Με λένε Στέφανο, σε λένε Έφη!

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας

Σε μια μέρα που τα χέρια της απανθρωπιάς έπνιξαν την αθωότητα του χαμόγελου του Αντώνη και οι κατάπτυστες θεσμικές δηλώσεις ήρθαν να επιβεβαιώσουν τον συλλογικό ηθικό πάτο μας, το να γράφεις για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ και της κεντροαριστεράς μοιάζει περιττή πολυτέλεια. Από την άλλη όμως, μια ματιά στις εξελίξεις στην αντιπολιτευόμενη όψη του πολιτικού νομίσματος είναι απαραίτητη για να κατανοήσουμε το δυνητικό μέλλον μας.

Κανείς στην κεντροαριστερά δεν παραδέχεται, ακόμη, ότι ο κατακερματισμός του χώρου και η αρχομανία περιχαρακωμένη σε αυλές κολάκων, τοξικό λόγο και αναμάσημα ξεπερασμένων, από την ίδια την κοινωνία, διλημμάτων, δεν δίνει άμεση προοπτική στη εξουσίας. Ίσα ίσα στεγανοποιεί τον χώρο τους στη λογική της αδύναμης αντιπαράθεσης και ισχυροποιεί το ηγετικό προφίλ του Κυριάκου Μητσοτάκη ως την μόνη αξιόπιστη λύση, παρά τα όποια λάθη και παραλείψεις.

Το ΠΑΣΟΚ ζει και πεθαίνει μέσα σε μια φούσκα μικρομεγαλισμού και οι αναμενόμενες καλές επιδόσεις στις αυτοδοικητικές εκλογές θα ληφθεί ως μήνυμα ισχυρής ανόδου κι ας μην ισχύει κάτι τέτοιο. Το ΠΑΣΟΚ παρά τον εκλογικό αφανισμό μετά το 2009, συνέχισε να καταγραφεί δύναμη σε τοπικό επίπεδο κι αυτό γιατί φυσιογνωμίες με διαδρομή στο χώρο συνέχιζαν να εμπνέουν περισσότερο από νεόκοπους διαχειριστές της εξουσίας. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε ποτέ να μετατρέψει πλήρως την κυβερνητική δυναμική σε εξίσου ισχυρό ρεύμα σε τοπικό και συνδυκαλιστικό επίπεδο.

Όμως κι ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα που απώλεσε την ορμή της αντιμνονιακής σύγκρουσης δείχνει ανέτοιμος να συνεφέρει δημιουργικά στη συζήτηση για το αύριο. Χαμένος ανάμεσα σε νωθρά σοσιαλδημοκρατικά βήματα και σαθρές μεταμαρξιστικές αναλύσεις ενός τοπίου που αλλάζει με ταχύτητα φωτός φέρνοντας καινούρια ζητήματα στην επιφάνεια και την ανάγκη νέων λύσεων.

Το “με λένε Στέφανο, σε λένε Έφη”, μιας ανύπαρκτης αντιπαράθεσης εικόνας, δεν οδηγεί πουθενά. Η Αχτσιόγλου θα πάρει την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ εφόσον το εκλογικό σώμα περιοριστεί στα συνήθη κομματικά πλαίσια κι ο Κασσελάκης θα καταγραφεί, από το πουθενά, ως μια μελλοντική γέφυρα προς το όλον της κεντροαριστεράς. Αυτό, κατά τη γνώμη μου, είχε εξαρχής ως στόχο και ο ίδιος και ο Τσίπρας κατανοώντας ότι το δικό του μερίδιο στην εξουσία έχει καταναλωθεί. Οι εποχές πάντα ψάχνουν μια θολοκουλτούρα που να ομογενοποιεί ως πολτό τις ιδέες για να υποκλέψει ψήφους. Κι ο Κασσελάκης ως συνολική αντίφαση, υπηρετεί έξοχα το πρότυπο της αποϊδεολογικοποιημένης πολιτικής.

Η εκλογή Προέδρου στον ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι το τέλος αλλά η αρχή μιας μακράς πορείας διεργασιών προς την νέα μορφή της κεντροαριστεράς. Όσο πιο σύντομα προκύψει κι όσο πιο συγκεκριμένα χαρακτηριστικά αποκτήσει, τόσο πιο πιθανό θα είναι να σταθεί ως αντίπαλο δέος στην κεντροδεξιά. Αλλιώς το μέλλον είναι προδιαγραμμένο…