Οι επικίνδυνες εμμονές της Ντόρας Μπακογιάννη
Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος, Δικηγόρος
Στην πρόσφατη ομιλία της στην Ολομέλεια της Βουλής, η Ντόρα Μπακογιάννη διατύπωσε κάποιες σκέψεις, που, παρ’ ότι εντάσσονται στο γενικότερο πλαίσιο των γνωστών αντιλήψεών της για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, δημιουργούν ιδιαίτερο προβληματισμό υπό την παρούσα συγκυρία. Ας εξετάσουμε αναλυτικότερα αυτές τις απόψεις.
«Βλέπω ένα ολόκληρο κύκλωμα ετερόκλητο το οποίο με τον έναν ή άλλο τρόπο θέλει να οδηγήσει τη χώρα στο μη διάλογο με την Τουρκία, είτε γιατί η Τουρκία άλλαξε, είτε γιατί είναι ισλαμική λες και το μάθαμε τώρα, είτε γιατί είναι αναθεωρητική, είτε γιατί ο Ερντογάν τα θέλει όλα δικά του λες και αυτό το μαθαίνουμε τώρα. Επιχειρούν δηλαδή να μην υπάρχουν διερευνητικές επαφές».
Άραγε ποιο είναι το ετερόκλητο κύκλωμα, στο οποίο, με τόση αοριστία και ασάφεια, αναφέρεται η Ντόρα Μπακογιάννη; Η έννοια του «κυκλώματος» στην πολιτική υποδηλώνει σύστημα σκοτεινών διασυνδέσεων, που αποβλέπει στην παράκαμψη της νομιμότητας, στην χρήση αντιδημοκρατικών μεθόδων και στην επιδίωξη στόχων εκτός πλαισίου κοινοβουλευτικής ομαλότητας. Όταν δε πρόκειται, όπως εν προκειμένω συμβαίνει, για ζήτημα εξωτερικής πολιτικής, που μάλιστα άπτεται της εθνικής κυριαρχίας, της εδαφικής ακεραιότητας και της ασφάλειας της χώρας, η καταγγελία αυτού του είδους είναι τόσο σοβαρή ώστε δεν επιτρέπεται να γίνεται με τόση επιπολαιότητα και γενικότητα από μια πολιτικό της δικής της εμπειρίας… Και να θυμίζει σταλινικής έμπνευσης στοχοποίηση των μη αρεστών εκφραστών διαφορετικών απόψεων…
Ως προς τον ελληνοτουρκικό διάλογο, τον οποίο η Ντόρα Μπακογιάννη φαίνεται (όχι μόνο από αυτές τις δηλώσεις της, αλλά από την θέση που ανέκαθεν προασπίζεται) ότι τον επιθυμεί διακαώς, υπάρχει μια ουσιώδης παράμετρος, που την παρακάμπτει αδικαιολόγητα: Διάλογος, υπό το κράτος καθημερινών προκλήσεων, εκβιαστικών απειλών, χονδροειδών λεονταρισμών, ανιστόρητων αμφισβητήσεων και επεκτατικών διακηρύξεων, μόνον ως προειλημμένη απόφαση εθελόδουλης υποτακτικής παραδοχής των ληστρικών διεκδικήσεων της τουρκικής πλευράς μπορεί να εννοηθεί. Ακόμη και οι διερευνητικές επαφές, που αποτελούν τον προθάλαμο του διαλόγου, για να έχουν νόημα, προϋποθέτουν τουλάχιστον απάρνηση της επιθετικής συμπεριφοράς και αποχή από κάθε είδους πρόκληση