“Περνάει ο στρατός της Ελλάδας φρουρός!…”: Προκεχωρημένα φυλάκια ΒΑ Αιγαίου – Αχλαδερή Λέσβου!..

ΑΦΙΕΡΩΜΑ (Α’ Μέρος): “‘ΠΕΡΝΑΕΙ Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΦΡΟΥΡΟΣ!..”ΠΡΟΚΕΧΩΡΗΜΕΝΑ ΦΥΛΑΚΙΑ ΒΑ ΑΙΓΑΙΟΥ- ΑΧΛΑΔΕΡΗ ΛΕΣΒΟΥ!..

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου, Συγγραφέας *

Ένα από τα ευχάριστα του επαγγέλματός μου είναι να συναντώ τους παλιούς μαθητές μου, που κάνουν μεγάλες χαρές όταν με βλέπουν μπροστά τους, γιατί τους θυμίζω τα μαθητικά χρόνια τους, τις επιδόσεις και τις σκανδαλιές τους.
Αυτή τη φορά (και είναι πάνω από μήνας που έγινε η τυχαία συνάντηση) είδα έναν από αυτούς (πιλότο σήμερα στην ”Aegean”), που με είχε πάντα αδυναμία απ’ όταν τους δίδασκα Έκθεση και Λογοτεχνία στη Γ’ Λυκείου.

– Αν δε με φώναζες, δε θα σε αναγνώριζα, Πέτρο!.., του είπα με θαυμασμό κοιτώντας τον από πάνω ως κάτω με μητρικό βλέμμα, που έκρυβε τρυφερότητα και περηφάνια.
Σαν να μην πέρασε χρόνος από τότε, τον έπιασα απ’ το χέρι και τον οδήγησα σ’ ένα καφέ κάπου κοντά, για να τα πούμε με την ησυχία μας.

– Έχω να μάθω νέα σου απ’ όταν παρουσιάστηκες στο στρατό, στο ΚΕΕΜ* Σπάρτης. Μου τα είπε η μητέρα σου τότε, όταν ήρθε να μάθει για την πρόοδο της αδελφής σου…

– Ααα!.., τι μου θυμίσατε, κυρία!.. Πέρασα ωραία στο Στρατόπεδο του Συνταγματάρχη Δαβάκη, αλλά έμεινα λίγο καιρό εκεί, γιατί στους τρεις μήνες επάνω πήρα φύλλο πορείας για τη μεθόριο…

– Πού πήγες; Μη μου πεις στον Έβρο, όπως ένας κοντινός συγγενής μου!.., έκανα με έξαψη κοιτώντας τον πυρετικά.

– Ωω!.. Όχι, όχι!.., βιάστηκε να μου απαντήσει. Σε νησί με έστειλαν. Στην Αχλαδερή της Λέσβου!..

– Αχλαδερή; Κάτι μου λέει αυτό το όνομα, αλλά δε μπορώ να το προσδιορίσω, κι ας έχω περάσει απ’ τη Μυτιλήνη μία φορά…, του είπα αφηρημένα σμίγοντας τα φρύδια μου στην προσπάθειά μου να θυμηθώ.

– Μην κουράζεστε, γιατί δεν υπάρχει περίπτωση να ξέρετε κατά πού πέφτει…, με προκάλεσε με παιχνιδιάρικο βλέμμα και βιάστηκε να μου εξηγήσει. Το 98 ΤΕΜΕΘ**, όπου μ’ έστειλαν, βρίσκεται κοντά στο χωριό ”Κάτω Τρίτος”, στον κόλπο της Γέρας. Έχει απόσταση απ’ τη Μυτιλήνη κάπου 15-20 χιλιόμετρα. ‟

” Είναι μεγάλο στρατόπεδο και περιλαμβάνει, εκτός απ’ το Τάγμα Μηχανικών Εθνοφυλακής όπου ήμουν, ένα ΤΥΛΠΕΘ***, ένα ΤΤΧΕΘ**** και τον Λόχο Διοίκησης 98 ΣΥΝΥΠΕΘ, το Σύνταγμα Υποστήριξης Εθνοφυλακής…

– Κι είχατε όλα τα όπλα εκεί, για ν’ αντισταθείτε; Γιατί ο κόσμος ανησυχεί ακούγοντας και τους Τούρκους να απειλούν και να ζητούν τον αφοπλισμό των νησιών μας. Έχει άδικο; τον ρώτησα σχεδόν με αγωνία.

