Κάτι δεν πάει καλά με το νέο neo-liberal κίνημα. Από το SPD στον Μακρόν
Γράφει ο Αγκιτάτορας
Τα τελευταία χρόνια, το neo-liberal κύμα των ’90ς, ξέρετε αυτό που εξέφρασαν με διαφοτρετικές αποχρώσεις ο Μπλερ, ο Σρέντερ, ο Σημίτης και άλλοι, θεωρεί ότι παίρνει τη ρεβάνς για την προ δεκαετίας αποφλοίωση του. Βλέπει παντού επανάκαμψη της σοσιαλδημοκρατίας. Μάλιστα, για να μην ακούγεται καν ο προσδιορισμός σοσιαλιστικός, αρκούνται στον ακόμη πιο ασαφή όρο “Κέντρο”.
Ακόμη και σε περιτπώσεις όπως του Μακρόν, που κάποιες από τις επιλογές του εξελίχθηκαν σε πιο “δεξιές” από τις κλασικές “δεξιές”, δεν τολμούν καν να χρησιμοποιήσουν το πρόθεμα δεξιά στο κέντρο και να αναφερθούν σε κεντροδεξιά. Κρύβουν τον ελαφρύ σοσιαλισμό τους πίσω από τη ρευστή μεσότητα του Κέντρου, όπως κρύβουν κι ότι επί της ουσίας ο Μακρόν διατηρεί τα ποσοστά του Ολάντ, ενώ η Κεντροδεξιά φυλλοροεί προς όφελος της ακροδεξιάς! Ακόμη κι αν χάσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, καμία ανησυχία δεν θα υπάρξει για το γεγονός ότι η ισορροπιστική “κεντρικότητα” άφησε χώρο στα πολιτικά άκρα.
Πανηγύρισαν αρχικά για την ανάληψη της εξουσίας από το SPD, με τη συνεργασία Πράσινων και Φιλελευθέρων, χαρακτηρίζοντας τη, στροφή στην Ευρωπαϊκή πολιτική ζωή. Τι κι αν οι Γερμανοί σοσιαλιστές δεν αύξησαν τα ποσοστά τους και οι Χριστιανοδημοκράτες, έχασαν ψήφους προς τη σκληρότερη εθνικά, ακροδεξιά, και τους σκληρότερους οικονομικά, Φιλελεύθερους.
Τώρα βέβαια που το SPD καταλήγει τρίτο κόμμα, αφού το προσπερνούν και οι Πράσινοι, και το κόμμα του Μακρόν περιορίζεται στο 25%, φυσιολογικά θα έπρεπε να ανασκευάσουν, να παραδεχτούν την οπισθοχώρηση και να αναζητούν τα αίτια της, να αναλογιστούν αν έχουν να προτείνουν ουσιαστικές απαντήσεις στα σύγχρονα προβλήματα ή θεωρούν ότι αρκεί η προσπάθεια δικαίωση της 90ς εκδοχής τους.
Αδίκως θα περιμένουμε! Η πεφωτισμένη, εκσυγχρονιστική “μεσότητα”, θα συνεχίζει να θεωρεί την ιδεολογικά και πρακτικά αφυδατωμένη λογική της, ως τη μοναδική λύση που οι υπόλοιποι απλώς αδυνατούν να κατανοήσουν. Στο μεταξύ τα άκρα θα ριζοσπαστικοποιούνται κι άλλο καταλαμβάνοντας ζωτικό χώρο που θα στερούν από τις πραγματικές ιδεολογικές και πρακτικές προτάσεις. Αλλά ποιος νοιάζεται. Το νέο neo-liberal να ‘ναι καλά, λέμε τώρα!