και απειλή, έτσι ώστε να αποδεικνύουν την καλή πρόθεση και την ειλικρινή επιδίωξη ουσιαστικού αποτελέσματος. Αν οι διερευνητικές επαφές γίνουν απλά και μόνον για να διαπιστωθεί η ανειλικρίνεια, η αφερεγγυότητα και η κακή πίστη της τουρκικής πλευράς, που δυστυχώς είναι δεδομένες, όπως αποδεικνύει σε βάθος χρόνου η συμπεριφορά των γειτόνων μας, δεν έχουμε τίποτε να κερδίσουμε. Αντιθέτως, μάλιστα, κινδυνεύουμε να εμφανισθούμε εμείς ως αδιάλλακτοι και υπεύθυνοι για την αποτυχία, στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, που δεν έχει τίποτε να χάσει και γενικώς επιδιώκει την «λύση» αντί για την «ένταση», καθώς δεν διακυβεύονται δικά της συμφέροντα …
Και βεβαίως δεν μάθαμε τώρα ότι η Τουρκία είναι ισλαμική, όπως, μάλλον ειρωνικά, ισχυρίζεται η Ντόρα Μπακογιάννη. Εκείνο το οποίο μάθαμε, όχι τώρα, άλλα το ζούμε εδώ και μερικά χρόνια, είναι ότι, το ισλάμ, ως εμπρηστικό όπλο επιθετικής και επεκτατικής εξωτερικής πολιτικής, χρησιμοποιείται απροκάλυπτα πλέον από τον Ερντογάν, ο οποίος βλέπει ότι με ένα «σμπάρο» επιτυγχάνει «δύο τρυγόνια»: Αφ’ ενός εξάπτει και θεριεύει στην φαντασία των υπηκόων του το νεοοθωμανικό ιμπεριαλιστικό όνειρό του για μια διεθνώς ηγεμονεύουσα Τουρκία και, αφ’ ετέρου, συσπειρώνει, γύρω από τις ισλαμοφασιστικές διεκδικήσεις του, όλες τις χώρες της ευρύτερης περιφέρειας, και τους φανατικούς μουσουλμάνους, που ηδονίζονται στην σκέψη ενός ιερού πολέμου (τζιχάντ) κατά των απίστων…
Και βεβαίως γνωρίζουμε, ανέκαθεν, ότι η Τουρκία (και όχι μόνο υπό τον Ερντογάν) τα θέλει όλα δικά της… Εκείνο που αργήσαμε να μάθουμε και, δυστυχώς, κάποιοι δεν έχουν μάθει ούτε και υπό την ερντογανική καθολική αμφισβήτηση των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων, του διεθνούς δικαίου και των υφισταμένων διεθνών συνθηκών, είναι η εμμονική προσήλωση των τουρκικών διεκδικήσεων σε βάρος της Ελλάδας. Μετά την εισβολή στην Κύπρο και την εξωφρενική αδράνεια και αδιαφορία της διεθνούς κοινότητας για την διχοτόμηση της Μεγαλονήσου, τον εποικισμό της και τους αγνοουμένους ήρωές της, Θράκη, Αιγαίο, νήσοι, υφαλοκρηπίδα, ΑΟΖ, υδρογονάνθρακες, αποτελούν, μόνιμους στόχους της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, τους οποίους μόνον αφελείς, αιθεροβάμονες, ή εκούσιοι αποδέκτες μιας φινλανδοποιημένης Ελλάδας δεν είναι σε θέση ή δεν θέλουν να αντιληφθούν και να συνειδητοποιήσουν.