– Ναι, έχει άδικο να ανησυχεί!.., μου είπε με βεβαιότητα. Λόγω τιμής, κυρία, είμαστε ψυχωμένοι και έτοιμοι από καιρό γι’ αυτήν τη στιγμή. Είμαστε έτοιμοι να τους πετάξουμε στη θάλασσα, αν επιχειρήσουν να αποβιβαστούν σε κανένα απ’ τα νησιά μας, όπως κάναμε το ’40 με τους Ιταλούς κι ας ήταν αριθμητικά πολλαπλάσιοι…

– Σταμάτησε απότομα μ’ έναν λυγμό κι έμεινε σιωπηλός προσπαθώντας να βρει την αυτοκυριαρχία του.

Του έσφιξα το χέρι συγκινημένη.

– Είμαι πολύ περήφανη που έβγαλα τέτοιους μαθητές…, του είπα με λυγισμένη φωνή μιλώντας με δυσκολία.

– Κι εγώ είμαι περήφανος που σας είχα καθηγήτριά μου!.. Γιατί μου μάθατε ν’ αγαπώ την πατρίδα μου και να είμαι έτοιμος να πεθάνω γι’ αυτήν όποτε μου το ζητήσει…, είπε πνιχτά, προσπαθώντας να σταθεροποιήσει με μεγάλη προσπάθεια τη φωνή του.

Γύρισα το βλέμμα μου αλλού φορτωμένο δάκρυα. Όταν συνήλθαμε και οι δύο, τον ρώτησα κοιτώντας τον καρφωτά στα μάτια αν τα όσα ενθαρρυντικά ακούγονται – κατά καιρούς – απ’ τους επιτελείς και τους πολιτικούς προϊσταμένους τους για το επιχειρησιακό ετοιμοπόλεμο του στρατού μας, είναι αλήθεια ή γίνονται προς ανύψωση του ηθικού του στρατεύματος και για λόγους πολιτικών εντυπώσεων ίσως…

– Τα νησιά μας είναι εξοπλισμένα σαν αστακός, με διαβεβαίωσε, και οι μονάδες πυροβολικού μας είναι έτοιμες να απαντήσουν ανά πάσα στιγμή, γιατί όλες οι μάχιμες μονάδες ενισχύονται σε τακτά διαστήματα με μεταφερόμενα άρματα από τον Έβρο… Καινούρια τουφέκια και ερπυστριοφόρα πάνε και έρχονται κι αξιοποιούνται θαυμάσια στις ασκήσεις, ειδικά όταν χρειάζεται να περάσουν μέσα από σκαμμένα βουνά… ‟

” Γι’ αυτό και οι ”Ιπτάμενοι Κατάσκοποι” των Τούρκων στις πτήσεις τους πάνω από το νησί δε σταματούν να τα φωτογραφίζουν, όπως φωτογραφίζουν και το στρατηγείο της ΑΔΤΕ (Ανώτερης Διοίκησης Ταγμάτων Εθνοφυλακής), που είναι σε νευραλγικό πόστο.

Πήρα βαθιά ανάσα και, για να ελαφρύνω κάπως τη συζήτηση, τον ρώτησα χαριτολογώντας.

– Και πώς περνούσες εκεί, Πέτρο; Έκανες κανένα μπάνιο το καλοκαίρι ή ήσουν πάντα με το όπλο στο χέρι;
Γέλασε χαλαρώνοντας κι έγειρε το κεφάλι προς το μέρος μου με ύφος νοσταλγικό.

– Εεε, καλά, σε γενικές γραμμές…, είπε με ειλικρίνεια. Πολύ καλύτερα απ’ ό,τι περίμενα, δηλαδή, γιατί οι φίλοι και οι γνωστοί μου – με το που άκουσαν ”Αχλαδερή”, μου έκαναν την καρδιά περιβόλι, θυμίζοντάς με πως είναι ένα απ’ τα πέντε ”μαύρα” φυλάκια στην Ελλάδα, στα σύνορα με την Τουρκία…

– Και δεν ήταν έτσι όπως τα έλεγαν; ρώτησα ανακουφισμένη.

– Όχι, δεν ήταν!.., είπε με βεβαιότητα ο μαθητής μου, αλλά μάθαμε εδώ στην Ελλάδα να κάνουμε την τρίχα τριχιά. Τον πρώτο καιρό, βέβαια, είχαμε εκνευριστεί οι καινούριοι με κάτι παλιούς ψιλοκυριλέ, που μας ”εκλεβαν” τις εξόδους, για να κάνουμε όλες τις αγγαρείες…

– Και τι είδους ήταν αυτές; έκανα απορημένη, γιατί είχα ακούσει για μεταμεσονύχτιες πλάκες που γίνονταν έξω από τις σκοπιές.

