Είναι το θέαμα ηλίθιε

Γράφει ο Ιάσονας Χατζηγεωργίου

Την τελευταία ημέρα του Μαΐου στο Βερολίνο φιλοξενήθηκε ο τελικός της μεγαλύτερης διασυλλογικής διοργάνωσης του λαοφιλέστερου αθλήματος στον κόσμο, εκεί όπου η γαλλική Παρί Σεν Ζερμέν επικράτησε της ιταλικής Ίντερ με 5-0. Το παιχνίδι όμως ενδιαφέρει την ιστορία απλά ως σημείο αναφοράς και η ουσία εντοπίζεται σε άλλα γεγονότα.

Η εποχή μας γνωρίζει ραγδαίες κοινωνικό-πολιτικές εξελίξεις και είναι δύσκολο οποιοσδήποτε να παραμένει ενήμερος, πόσο μάλλον να εκφέρει άποψη ή να συμμετέχει στα γεγονότα. Η κοινωνική νοσηρότητα όμως κάνει αισθητή την βρώμικη παρουσία της όταν το αρνητικό αντίκτυπο των εξελίξεων είναι εμφανές, όπως τώρα, αλλά οι πολίτες το αγνοούν. Αυτό ισχύει απόλυτα για την τρέχουσα κρίσιμη πολιτισμική και φυλετική αλλοίωση των Ευρωπαϊκών λαών, ενός θέματος ταμπού λόγω της φοβικής στάσης όσων το εντοπίζουν ή το βιώνουν. Εξαιτίας γνωστών συνθηκών, βλέπε πολέμους και συμφεροντολογικές κρίσεις των έσχατων δεκαετιών, ξεκίνησαν μαζικά μεταναστευτικά ρεύματα κυρίως από την Αφρική και την Ασία προς την Ευρώπη.

Αυτά δημιούργησαν νέο status quo όπου η πολυπολιτισμικότητα και η πολυφυλετικότητα έγιναν από οικείες έως επικρατούσες σε πολλά σημεία της γηραιάς Ηπείρου και ξεκίνησε τμηματικά η αλλοίωση των δυτικών κοινωνιών. Ειδικά δε με την τρέχουσα επιβολή των νέων «προοδευτικών» απόψεων εντός της Δύσης η αθρόα πριμοδοτούμενη (λαθραία) μετανάστευση προς την Ευρώπη έχει ενταθεί όσο ποτέ άλλοτε και αυτό σταδιακά φαίνεται ακόμη και στο ποδόσφαιρο. Ή μάλλον ειδικά στο ποδόσφαιρο.

Βλέπετε το ποδόσφαιρο είναι ο λεγόμενος «βασιλιάς των σπορ», δισεκατομμύρια άνθρωποι παρακολουθούν αγώνες και η επικράτηση σε τομείς σχετικούς με αυτό, εντός και εκτός γηπέδου, είναι δείγμα εξουσίας ενώ ο έλεγχος των αγώνων του συνεπάγεται εξουσία. Η υποταγή του αντιπάλου είναι υπαρξιακή ανωτερότητα, για τους οπαδούς λόγω αισθήματος αλλά για τους παρατρεχάμενους λόγω συμφερόντων.

Όλοι χρειάζονται μια καλή βιτρίνα στον κόσμο και ο αθλητισμός προσφέρεται ποικιλοτρόπως για αυτό, είτε σε ατομικό είτε σε πολιτικό επίπεδο. Και τώρα να, η ομοιογένεια των κοινωνιών της Δύσης αποτελεί εμπόδιο για ορισμένους ισχυρούς, πρέπει -όπως και γίνεται- να εξαλειφθεί με κάθε μέσο, και πράγματι για κάτι τέτοιο το ποδόσφαιρο είναι το καλύτερο μέσο. Οι άνθρωποι χωρίς ενότητα είναι εύκολα διαχειρίσιμοι και ενότητα χωρίς κοινό φυλετικό παρονομαστή δεν υπάρχει.

Η συνταγή είναι τόσο απλή: Έλεγχος όλων των παραμέτρων γύρω από τα κοινωνικά ορόσημα όπως αγώνες ποδοσφαίρου και το μήνυμα της κοινωνικής αλλοίωσης και αντικατάστασης των πληθυσμών θα εφαρμοστεί.