Η Ντόρα Μπακογιάννη μοιάζει να αγωνιά «για το επόμενο βήμα» και καταλογίζει, με αχαρακτήριστη ευκολία, «ιδιοτέλεια σε κάθε αναλυτή που επιτρέπει τέτοιες σκέψεις να εμφανίζει αυξημένη ευαισθησία, που επικροτείται από την κοινωνία αλλά αυτό δεν είναι θέση ευθύνης»!…
Πραγματικά εντυπωσιάζει αυτή η αριστερόστροφης λογικής διατύπωση από μια πολιτικό που αρέσκεται να αυτοχαρακτηρίζεται ως φιλελεύθερη! Όποιος λοιπόν διατυπώνει επιφυλάξεις για το νόημα, την σκοπιμότητα και, κυρίως, για τις προοπτικές διερευνητικών επαφών και διαλόγου, υπό τις σημερινές συνθήκες αδιάλλακτης τουρκικής προκλητικότητας και επιθετικού ερντογανικού ηγεμονισμού, δηλαδή όποιος απλά διαφωνεί με την Ντόρα Μπακογιάννη, που μοιάζει να προσπερνά, χωρίς ενδοιασμούς και επιφυλάξεις, αυτή, την τουρκική συμπεριφορά, η οποία «εγγυάται» την πλήρη αποτυχία κάθε προσπάθειας συνεννόησης, είναι ιδιοτελής και ανεύθυνος!… Η Ντόρα Μπακογιάννη μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για την εύκολη τακτοποίηση εκκρεμοτήτων, που οφείλονται αποκλειστικά και μόνον στην τουρκική περιφρόνηση του διεθνούς δικαίου, στην άνευ ορίων προκλητικότητα και επιθετικότητα κατά της χώρας μας και στις ισλαμοφασιστικές ονειρώξεις Ερντογάν, παρά για την διαμόρφωση ουσιαστικών προϋποθέσεων, κάτω από τις οποίες και μόνον η προστασία των εθνικών μας συμφερόντων θα ήταν ασφαλής και επιτυχής.
Στη συνέχεια, η Ντόρα Μπακογιάννη προβαίνει στην εξής «διπλωματική» μεν, παραπλανητική, δε επισήμανση:
«Η δική μου άποψη είναι αυτή που είχε διατυπώσει από αυτό το έδρανο ο Κωνσταντίνος Καραμανλής. Η Ελλάδα διαλέγεται με τους γείτονές της. Σε όλες τις συνθήκες. Και τις εύκολες που εμείς δεν έχουμε και τις δύσκολες. Με τους γείτονες μιλάς. Το ότι μιλάς δεν σημαίνει ότι αλλάζεις θέση, δεν σημαίνει ότι παραδίδεσαι».
Πρόκειται για σόφισμα, στην κυριολεξία! Όταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής διατύπωσε την προαναφερόμενη άποψη, είχε προηγηθεί η έξοδος του Χόρα στο Αιγαίο, αλλά η τότε ναυτική υπεροπλία της Ελλάδας έναντι της τουρκικής ναυτικής δύναμης, κατέστησε απαγορευτική την οποιαδήποτε επανάληψη ανάλογης πρωτοβουλίας… Η πρόκληση τότε ήταν μόνον για την υφαλοκρηπίδα και δεν υφίστατο, ως επαίσχυντη παραχώρηση της ελληνικής πλευράς, η σημιτική αναγνώριση στην Μαδρίτη, το 1997, των «νόμιμων και ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας», που, έκτοτε, δικαιολογούν και «νομιμοποιούν» κάθε ξεδιάντροπη και πέρα από κάθε έννοια διεθνούς δικαίου και συμβατικών υποχρεώσεων, τουρκική διεκδίκηση σε βάρος της χώρας μας… Η Ελλάδα προσέφυγε τότε, το 1976, μονομερώς στην Χάγη, άλλα η Τουρκία δεν ακολούθησε, όπως απαιτεί η σχετική διαδικασία, επικαλούμενη την μη αναγνώριση της δικαιοδοσίας του Διεθνούς Δικαστηρίου από αυτήν… Ήταν τότε η πρώτη επιβεβαίωση της τουρκικής αδιαλλαξίας και μια πρώτη ένδειξη του τι έμελλε να ακολουθήσει… Το ότι σήμερα ζούμε αυτά που ζούμε, θα έπρεπε να ερμηνεύονται αναλόγως και όχι να παρερμηνεύονται από μια έμπειρη πολιτικό όπως αρέσκεται να παρουσιάζεται η Ντόρα Μπακογιάννη…
Ακολουθεί, τέλος, ως επιστέγασμα των απόψεών της, ο εξής τετριμμένος και επί της ουσίας ανώφελος ισχυρισμός:
«Η Ελλάδα πιστεύει στην δύναμη των επιχειρημάτων της. Έχει το διεθνές δίκαιο με το μέρος της. Έχει τις περισσότερες συμμαχίες από ποτέ. Θα προσέλθει στην συζήτηση των διερευνητικών επαφών για την υφαλοκρηπίδα και τις Θαλάσσιες Ζώνες με αυτοπεποίθηση και σιγουριά και θα πει στην Τουρκία: ιδού η Ρόδος ιδού και το πήδημα, αν πιστεύετε στα επιχειρήματά σας ας πάμε στη Χάγη και θα αποφασίσει αυτή. Αυτή πρέπει να είναι η κεντρική μας στρατηγική».
