Πανελλαδικές Εξετάσεις: “Κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα”
Γράφει ο Σωτήρης Χήνος
Ολοκληρώθηκε η πλέον ενδιαφέρουσα διαχρονικά για την Ελληνική κοινωνία διαδικασία που ακούει στο όνομα “Πανελλαδικές Εξετάσεις”...τόσος πόνος, τόση ζωή σπαταλάται κάθε χρόνο από γονείς (κυρίως) και μαθητές για το πολυπόθητο εισιτήριο…
Φέτος, είχαμε μια αλλαγή. Σε κάθε τμήμα ζητήθηκε, με δικά του κριτήρια, να θεσπίσει μία βάση εισαγωγής. Έναν πήχη που κάθε υποψήφιος έπρεπε να περάσει για να γίνει μέλος της ακαδημαϊκής του κοινότητας. Τα τμήματα ανταποκρίθηκαν και έθεσαν τον πήχη. Κάποιοι τον πέρασαν, κάποιοι όχι. Έτσι δεν γίνεται συνήθως; Και σε αγώνες να θες να συμμετάσχεις, σου λένε οι υπεύθυνοι των αγώνων, πρέπει να έχεις περάσει το 2:32, αλλιώς του χρόνου.
Σε κάποιες σχολές, τον πήχη τον πέρασαν λιγότεροι από τον αριθμό των εισακτέων. Ποιος ορίζει τον αριθμό των εισακτέων; Πολύ πονεμένη ιστορία, Ελληνικής εμπνεύσεως.
Σε μία σχολή δεν τον πέρασε κανείς. Γιατί; Προφανώς γιατί για την εν λόγω σχολή δεν υπήρχε η απαιτούμενη ζήτηση. Αν υπήρχε ζήτηση, θα υπήρχαν πολλοί υποψήφιοι που θα θέλαν να εισαχθούν και από τους πολλούς θα βρίσκονταν και αυτοί που θα πέρναγαν τον πήχη. Ενδιαφέρθηκαν λίγοι, συμμετείχαν στο διαγωνισμό λίγοι, πέρασαν τον πήχη λίγοι. Προσπαθώ να αντιληφθώ το παράδοξο…
Η μη κάλυψη όλων των θέσεων οφείλεται για τους έχοντες στοιχειώδη ορθολογική σκέψη και σε έναν άλλο παράγοντα. Στο ότι η προσφορά (θέσεις εισακτέων) είναι σαφώς μεγαλύτερη της ποιότητας της ζήτησης (του επιπέδου αρκετών υποψηφίων). Εν προκειμένω έχουμε δύο επιλογές. Είτε λαμβάνουμε υπόψιν τους παράγοντες α) ασθενή ζήτηση για κάποιες σχολές και β) ασθενές επίπεδο ζήτησης, και αναπροσαρμόζουμε την ανώτατη εκπαίδευση και τα υφιστάμενα τμήματα στη βάση αυτών των δεδομένων ή…….ή ακολουθούμε τη συνταγή “κουτσοί στραβοί στον Άγιο Παντελεήμονα”.
Κανένας πήχης, κανένα όριο, καμία βάση αξιολόγησης και βουρ ορμάτε όλοι. Δεν έχει ζήτηση μια σχολή; Δεν πειράζει, κάποιος που δεν πέρασε πουθενά αλλού θα πάει εκεί να έχει ένα “χαρτί” στα χέρια του. Δεν είναι υψηλό το επίπεδο πολλών υποψηφίων; Δεν πειράζει, τμήματα υπάρχουν (και αν δεν υπάρχουν θα φτιάξουμε) και θα περάσουν όλοι κάπου, κάπως….
Αν ακολουθήσουμε το δεύτερο ποιος ο στόχος; Ο πληθωρισμός των πτυχιούχων;
Κανείς δεν έχει ακούσει ότι ο πληθωρισμός τρώει τον παρά. Ότι έτσι υποβαθμίζουμε συνειδητά το επίπεδο των εν Ελλάδι σπουδών, προς όφελος των παιδιών που έχουν τη δυνατότητα να σπουδάσουν σε αξιόλογα ιδρύματα της αλλοδαπής;
Ότι, πολύ σύντομα και γονείς και μαθητές θα αναρωτιόνται για το …..“πως τόσος πόνος τόση ζωή πήγαν στην άβυσσο για ένα πουκάμισο αδειανό για ένα πτυχίο;”