– Ααα!.. Το δούλεμα πήγαινε σύννεφο, όπως κι η αγγαρεία…, είπε με τρανταχτό γέλιο ο μαθητής μου. Πολύ κουβάλημα, κυρία!.. Πολύ κουβάλημα!.. Και μεταφέραμε ό,τι μπορείτε να φανταστείτε… Είχαμε γίνει τα παιδιά για όλες τις δουλειές της Μονάδας και εν γνώσει των ανωτέρων μας, φυσικά, που ήταν – κατά τα άλλα – ψιλοκαλοί…, δε λέω… Αλλά εμείς ”είχαμε πήξει χρυσόψαρο” τον πρώτο καιρό…

– Είχατε πήξει τι; έκανα σκασμένη στα γέλια.

– Ααα, ναι… Ξέρω τη μανία σας με τη ”Γλώσσα”, αλλά όποιος πηγαίνει στρατό, μαθαίνει και την ορολογία…, είπε χαμογελώντας με νόημα.

– Και δεν είχε λάσκα ποτέ; Δεν ήσουν εξοδούχος σε τακτά διαστήματα; τον ρώτησα σοβαρεύοντας.

– Κοιτάξτε, η Μυτιλήνη είναι καλή για διέξοδο, δεν το αρνούμαι…, παραδέχτηκε. Έχει πολλά καφέ και γραφικά μαγαζάκια για φαγητό…

– Και κοπέλες που σπουδάζουν εκεί; τον ρώτησα χαμογελώντας.

– Ααα, καλά!.. Έχει καλά γκομενάκια φοιτήτριες, αλλά εγώ ήμουν συγκρατημένος, γιατί φοβόμουν ”μη φάω σακούλα”…

– Άλλο πάλι και τούτο. Σήμερα μου μαθαίνεις καινούριες φράσεις, πρωτότυπες, που δεν τις είχα στο λεξιλόγιό μου…, είπα ξεκαρδισμένη.

– Ανταποδίδω αυτές που μου μάθατε και μ’ έκαναν να περάσω εκεί που ήθελα τότε, αν και λοξοδρόμησα στη συνέχεια για ένα παιδικό όνειρο…, είπε τρυφερά κοιτώντας με με ευγνωμοσύνη.

Ένιωσα άβολα, ξαφνικά, απ’ τη συγκίνηση που μ’ έπιασε δικαιολογημένα και, για ν’ ελαφρύνω την ατμόσφαιρα που είχε βαρύνει, τον ρώτησα αν είχε νέα απ’ την Αχλαδερή. Αν είχε κρατήσει δεσμούς φιλίας με παλιούς συναδέλφους του από τότε…

Μου απάντησε κάπως αόριστα και βιάστηκε να μεταφέρει στο σύγχρονο ”τώρα” του στρατοπέδου της, που έχει δυσφημιστεί τόσο άδικα…

– Όπως έμαθα από φίλους που είχαν υπηρετήσει εκεί πριν από λίγα χρόνια, ήταν προγραμματισμένο να ξεκινήσουν οι εργασίες όσο έβλεπαν τις ροές των μεταναστών να αυξάνονται…

– Φαντάζομαι τι πρόβλημα δημιούργησαν στο χωριό, βιάστηκα να σχολιάσω με περίλυπο ύφος.

– Όχι, όχι, ευτυχώς!.., με πρόλαβε χαρούμενος εκείνος. Δεν έγιναν όπως τα σχεδίαζαν!.. Από φίλο που υπηρέτησε στη 275 ΕΣΣΟ ***** έμαθα πως κρίθηκε ακατάλληλη τελικά η περιοχή της Αχλαδερής, για να ανεγερθεί εκεί το hot spot που σχεδίαζαν. ‟

” Το κόστος, βλέπετε, θα ήταν πολύ μεγαλύτερο απ’ ό,τι αν έμεναν στη Μυτιλήνη, λόγω των εξόδων μετακίνησής τους. Έπειτα οι δομές υγείας που υπάρχουν στην Καλλονή δεν επαρκούν και σ’ αυτό προστέθηκε το επιπλέον πρόβλημα ότι δεν υπάρχει λιμάνι ή αεροδρόμιο κοντά στην Αχλαδερή…

– Οπότε, τι έγινε τελικά; Ποια λύση βρήκανε; ρώτησα μ’ ενδιαφέρον.