Ασφαλώς είναι ορθή η εκ μέρους μας διαρκής επίκληση του διεθνούς δικαίου και των διεθνών συνθηκών, ως σταθερή επιβεβαίωση της προσήλωσης της Ελλάδας στην διεθνή νομιμότητα. Όμως, η επίκληση τους καταντά γραφική και κυρίως αναποτελεσματική, όταν η διεθνής πρακτική αποδεικνύει ότι, στις διεθνείς σχέσεις κυριαρχεί η επιλεκτική εφαρμογή τους και η πρόταξη των συμφερόντων των ισχυρών της γης, ακόμη και όταν είναι προφανής και κατάδηλη η περιφρόνηση και η παραβίαση της διεθνούς νομιμότητας από κάποιους που, όπως η Τουρκία, έχουν ταυτότητα συμφερόντων και επιδιώξεων με τις μεγάλες δυνάμεις, οι οποίες θα μπορούσαν να επιβάλουν το δίκαιο και την νομιμότητα, αλλά για δικούς τους, ιδιοτελείς λόγους, δεν το κάνουν …
Μετά από όλα αυτά, πως είναι δυνατόν να συζητήσεις και τι να συζητήσεις με μια χώρα η οποία:
- Δεν κρύβει τις εδαφικές της διεκδικήσεις στην Θράκη και στα νησιά μας
- Κατηγορεί την Ελλάδα για την στάση της έναντι της μουσουλμανικής μειονότητας στην Θράκη, η οποία ακμάζει και απολαμβάνει ιδιαιτέρων δικαιωμάτων, την ίδια στιγμή που οι μειονότητες στην Τουρκία έχουν εξοντωθεί και οι Κούρδοι ζουν υπό καθεστώς μεσαιωνικής οπισθοδρόμησης.
- Υπερηφανεύεται για την παραβίαση των διεθνών κανόνων, παρερμηνεύοντας προκλητικά το περιεχόμενό τους
- Χρησιμοποιεί τους μετανάστες ως δούρειο ίππο για την υπονόμευση της εθνικής μας κυριαρχίας και ασφάλειας και ως όπλο εκβιασμού έναντι της Ευρώπης.
- Αποστέλλει στρατό και όπλα στην Συρία, στη Λιβύη και στο Αζερμπαϊτζάν, ενεργοποιείται υπόπτως στην Αλβανία και στο Κοσσυφοπέδιο, επιδιώκοντας την ηγεμόνευσής της στην περιοχή και στην δημιουργία «προτεκτοράτων», που θα υπηρετούν το νεοοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό και τον ισλαμοφασιστικό ιμπεριαλισμό της.
