Αποστειρωμένη πραγματικότητα

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Δεν ήταν λίγες οι ευκαιρίες που μας δόθηκαν το τελευταίο διάστημα για να σχολιάσουμε παρεμβάσεις δήθεν ευαίσθητων ακτιβιστικών ομάδων που επιχειρούσαν, με αφορμή ένα τραγικό γεγονός ή και μια υποτιθέμενη παραβίαση αρχών, να επιβάλλουν μια αποστειρωμένη και αρκούντως διαστρεβλωμένη εκδοχή της πραγματικότητας. Παρεμβάσεις που έπειθαν μέχρι και πεφωτισμένες και θεωρητικά φιλελεύθερες κυβερνήσεις να προσαρμόσουν όρους και ορισμούς στις επιταγές ενός εξαιρετικά εύθικτου ακροατηρίου.

Από τον σεξισμό του πατέρα και της μητέρας που πρέπει να μετονομαστούν σε γονείς 1 και 2, λες και η ανάγκη της υιοθεσίας από μη συμβατικές οικογένειες πρέπει να περάσει μέσα από την ουτοπική υποβάθμιση ή και την κατάργηση του ρόλου των ανθρώπων που δημιουργούν μαζί ένα παιδί.

Η διαχρονική καταπίεση των γυναικών, – ιδιαίτερα σε παλαιότερες, πιο πατριαρχικές εποχές-, πρέπει για κάποιους να βρει την εκδίκηση της στο σημερινό, πολύ πιο ισορροπημένο και νομικά προστατευτικό για τις γυναίκες, περιβάλλον. Μια εκδίκηση που περιλαμβάνει την ποινικοποίηση και του πιο αθώου φλερτ καθώς και την εξεύρεση μειωτικών στερεοτύπων μέχρι και στις πιο αφελείς απεικονίσεις σχέσεων των δύο φύλων.

Εσχάτως, τα επιμέρους περιστατικά αστυνομικής βίας κατά αφροαμερικανών χρησιμοποιήθηκαν από ακραίες οργανώσεις, με πρόσχημα τον αντιρατσισμό, ως εφαλτήριο εκτροπών, προσβολής ιστορικών προσώπων και γελοίων εκδηλώσεων “σεβασμού” στη μαύρη φυλή. Το αποκορύφωμα ήταν η νευρωτική αντίδραση επιβολής διευκρινιστικών υποσημειώσεων σε έργα τέχνης.

Οι ίδιοι άνθρωποι που μάχονται δυναμικά για την ελευθερία έκφρασης του καλλιτέχνη και χαρακτηρίζουν οπισθοδρομικούς όσους αντιδρούν σε προσβλητικές θρησκευτικές αναφορές, τώρα απαιτούν να λογοκριθούν δημιουργήματα που ενοχλούν τις δικές τους ηθικές προτεραιότητες. Δυο μέτρα και δυο σταθμά από όσους ασχολούνται με τα δικαιώματα στο βαθμό που αυτά δεν γεννούν κι αντίστοιχες υποχρεώσεις.

Γιατί είναι τόσο δύσκολο να κατανοήσουμε ότι η περιγραφή μιας ιστορικής περιόδου και των συνηθειών της δεν σημαίνει αυτομάτως και αποδοχή όλων των συμπεριφορών; Γιατί μας παιδεύει τόσο, το να αποδεχτούμε την αυταπόδεικτη αξία κάποιων έργων και να μην ψάχνουμε στο ιδιότυπο χιούμορ, την καυστικότητα ή την ξεχωριστή ματιά τους στα γεγονότα;

Αν δεν χαλιναγωγήσουμε την ορθοπολιτική υπερβολή που εξαπλώνεται σαν πανδημία, δεν θα αργήσει η στιγμή που κάθε λεξη, κάθε έννοια, κάθε έργο, κάθε πράξη θα διαθέτει πιθανές δεύτερες και τρίτες αναγνώσεις και σημεία παρεξηγήσεων που θα λύνονται με στείρωση του λόγου και της σκέψης.