Μια ανεύθυνη Παιδεία;

Γράφει ο Σπαρτιάτης

Η είδηση ότι το Δικαστήριο Ανηλίκων Ρεθύμνου τόλμησε να καταδικάσει σε κοινωνική εργασία 80 ωρών 3 ανήλικους μαθητές για συμμετοχή σε κατάληψη έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία και ξεσήκωσε τεράστιες αντιδράσεις.

Σύμφωνα με όσα διαβάζουμε ο διευθυντής του σχολείου που προχώρησε στην καταγγελία και έγινε η αφορμή για την κίνηση της ποινικής δίωξης έγινε στόχος επιθέσεων από μέρος της τοπικής κοινωνίας, το συνδικαλιστικό του φορέα , αλλά και τον πολιτικό του προϊστάμενο. Συγκεκριμένα το γεγονός καταδικάστηκε επίσημα από τον Υπουργό Παιδείας ως αυταρχική αντίδραση της σχολικής διεύθυνσης και τονίστηκε ότι τα προβλήματα πρέπει να λύνονται μόνο εσωτερικά και όχι από τα δικαστήρια. Ο δε πρόεδρος της ΟΛΜΕ τόνισε ότι πρώτη φορά επιβάλλεται ποινή κοινωνικής εργασίας και ότι συνήθως οι ποινές για ανάλογα αδικήματα είναι χαμηλές και μετατρέψιμες σε πρόστιμο. Καταδικαστική για το διευθυντή ήταν και η ανακοίνωση της τοπικής ΕΛΜΕ, που αναφέρει χαρακτηριστικά ότι ο τελευταίος λειτούργησε σαν μέρος της πιο συντηρητικής ιδεολογίας και πρέπει να απομονωθεί στην τοπική κοινωνία και να διαγραφεί από το Σύλλογο! Τέλος, ο πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου δήλωσε ότι θα κάνουν ό, τι μπορούν για να ανατρέψουν την απόφαση και δε θέλουν τέτοιες ποινές για τα παιδιά τους.

Ο τρόπος που αντέδρασαν στο γεγονός αυτό οι τρεις αυτοί παράγοντες, Υπουργείο Παιδείας, συνδικαλιστές εκπαιδευτικοί και Σύλλογος Γονέων, είναι απολύτως ενδεικτικός της αιτίας που η παιδεία στη χώρα μας είναι στην κατάσταση που είναι. Και δεν αναφέρομαι στη στενώς εννοούμενη παιδεία που κρίνεται από το επίπεδο των παρεχόμενων γνώσεων, την καταλληλότητα των εγκαταστάσεων, την επάρκεια σε βιβλία κτλ, αλλά στην παιδεία που πρώτος και σημαντικότερος σκοπός της είναι η διάπλαση σωστών ανθρώπων και πολιτών. Και η παιδεία αυτή αποτελεί αρμοδιότητα τόσο της οικογένειας όσο και του σχολείου και της Πολιτείας.

Ξεκινώντας από την οικογένεια, που θεωρητικά εκπροσωπείται από το Σύλλογο Γονέων. «Δε θέλουμε τέτοιες ποινές για τα παιδιά μας». Προφανώς οι εν λόγω γονείς θέλουν είτε τα παιδιά τους να μένουν ατιμώρητα για ό, τι κι αν κάνουν, ακόμα κι αν αυτό είναι αντίθετο με το νόμο, ή αν πρέπει κάποιος να τιμωρηθεί να το αναλάβουν οι ίδιοι, συνήθως πληρώνοντας κάποιο πρόστιμο για να εξαγοράσουν μια μικρή ποινή. Κανένα ενδιαφέρον για να μάθουν τα παιδιά ότι οι πράξεις έχουν και συνέπειες. Αποφυγή με κάθε τρόπο της ανάληψης ευθυνών από τα παιδιά. Υπερπροστατευτισμος που εν τέλει οδηγεί τα παιδιά να μην ωριμάζουν ποτέ και να έχουν αιωνίως ανάγκη τους γονείς τους.

Έπειτα είναι οι εκπαιδευτικοί, που θεωρητικά εκπροσωπούνται από την ΟΛΜΕ και την τοπική ΕΛΜΕ. Η μεν ΟΛΜΕ ουσιαστικά δήλωσε ότι προτιμά μια μικρή ποινή φυλάκισης μετατρέψιμη σε πρόστιμο παρά την υποχρεωτική κοινωνική εργασία. Για την ΟΛΜΕ δηλαδή είναι καλύτερο οι ανήλικοι να μαθαίνουν ότι για κάθε πράξη τους δε θα υπάρχουν συνέπειες γιατί θα τους γλιτώνουν οι γονείς τους, ακόμα κι αν αυτή είναι παράνομη, παρά στο πλαίσιο της τιμωρίας να προσφέρουν στο κοινωνικό σύνολο και να χάνουν τις διακοπές τους! Οι μαθητές στο απυρόβλητο.

