Πού είναι η περηφάνια μας; 

Γράφει ο Απόστολος Τσιμογιάννης

Η Ελληνική περηφάνια περιορίζεται πλέον στο «ΛΟΑΤΚΙ pride», που κι αυτό με ενέσεις από το εξωτερικό προσπαθεί να διατηρήσει τη δυναμικότητά του (?). Και βέβαια αφορά μια μικρή μερίδα, ακόμα και στην ίδια κοινότητα.

Δυστυχώς διαπιστώνουμε ότι γκρεμίζονται σταδιακά, όλα όσα μας έκαναν περήφανους ως Έλληνες, αμαυρώνονται και γκριζάρονται οι εθνικοί ήρωες, διαστρεβλώνονται ιστορικά γεγονότα, που είχαν αναγνωριστεί παγκοσμίως, αναθεωρούνται εθνικοί στόχοι και ισοπεδώνεται η εθνική συνείδηση, προς όφελος μιας νέας διεθνιστικής ή πολυπολιτισμικής κουλτούρας.

Όλα αυτά οδηγούν σε μια εθνική ηττοπάθεια και προσδιορίζονται ως «νέος πατριωτισμός». Διαστρεβλώνονται ακόμα και οι έννοιες των λέξεων. 

Προτάσσεται η «συμπερίληψη», που όπως είχαμε αναφέρει σε προηγούμενο άρθρο οδηγεί, εκτός των άλλων, σε έλλειψη κοινωνικής συνοχής, αντίθετα με τη «συμπληρωματικότητα», που δημιουργεί κλίμα συνεργασίας, άμιλλας και κοινού οράματος.

Κατά τους κυβερνώντες σε όλο το πολιτειακό φάσμα, «οι πλειοψηφίες καταπιέζουν τις μειοψηφίες», συλλογιστική ευθέως αντίθετη με το δημοκρατικό πνεύμα και το ισχύον πολίτευμα. 

Επιτρέπεται, ένεκα φοβικών συνδρόμων και «ανειλημμένων» δεσμεύσεων , η συνεχής προσβλητική δράση Αλβανών, Σκοπιανών και Τούρκων, συμμάχων και γειτόνων, συνοδευόμενη από χλιαρές, υποτονικές και ανούσιες λεκτικές αντιδράσεις. Πόσο βλαπτικό για την Ελληνική περηφάνεια !

Όσοι συνεχίζουν να διατηρούν και να εκφράζουν τη πίστη τους στην Ελληνική εθνική συνείδηση, τις παραδόσεις, τους θεσμούς-πυλώνες, λοιδορούνται και καταγγέλλονται ως ακροδεξιοί, φασίζοντες, θρησκόληπτοι και συντηρητικοί. Ως ψεκασμένοι, ανάλγητοι και οπισθοδρομικοί που δε βλέπουν μπροστά.

Στα όπλα των διοικούντων , συμπεριλαμβάνονται ύπουλα ψευτοδιλήμματα, που δεν αντέχουν σε λογική ανάλυση, αλλά σκοπεύουν και εν μέρει πετυχαίνουν να δημιουργήσουν πλασματικές ενοχές και εικονική πραγματικότητα.

Αναρωτιέται κάποιος γιατί πρέπει να ξεριζωθούμε για να πάμε σε μια φαντασιακή πρόοδο; Γιατί πρέπει να οπισθοχωρήσουμε στις εθνικές αντιλήψεις μας και στη πολιτιστική κληρονομιά μας, για να μην αισθάνονται δήθεν άσχημα οι επερχόμενοι μετανάστες.

Όπως είχε πεί ο μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ.κ. Άνθιμος, οι ξένοι θα έρθουν, θα ζήσουν μαζί μας. Εμείς θα πρέπει να διατηρήσουμε και να δυναμώσουμε την εθνική και κοινωνική συνοχή μας, ώστε αυτοί να ζήσουν πλάι μας και όχι πάνω μας.

Νοιώθουμε προδομένοι και κυνηγημένοι στην ίδια τη χώρα μας, τη πατρίδα μας, σκύβουμε το κεφάλι σε κάθε επίδοξο τρομοκράτη, φοβόμαστε όλο και περισσότερο σε κάθε πτυχή της καθημερινότητάς μας, απειλούμαστε με «προληπτικές» συλλήψεις, με διασυρμό και στιγματισμό.

Η αποκοπή από τις ρίζες και η αμαύρωση της Ιστορικής μνήμης, η αποδοχή αναθεωρητικών αντιλήψεων των γειτόνων και η αποφυγή γενναίων απαντήσεων (όχι απαραίτητα πολεμικών), δεν συνάδει με τη περηφάνια που ένοιωθαν ανέκαθεν οι Έλληνες. 

Εν κατακλείδι δημιουργείται υποσυνείδητα ένα κλίμα ηττοπάθειας και ενοχής, ώστε να επιβάλλονται ανεμπόδιστα οι όροι του «νέου πατριωτισμού».

Ευτυχώς αρχίζει να καταρρέει αυτή η δόλια αντίληψη. Η αποχή στις πρόσφατες ευρωεκλογές αποτελεί επιβεβαίωση, ότι όλο και περισσότεροι αναζητούν τη περηφάνια τους και στέκονται απέναντι στο νοσηρό πανευρωπαϊκό κλίμα. 

Εξίσου αισιόδοξο είναι το γεγονός, ότι όλο και περισσότεροι νέοι αισθάνονται την ανάγκη να «σηκωθούν» και να ανακτήσουν τη αυτοπεποίθηση που ακολουθούσε για αιώνες τον Ελληνισμό! Θέλουν να διώξουν το φόβο που έχουν ενσταλάξει στις ψυχές τους πολιτικοί, ΜΜΕ και δίκτυα, δήθεν, κοινωνικά.

Η ανάπτυξη μιας χώρας, άλλωστε, συναρτάται ευθέως με ισχυρή εθνική αυτοπεποίθηση, κοινωνική συνοχή, στέρεες ρίζες που δίνουν σταθερότητα και ώθηση, κοινά οράματα και κυβερνήτες που αφουγκράζονται και εμπνέουν!