Πρώτον οι περισσότεροι πλειοψηφικά αθλητές-πρότυπα είναι αλλοεθνείς με ξένες κουλτούρες και καθιερώνουν την νέα μιγαδική καθημερινότητα. Κάνουν όχι απλώς φυσική αλλά «κουλ» την διαφορετικότητα, την ζηλοτυπία για ξένες χώρες και λαούς. Υπόψιν πως αυτό το αίσθημα δεν έρχεται ποτέ ως κάτι νέο, αλλά καταλαμβάνει στον νου και την καρδιά των ανθρώπων τη θέση της αγάπης και του ενδιαφέροντος για κάθε τι δικό τους, ιστορία, πατρίδα, ήθη και ανθρώπους.

Δεύτερον, αναμενόμενα, οι διαφημιζόμενοι χορηγοί αντί να ικανοποιούν τους θεατές-πελάτες της παγκόσμιας βιομηχανίας θεάματος, τους επηρεάζουν με διόλου τυχαίες επιλογές μηνυμάτων στις διαφημίσεις τους. Στόχος είναι να γίνουν όλοι άβουλοι καταναλωτές που αποδέχονται την μπασταρδοποίηση των λαών αρκεί να απολαύσουν ορισμένα υλικά αγαθά για ορισμένο χρόνο.

Παράλληλα έρχονται και τα εξωγηπεδικά χειριστήρια συνειδήσεων: Ελεγχόμενοι βίαιοι όχλοι με ιδεολογήματα αποτελούν τους πάλαι ποτέ ενωμένους και ευχάριστους φιλάθλους. Εάν το αφεντικό τους ζητήσει προπαγάνδιση ενός πολιτικού μηνύματος αυτοί το επιβάλλουν. Η απόλυτη εφαρμογή του ρητού «το ποδόσφαιρο είναι ένα άθλημα κυρίων που παίζεται από χούλιγκανς».

Τέλος, ομάδες και διοργανώσεις η μια μετά την άλλη περνούν στα χέρια πάμπλουτων αλλοδαπών με βεβαρυμμένο ποινικό μητρώο και μετατρέπονται από στήριγμα των γηγενών λαϊκών μαζών για τις Κυριακές σε όργανα διαφθοράς, προπαγάνδισης και πολιτικής πίεσης. Οι «μεγάλες αγάπες» απλών ανθρώπων, οι ομάδες τους, κατάντησαν εργαλεία διεφθαρμένων παραγόντων, οχήματα της πολυφυλετικότητας και έδρες πολιτικών στρατών. Ο σύγχρονος άνθρωπος νιώθει πως ή θα εναρμονιστεί με τις νέες συνθήκες ή θα δει τον εαυτό του έξω από το όπιο των μαζών: τον αθλητισμό.

Και το λογικό τίμημα για αυτά; Πληρώνεται ήδη. Η θλιβερή εικόνα των επεισοδίων από τους οπαδούς της νικήτριας ομάδας και η ανάγκη παρέμβασης ενόπλων σωμάτων ασφαλείας μετά το πέρας του αγώνα είναι δείγμα της μεταβατικής φάσης στην οποία βρισκόμαστε. Ο πολυφυλετισμός σταδιακά φέρνει την ανομία, σαν τιμωρία στις κοινωνίες που άνοιξαν τις πόρτες και έδωσαν φήμη, χρήματα, ισχύ και τα κλειδιά στους εισβολείς τους.

Βεβαίως στο ποδόσφαιρο δεν μετρά το ποιος αρχίζει το παιχνίδι αλλά ποιος το τελειώνει και παρότι οι εχθροί της παράδοσης των λαών ξεκίνησαν και μετρούν προβάδισμα στις πλάτες μας, έχουμε ακόμη ως παρακαταθήκη την γνώση της επιβίωσης. Εάν δεν το πράξουμε σύντομα μας περιμένει συντριβή, και αυτή την φορά ο ηττημένος δεν θα τιμηθεί με ένα χειροκρότημα και το μετάλλιο της δεύτερης θέσης αλλά θα απολαύσει τον ιστορικό του αφανισμό. Ας νικήσει ο καλύτερος.