- Περιφρονεί γενικώς την διεθνή νομιμότητα, υβρίζει ασύστολα τους Ευρωπαίους ηγέτες και τον Έλληνα πρωθυπουργό και προτάσσει την απειλή του Ισλάμ ως μέσον διεκδίκησης των ανύπαρκτων δικαίων της.,
Με αυτά τα αναμφισβήτητα δεδομένα, τι μας μένει λοιπόν, όταν διαπιστώνουμε πόσο μακράν της πραγματικότητας και κυρίως πόσο επικίνδυνες για την χώρα μας είναι απόψεις τύπου Ντόρας Μπακογιάννη; Αλλά και όταν, παράλληλα, είναι αναγκαία η αναζήτηση λύσεων που θα οδηγήσουν στην αποκλιμάκωση της τουρκικής επιθετικής βουλιμίας;
Μας μένουν:
- η συμπαγής εθνική ενότητα, μακριά από εκφυλιστικές αριστερόστροφες «διεθνιστικές» ονειροπλασίες ή αδόκιμες ψευδοφιλελεύθερες θεωρήσεις, που τελικώς κατατείνουν να παραβλέπουν την ανάγκη προάσπισης της ελευθερίας την οποία, υποτίθεται, πρεσβεύουν, καθώς υποκύπτουν εύκολα σε περιορισμούς και παραχωρήσεις ασύμβατες με την εθνική κυριαρχία.
- Η επιδίωξη της εθνικής ισχύος, οικονομικής και στρατιωτικής, ως μόνης προϋπόθεσης για την αποτροπή της τουρκικής επιθετικότητας και αδιαλλαξίας, υπό το βάρος της αναγκαστικής συνειδητοποίησης ότι, η οποιαδήποτε εμπλοκή ή σύγκρουση με την Ελλάδα θα αποβεί σε βάρος της Τουρκίας.
- Η αυξημένη «επιθετική» ενημέρωση της διεθνούς κοινότητας για την τουρκική προκλητικότητα και την συστηματική παραβίαση των διεθνών κανόνων.
- Η πλήρης αξιοποίηση υπέρ των εθνικών μας θέσεων της παρουσίας μας στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με την χρήση όλων των δικαιωμάτων που μας παρέχει η ιδιότητά μας ως εταίρου και ιδίως του δικαιώματος αρνησικυρίας (veto), όταν οι περιστάσεις και η άρνηση εκδήλωσης της εταιρικής αλληλεγγύης το επιβάλλουν.
- Η περαιτέρω ανάπτυξη διμερών ή πολυμερών συμμαχιών, κυρίως στην ευρύτερη γεωγραφική μας περιοχή και η επιδίωξη σύμπλευσης των συμφερόντων μας με τα συμφέροντα άλλων χωρών.
- Η πλήρης εγκατάλειψη χρονίων και ξεπερασμένων από την ωμή πραγματικότητα «δογμάτων» της εξωτερικής μας πολιτικής, όπως η (καταγέλαστη σήμερα…) ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας, η άμβλυνση της τουρκικής επιθετικότητας μέσα από την ευρωπαϊκή προοπτική της, η διαφοροποίηση του κεμαλισμού από τον ερντογανισμό σε σχέση με την στάση της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας, η εξήγηση της τουρκικής επιθετικότητας με λόγους εσωτερικής πολιτικής της εκάστοτε τουρκικής κυβέρνησης και η ψευδαίσθηση της μεταβολής της έναντι της χώρας μας εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας ανάλογα με τον ιδεολογικό προσανατολισμό των κυβερνώντων της…
Η Τουρκία, για λόγους ιστορικούς, γεωπολιτικούς, στρατηγικούς, θρησκευτικούς, οικονομικούς, πολιτισμικούς και υπαρξιακούς, είχε, έχει και θα έχει ΠΑΝΤΟΤΕ στραμμένο το βλέμμα της, με ακόρεστη βουλιμία, προς την Ελλάδα. Όσοι αγνοούν αυτή την πραγματικότητα, μόνον τα εθνικά μας συμφέροντα βλάπτουν, ακόμη και όταν έχουν, ή διακηρύσσουν ότι έχουν, τις αγνότερες των προθέσεων.-
Λίγο τρομαγμένη μου φάνηκε η Ντόρα. Κατάλαβε οτι τη πήρανε χαμπάρι.