Κάνε #mute
Γράφει η Ελένη-Ρεβέκκα Στάιου
Η επικαιρότητα είναι ανυπόφορη.
Και είναι και ανυπόφορη αυτή η πλαστή ανάγκη που έχει δήθεν προκύψει να εξηγούμε τα αυτονόητα. Και είναι εξοργιστικό αυτό που συμβαίνει να μετράνε οι ζωές κάποιων περισσότερο από κάποιων άλλων, να βάζουμε κομματικά και πολιτικά χρώματα σε όλους και όλα, και γενικά να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά.
Δεν υπάρχει γκρι ζώνη σε όλα αυτά που γίνονται. Στη συντριπτική πλειοψηφία των πραγμάτων είναι άσπρο-μαύρο. Για τα ελάχιστα γκρι, και για όλα δηλαδή, ας σταματήσουμε τα λαϊκά δικαστήρια που είναι χρωματισμένα, και ας αφήσουμε τα πραγματικά δικαστήρια να κάνουν τη δουλειά τους. Σε όλα τα θέματα. Και όχι, δεν είναι όλοι πουλημένοι, δεν έχουμε παντού εχθρούς. Αυτά είναι φαντασίες πορωμένων τύπων που απλά θέλουν να τσιτώσουν τις καταστάσεις για να κερδίσουν αυτοί και μόνο αυτοί.
Αν κάτι πρέπει να κατανοήσουμε είναι ότι αυτά γίνονταν πάντα. Πάντα όμως. Αυτό δεν τα δικαιολογεί, προφανώς (εξηγώ τα αυτονόητα βλέπετε), αλλά πρέπει να θυμόμαστε ότι η κοινωνία μας πάντα είχε τα σκατά της. Και πάντα θα τα έχει. Θα φτιαχτεί το ένα ζήτημα και θα προκύψει ένα καινούριο. Πάντα υπάρχουν τα σκουλήκια, οι κατσαρίδες που θα επιζούν.
Ο τρόπος για να αντιμετωπίσουμε πρακτικά αυτό το πράγμα είναι ΕΜΕΙΣ να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι. Και αυτό δεν γίνεται ούτε μέσω των ΜΜΕ, ούτε μέσω των social media, ούτε μέσω της εκπαίδευσης. Γίνεται μέσω της παιδείας, γίνεται μέσω των εμπειριών, των βιωμάτων και των μαθημάτων που παίρνουμε από την οικογένειά μας. Τα κυριότερα προβλήματα ξεκινάνε μέσα στο σπίτι, από τους παππούδες στους γονείς και από τους γονείς σε εμάς. Γι’ αυτό παιδιά μου, κάντε έναν κόπο και σκεφτείτε αν όντως θέλετε και αν όντως είστε ικανοί να γίνετε γονείς. Δεν θέλει πολύ, λίγα λεπτάκια να το φανταστείτε. Κάντε mute τι λένε οι άλλοι, σκεφτείτε δύο και τρεις φορές τι θέλετε και τι μπορείτε και ποιο είναι το σωστό.
Αυτό είναι το πιο «εσωτερικό» κομμάτι που έχει να κάνει με τον εαυτό μας και τη δουλειά που κάνουμε με/σε αυτόν. Τι γίνεται όμως με τους εξωτερικούς παράγοντες; Τι γίνεται με τον καταιγισμό των πληροφοριών και, κυρίως, των σχολίων και των απόψεων που έρχονται από παντού, χωρίς λόγο και χωρίς νόημα, χωρίς να προσφέρουν το οτιδήποτε;
Αυτή είναι η ευχή και η κατάρα των social media.Η ευκολία του να πούμε ό,τι θέλουμε και να διαβάσουμε τα πάντα. Αλλά μάλλον η πνευματική μας υγεία δεν είναι έτοιμη για κάτι τέτοιο. Πώς θα πρέπει να το διαχειριστούμε, χωρίς να καταλήξουμε να σπάσουμε τον υπολογιστή/κινητό μας ή χωρίς να τσακωθούμε με τη μισή υφήλιο; Η δική μου συμβουλή είναι να το χειριστούμε όπως θα το χειριζόμασταν και στον πραγματικό κόσμο.
Δηλαδή; Θα (ξανά)κάνουμε mute αυτά που δεν αντέχουμε για τους δικούς μας λόγους. Τι κάνουμε κανονικά, offline; Διαπιστώνουμε ότι δεν αντέχουμε κάποιους ανθρώπους; Δεν τους συναντάμε ξανά. Διαπιστώνουμε ότι διαφωνούμε σε κάποια θέματα με κάποιους ανθρώπους; Αποφασίζουμε να μη μιλάμε για τα θέματα αυτά με αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί λοιπόν θα πρέπει να αλλάξει η τακτική μας και στο διαδίκτυο;
Ξέρω, ξέρω, το λεγόμενο echo chamber και ότι συναναστρεφόμαστε μόνο αυτούς με τους οποίους συμφωνούμε. Όπως και στην πραγματική ζωή δοκιμάζουμε και αποφασίζουμε αν μας κάνει ο άλλος για φίλος, έτσι πρέπει να κάνουμε και στη διαδικτυακή μας ζωή. Γιατί πρέπει να βασανίζουμε τους εαυτούς μας; Φυσικά, μπορούμε να τους έχουμε απλά για να ακούμε και άλλες απόψεις, αλλά ΟΚ, δεν είναι ανάγκη να πηγαίνουμε και σε βάθος για να εξηγήσουμε και να κατανοήσουμε τις μπαρούφες που λέει ο καθένας.
Οι εποχές δεν είναι απλά δύσκολες, είναι άσχημες. Αν δεν μπορέσουμε να διατηρηθούμε ψύχραιμοι και με καθαρό μυαλό τότε το μέλλον προβλέπεται εξαιρετικά δύσκολο.
Κάντε mute σε ό,τι σας εξοργίζει, σε ό,τι σας τρελαίνει. Κάντε mute σε ό,τι σας αρρωσταίνει. Ακόμα και σε εσάς τους ίδιους. Δεν θα αλλάξετε τον κόσμο με μία μαλακία που θα πείτε στο διαδίκτυο. Θα τον αλλάξετε όμως ξεκινώντας με το να αλλάξετε τον εαυτό σας και τις δικές σας κουταμάρες.