Ο Πολάκης κι ο Μακρυγιάννης

Γράφει ο Αγκιτάτορας

Δυσκολεύομαι να φανταστώ ποιος άλλος, εκτός από τον Πολάκη, θα τολμούσε, με τόση ευκολία, να συμπεριλάβει στην ίδια πρόταση τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, τον στρατηγό Μακρυγιάννη και τον… Άρη Βελουχιώτη. Ακόμη και οι πιο ιδεολογικά τυφλωμένοι αναλυτές της ελληνικής ιστορίας που αποδίδουν στην Επανάσταση του 1821, ισχυρά ταξικά κίνητρα, αποφεύγουν να κάνουν τόσο ευθύτατες αντιπαραβολές των τότε τεράστιων ιστορικών φυσιογνωμιών με τουλάχιστον αμφιλεγόμενα πρόσωπα της σύγχρονη ιστορίας μας.

Ευτυχώς υπάρχει ο Πολάκης. Που έπεισε τον Τσίπρα ότι η επάνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία περνάει από έναν ακόμη πιο έντονο κοινωνικό διχασμό, από την πλήρη ανασύσταση της εμφυλιοπολεμικής ρητορικής. Γιατί ηλίθιος δεν είναι. Αιχμή του επικοινωνιακού δόρατος αποτελεί. Κι αυτό το δόρυ είναι ποτισμένο με ταξικό μίσος και παρωχημένους διαχωρισμούς, όχι με πρακτικά ή ακραιφνώς ιδεολογικά επιχειρήματα.

Γνωρίζει καλά, ότι οι οπλαρχηγοί του 1821 για τα κοντόφθαλμα μέτρα και σταθμά του κάθε Πολάκη, μάλλον ως εθνικιστές θα χαρακτηρίζονταν παρά ως λαϊκοί επαναστάτες του γλυκού νερού και ταξικοί αγωνιστές. Κατανοεί όμως το μέγεθος του άτοπου λόγου και προσπαθεί να τον διανθίσει με λίγο αγνό πατριωτισμό.

Αν όμως είχε διδαχθεί έστω και τα ελάχιστα από το βίο και τις αξίες των αγωνιστών της Επανάστασης, θα κατανοούσε ότι ήταν ενωτικό κι όχι διχαστικό παράγοντα, πονούσαν για το έθνος κι όλα όσα το συναποτελούν. Στοιχεία, όπως η γλώσσα, η θρησκεία, η εθνική συνείδηση που η πολάκειος λογική δεν αντέχει ούτε να τα αντιμετωπίσει, όχι να τα αποδεχτεί!

Ο Πολάκης ως οπλαρχηγός του Τσίπρα προσπαθεί, με νύχια και με δόντια, να πιαστεί από ξεπερασμένα σχήματα μήπως κι έτσι περιχαρακώσει μια σημαντική μερίδα πολιτών που αρέσκονται στις εμμονές του παρελθόντος. Εκτοξεύει απειλές και ρεβανσιστικά υπονοούμενα, για όταν κι εφόσον ανακτήσουν κυβερνητική εξουσία.

Μόνο που αυτή η προσέγγιση μπορεί να τους εξασφαλίζει αξιοπρεπή αντιπολιτευτικά εκλογικά αποτελέσματα, τους απομακρύνει όμως από τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας. Και μ’ αυτό τον τρόπο δεν σχηματίζονται σταθερές κυβερνητικές πλειοψηφίες.