι ζητούν μνημείο για κάποιον που παρανομούσε.
Σαφώς και η δολοφονία είναι καταδικαστέα, όχι μόνο του Κωστόπουλου, αλλά κάθε ανθρώπου. Η αφαίρεση μιας ζωής είναι αποτρόπαια και σοκαριστική χωρίς αστερίσκους. Αυτό όμως απέχει πολύ από το να ηρωποιήσουμε έναν άνθρωπο που μπήκε σε μαγαζί με σκοπό να ληστέψει. Ποιο ακριβώς είναι το μήνυμα που δίνουμε σε όσους αντικρίσουν αυτό το μνημείο; Τι ακριβώς λέμε στην νέα γενιά; Αγνόησε τους νόμους κι ίσως κάποια στιγμή γίνεις κι εσύ ήρωας;
Ευτυχώς, η πρόταση αυτή βρήκε αντίθετο τον δήμαρχο και καταψηφίστηκε γενικότερα από το δημοτικό συμβούλιο. Φυσικά τα Συριζοτρόλς και τα παπαγαλάκια της Κουμουνδούρου άρχισαν την γνωστή προπαγάνδα τους με ειρωνίες και αφορισμούς εναντίον του κυρίου Μπακογιάννη.
Εάν βέβαια ήταν οποιοσδήποτε άλλος, κάποιος με δεξιές πεποιθήσεις επί παραδείγματι, τότε θα είχαν την ίδια ευαισθησία οι σύντροφοι της αριστεράς;
Εάν για παράδειγμα ερχόταν πρόταση στο δημοτικό συμβούλιο για την δημιουργία μνημείου για τους ανθρώπους που δολοφονήθηκαν στην Μαρφίν, θα το στήριζε ο “κύριος” Ηλιόπουλος;
Εάν για παράδειγμα ερχόταν πρόταση για δημιουργία μνημείου για τον Θάνο Αξαρλιάν, που δολοφονήθηκε από τον αρχιτρομοκράτη της δεκαεπτά Νοέμβρη Κουφοντίνα, θα το στήριζε ο “κύριος” Ηλιόπουλος ή θα παρεξηγούνταν οι γόνοι των συντρόφων του, που θαυμάζουν τον κατά συρροήν δολοφόνο;
Εάν για παράδειγμα ο δήμαρχος ήθελε να φτιάξει μνημείο για τον Κωνσταντίνο Κατσίφα, που δολοφονήθηκε από τις Αλβανικές ειδικές δυνάμεις υπό περίεργες και αδιευκρίνιστες συνθήκες, θα το στήριζε η “προοδευτική” παράταξη; Μέχρι τώρα πάντως, ακόμη και έμπορο ναρκωτικών προσπάθησαν να τον βγάλουν, μετά τον θάνατο του! Μεγάλη ευαισθησία και σεβασμός και προς τον νεκρό και προς την οικογένειά του.
Εάν ερχόταν προς ψήφιση δημιουργία μνημείου για την Ελένη Γκατζογιάννη, τον Παύλο Μελά, τον Τέλο Άγρα, τι θα έκαναν οι ευαίσθητοι προοδευτικοί του ΣΥΡΙΖΑ;
Την Πηνελόπη Δέλτα δεν την αναφέρω καν, καθώς ήταν συγγενής του Αντώνη Σαμαρά, οπότε καταλαβαίνετε, φρίκη, αποτροπιασμός και κούτες λεξοτανίλ στην Κουμουνδούρου και μόνο στο άκουσμα του ονόματος.
Επειδή η ευαισθησία τους περιορίζεται σε παραβατικούς, τρομοκράτες και δολοφόνους, είμαι βέβαιος ότι τίποτα από τα παραπάνω δε θα στήριζαν. Καλό είναι λοιπόν να σταματήσουν να μας κουνάνε το δάχτυλο και να μονοπωλούν την έννοια της ευαισθησίας και του ενδιαφέροντος για όσους χάθηκαν άδικα.
Η μοναδική ανέγερση μνημείου που θα μπορούσε να αφορά τους συντρόφους του ΣΥΡΙΖΑ είναι αυτή ενός μνημείου θράσους και υποκρισίας, αφιερωμένο στους ίδιους. Μάλιστα προτείνω να το ανεγείρουν στην πλατεία Συντάγματος, εκεί που έστηναν κρεμάλες ως αντιπολίτευση για τους Γερμανοτσολιάδες, εκεί που χόρευαν το καλοκαίρι του 2015 για το ΟΧΙ που έγινε ΝΑΙ.