Η δε ΕΛΜΕ ουσιαστικά εκπέμπει στους μαθητές το μήνυμα ότι η υπακοή στο νόμο και η εφαρμογή αυτού είναι συντηρητικές πρακτικές και πρέπει να απομονώνονται και να περιθωριοποιούνται. Οι εκπαιδευτικοί εν ολίγοις φαίνεται να μην πολυενδιαφερονται για τη διάπλαση υπεύθυνης προσωπικότητας από τους μαθητές, ούτε για την απεξάρτηση από τους γονείς τους. Ούτε έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα όταν οι μαθητές κάνουν κατάληψη. Στο κάτω-κάτω οι νόμοι δεν ισχύουν για όλους. Και φυσικά καταλήγουμε στο αποκορύφωμα των αντιδράσεων.

Ο ίδιος ο Υπουργός Παιδείας, ο πολιτικός προϊστάμενος των εκπαιδευτικών, μπήκε στη διαδικασία να αποδοκιμάσει την απόφαση. «Τα θέματα αυτά πρέπει να λύνονται εσωτερικά και όχι δικαστικά». Ο Υπουργός αγνοεί βασικότατα πράγματα που θα έπρεπε να γνωρίζει.

Πρώτον, η δικαστική εξουσία είναι ανεξάρτητη, και όταν ένα μέλος της κυβέρνησης αποδοκιμάζει έτσι μια απόφαση, και μάλιστα πρωτοβάθμιου δικαστηρίου, επεμβαίνει άμεσα σε αυτή. Υπάρχει πλέον οποιαδήποτε περίπτωση το δευτεροβάθμιο ή το ακυρωτικό δικαστήριο να κρίνει αντικειμενικά αυτή την απόφαση όταν η κυβέρνηση έχει ζητήσει την ανατροπή της; Προφανώς όχι. Με την επέμβαση του ο Υπουργός ουσιαστικά ακύρωσε το ρόλο των δικαστών.

Δεύτερον, η δικαστική εξουσία επεκτείνεται παντού. Ελέγχει παντού για την εφαρμογή ή την παραβίαση του νόμου όπως νόμος ορίζει. Δεν αποτελούν τα σχολεία κάποιου είδους άβατο όπου τα δικαστήρια δεν έχουν αρμοδιότητα να κρίνουν.

Τρίτον, ο νόμος εφαρμόζεται παντού. Όσο κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν και συνεχίζει να είναι το κόμμα των καταλήψεων η κατάληψη δεν παύει να είναι ποινικά κολάσιμη πράξη. Και οι μαθητές εκτιμούν καλύτερα τη δημόσια περιουσία και την εργασία αν περάσουν 80 ώρες προσφέροντας κοινωνικό έργο απ’ ό, τι αν πληρώσουν απλά οι γονείς τους ένα πρόστιμο για αυτούς.

Το συγκεκριμένο περιστατικό και ο τρόπος που αντέδρασαν οι εκπρόσωποι οικογενειών, εκπαιδευτικών και πολιτικής εξουσίας είναι ενδεικτικά δύο πραγμάτων.

Πρώτον, του κακού επιπέδου της παιδείας στη χώρα μας, που αντικατοπτρίζεται στο κακό επίπεδο των πολιτών. Όταν οι τρεις βασικοί υπεύθυνοι για τη διάπλαση της προσωπικότητας των μαθητών κάνουν ότι μπορούν για να τους κάνουν ανεύθυνους και ανώριμους ανθρώπους η κατάληξη αυτή είναι αναπόφευκτη.

Δεύτερον, της πλήρους δυσαρμονίας των κοινωνικών σωμάτων με τους εκπροσώπους του. Γιατί από την προσωπική μου εμπειρία αλλά και το κοινωνικό φαίνεσθαι δε μπορώ να δεχτώ ότι ο μέσος γονέας θέλει τα παιδιά του ανεύθυνα , ο μέσος εκπαιδευτικός τους μαθητές του ανώριμους, ο μέσος πολίτης τη νεολαία να ρέπει στην παρανομία!

Είναι απορίας άξιο πως οι εκπρόσωποί τους ασπάζονται αυτές τις απόψεις, το αποτέλεσμα όμως είναι ίδιο. Εκπροσωπούν τους υπολοίπους κι ως εκ τούτου η στάση τους φαίνεται ενιαία. Δεν είναι θέμα λειτουργίας, είναι θέμα νοοτροπίας. Και καλή παιδεία με στρεβλή νοοτροπία δε μπορεί να υπάρξει.