Η καραντίνα μιας ολόκληρης χώρας
Γράφει ο Δημήτρης Μαρκόπουλος Δημοσιογράφος
“Ο Τσίπρας τα ΄χει βρει με τους Ευρωπαίους”. Ο Τσίπρας είναι το αγαπημένο τους παιδί καθώς κάνει όλα τα χατίρια“. “Ο Τσίπρας έχει …ερωτική σχέση με τον Γιούνκερ και προσωπική χημεία”. Αυτά τα χαριτωμένα ακούμε εδώ και καιρό για τον τρόπο με τον οποίο οι εταίροι μας στις Βρυξέλλες και στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες αντιμετωπίζουν τον Έλληνα πρωθυπουργό. Πόσο αλήθεια όμως είναι όλα αυτά; Πόσο υπήρξε ένας πραγματικός “ξαφνικός έρωτας” – για να δανειστούμε και τον τίτλο της γνωστής παλιάς ελληνικής ταινίας των 80s – των Ευρωπαίων με τον νεοκομμουνιστή Αλέξη Τσίπρα.
Στην καθομιλουμένη νεά ελληνική υπάρχει μια λέξη που αποδίδει μια άρτια απάντηση ως προς όλα αυτά:
“Μπούρδες”.
Εδώ και δύο περίπου χρόνια οι επικοινωνιακοί μηχανισμοί του ΣΥΡΙΖΑ και του Μαξίμου μη έχοντας πειστικές πολιτικές να προωθήσουν, δίχως στίγμα και μαϊμουδίζοντας φιλελεύθερες πρακτικές δίχως όμως να έχουν know how για το πως επιτυχημένα κινούνται ζητήματα όπως οι αποκρατικοποιήσεις, η οικονομία του 21ου αιώνα, η καινοτομία και άλλα, φιλοτέχνησαν ένα προφίλ “Ευρωπαίου Τσίπρα”. Μιας fake προσωπικότητας που φυσικά δεν υπάρχει. Ενός διεθνούς εμβελείας πολιτικού, ο οποίος όμως ούτε τις γνώσεις, ούτε τα φόντα έχει.
Τον Βλάχο όμως όσο κι αν του φορέσεις κοστούμι, όσο κι αν του βάλεις κολώνια, όσο κι αν επιδιώξεις να του βγάλεις τα τσαρούχια για να του φορέσεις TODS, πάντα θα έχει επάνω του τη γιδίλα. Θα μυρίζει αγρό. Θα έχει θυμάρι στους ώμους.
Κι αυτό συμβαίνει τώρα με τον Αλέξη Τσίπρα που ανύμπορος βλέπει τους συμπολίτες μας να μπλοκάρονται στα γερμανικά αεροδρόμια. Η ανυμπόρια και η αδυναμία του φάνηκαν. Το τί πραγματικά πιστεύουν για τον ίδιο οι Ευρωπαίοι εταίροι αποκαλύφθηκε. Η Ελλάδα για αυτούς έχει εξελιχθεί σε μια σοσιαλμπανανία βαλκανικής κοπής. Σε μια επικίνδυνη χώρα με ροπή προς τον εξτρεμισμό και σε ένα ευρω-αποπαίδι. Και πως να μην είναι έτσι, όταν στις τηλεοράσεις τους οι τηλεθεατές στο Βερολίνο, τη Βιέννη, το Παρίσι ή τη Ρώμη βλέπουν το μπάχαλο με τους μετανάστες, το χάος με τους μπαχαλάκηδες, τα καθημερινά ντου του Ρουβίκωνα;
Μην ρωτάμε λοιπόν γιατί φθάσαμε οι Έλληνες στο Μόναχο ή τη Στουτγκάρδη να νιώθουν σαν κάτοικοι της Γκάνα ή της Ζιμπάμπουε. Αυτούς ψηφίζουμε, αυτά γίνανε.