– Απ’ ό,τι άκουσα από κάποιον που απολύθηκε πρόσφατα απ’ τη Μονάδα Πυροβολικού της Παγανής (98 ΜΕΘ), επέλεξαν ένα εγκαταλελειμμένο στρατιωτικό φυλάκιο, για να τους εγκαταστήσουν. Είναι αυτό της Λεμονούς, αν έχετε ακουστά, στο Καρά Τεπέ της Μυτιλήνης. Η απόφαση να μετατραπεί το παλιό στρατόπεδο σε hot spot είχε γίνει μεγάλο θέμα, αν θυμάστε, τον Σεπτέμβριο του 2016 και είχε πάρει πολιτικές διαστάσεις…

– Ααα!.. Τώρα που το λες, σαν να θυμάμαι τον τότε δήμαρχο Λέσβου (Σπύρο Γαληνό) να λέει στον προηγούμενο υπουργό Άμυνας ότι ζήτησε να αποχωρήσουν όλα τα μηχανήματα του στρατού απ’ τη Λεμονού, για να περιοριστούν τα hot spots μόνο στη Μόρια και το Καρά Τεπέ της Μυτιλήνης

– Θυμάστε πολύ καλά!..Μόνο να προσθέσω ότι ο Πάνος Καμμένος είχε συμφωνήσει μαζί του κι έτσι γλίτωσαν απ’ αυτούς και η Αχλαδερή και η Λεμονού!.. Χα…, χα…, χα…

Γελούσε γλυκά, ανοιχτόκαρδα δείχνοντας με τα μάτια τον θαυμασμό του για μένα.

– Είναι σαν να μη πέρασε χρόνος, κυρία, είπε κάποια στιγμή σαν να μονολογούσε…

– Κι όμως πέρασαν κάποια χρόνια, του είπα μελαγχολικά.

– Για μένα και για τ’ άλλα παιδιά θα είστε πάντα όπως σας είδαμε την πρώτη μέρα που μπήκατε κι έλαμψε η τάξη!.

– Τι κόλακας, Θεέ μου!.., αναφώνησα ξαφνιασμένη. Έτσι υπερβολικός ήσουν πάντα… Μααα. δε θυμάμαι να μου είχατε δείξει εξαρχής τον… ενθουσιασμό σας. Μάλλον συνεσταλμένοι ήσασταν, απ’ ό,τι θυμάμαι…, είπα χαμογελώντας.

-Πού να τολμούσαμε; Θα μας πετάγατε από κανένα παράθυρο ή θα μας σηκώνατε στο μάθημα και θα μας ξετινάζατε στις ερωτήσεις… Αλ…

Ο βόμβος ενός αεροπλάνου τον διέκοψε απότομα. Σήκωσε τα μάτια του στον ουρανό. Το πρόσωπό του άλλαξε ως δια μαγείας!.. Έγινε απίστευτα τρυφερό και οικείο, σαν να αγκάλιαζε ξαφνικά τον γλαυκό στερέωμα και τ’ αεροπλάνο μαζί του, την ώρα που τροχοδρομούσε γλιστρώντας πάνω στα κατάλευκα σύννεφα.

– Έχεις το… βλέμμα πιλότου, του είπα συνεπαρμένη, μη μπορώντας να κρύψω τον θαυμασμό μου!..

Γύρισε και με κοίταξε κοκκινίζοντας ελαφρά.

-Έτσι λέω κι εγώ από μέσα μου, είπε. Νιώθω σαν να έχω ένα πουλί στην καρδιά, που τινάζει αψήφιστα τα φτερά του προσπαθώντας να ελευθερωθεί και να πετάξει ψηλά!..

Ήμουν συγκινημένη!.. Μου ήρθε να τον σφίξω στην αγκαλιά μου σαν δικό μου παιδί, όμως κρατήθηκα και δεν το έδειξα. Μόνο του έπιασα το χέρι και το έσφιξα απαλά, για να δείξω πως τον καταλαβαίνω.

– Ααα, βαλθήκατε σήμερα να με κάνετε να κλάψω, κυρία… Αλλά για χάρη σας θα το κάνω κι αυτό!.., είπε κοιτώντας με με θολά μάτια και μ’ έναν βαθύ αναστεναγμό έσκυψε πάνω απ’ το παγωτό που μας έφεραν με παιδιάστικη λαιμαργία, πριν να προλάβει να λιώσει…

ΚΕΕΜ* : Κέντρο Εκπαίδευσης Εφοδιασμού – Μεταφορών
ΤΕΜΕΘ ** : Τάγμα Μηχανικού Εθνοφυλακής
ΤΥΛΠΕΘ*** : Τάγμα Υλικού – Πολέμου Εθνοφυλακής
ΤΤΧΕΘ**** : Τάγμα Εθνικού Εθνοφυλακής
ΕΣΣΟ***** : Εκπαιδευτική Σειρά Στρατεύσιμων Οπλιτών

* ‘Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)