Η βροντερή σιωπή του Κουτσούμπα και του Τσίπρα

Γράφει ο Διονύσης Κ. Καραχάλιος, Δικηγόρος

Τι τους έτυχε μες το κατακαλόκαιρο!  Αδίστακτη η αντίδραση, πάντα  έτοιμη να υπακούσει στην «μαύρη προπαγάνδα», που επιβάλλει ο αιμοβόρος καπιταλισμός και ο αμετανόητος φασισμός, που καιροφυλακτούν για να πλήξουν τις κατακτήσεις των λαών και να επιβάλουν την αβάστακτη τυραννία τους,  σκέφτηκε ότι μπορούσε να στραφεί κατά του θαύματος που, εδώ και περίπου εξήντα χρόνια, φωτίζει την οικουμένη από την μακρινή Κούβα! Εκεί όπου ο αλησμόνητος μπροστάρης των ανά των κόσμο επαναστάσεων, ο λαοφίλητος Φιντέλ Κάστρο, μαζί με τον  θρυλικό Τσε, που η λαμπρή ιστορία του τον μετέτρεψε σε μακό μπλουζάκια για τους χαζοχαρούμενους της υφηλίου, δίδαξαν πως μια χώρα μπορεί να γίνει «παράδεισος» της πορνείας, της ανέχειας και της καταστολής!…

Δικαιολογημένα βοούν δια της σιωπής τους ο Κουτσούμπας και ο Τσίπρας. Καλύτερα να έπεφτε το σφυροδρέπατο του Περισσού πάνω στην ευρυμέτωπη κεφαλή του πρώτου και να σκόνταφτε το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος πάνω στην «kolotumba» του δεύτερου, παρά να ακούσουν τα μαντάτα από εκεί, όπου νόμιζαν ότι ο θριαμβευτής  σοσιαλισμός θα βασιλεύει στους αιώνες των αιώνων…

Σύμφωνα με την ειδησεογραφία, που δεν φτάνει στα υπερήφανα αυτιά του Τσίπρα και του Κουτσούμπα, χιλιάδες διαδηλωτές από την Αβάνα μέχρι το Σαντιάγο κατέβηκαν στους δρόμους την Κυριακή, στις μεγαλύτερες αντικυβερνητικές διαμαρτυρίες που έχουν πραγματοποιηθεί στην Κούβα εδώ και δεκαετίες. Αφορμή για το ξέσπασμα του κύματος διαμαρτυρίας αποτέλεσε η δεινή οικονομική κατάσταση, η έλλειψη βασικών ειδών πρώτης ανάγκης  και η αδυναμία διαχείρισης της πανδημίας του κορονοϊού, που οδήγησε κάποια νοσοκομεία στα πρόθυρα της κατάρρευσης, σε μια χώρα που υπερηφανεύεται για το σύστημα υγείας της…

Η Αβάνα προχώρησε σε συλλήψεις εκατοντάδων ατόμων, ανάμεσα τους και μια ρεπόρτερ ισπανικής εφημερίδας Remaining Time-0:25, ενώ έκλεισε και τα κοινωνικά δίκτυα για να σταματήσει η διάδοση ειδήσεων και η πληροφόρηση. Ακόμη και το σήμα των κινητών έπεφτε διαρκώς…

«Τις ταραχές υποδαυλίζει μια μειονότητα αντεπαναστατών», έσπευσε να δηλώσει ο πρόεδρος Μιγκέλ Ντίας-Κανέλ (ο διάδοχος των αδελφών Κάστρο στην αξεπέραστη δημοκρατία της Κούβας…) σε ένα άνω των τεσσάρων ωρών (!) τηλεοπτικό του διάγγελμα, ενώ ο υπουργός Εξωτερικών Μπρούνο Ροντρίγκεζ επέρριψε την ευθύνη σε μισθοφόρους χρηματοδοτούμενους από τις ΗΠΑ. «Δεν υπήρξε κοινωνική αναταραχή στην Κούβα. Υπήρξαν κάποιες διαμαρτυρίες που προκλήθηκαν από μία εκστρατεία επικοινωνίας, που προετοιμαζόταν για πολύ καιρό, με χρηματοδότηση πολλών εκατομμυρίων δολαρίων, χρήση εργαστηρίων και τεχνολογικών πλατφορμών, που χρηματοδότησαν οι Ηνωμένες Πολιτείες», δήλωσε, με την «ειλικρίνεια» και την «πειθώ» που διακρίνει κάθε γνήσιο «δημοκράτη» του είδους του,  ο Ροντρίγκεζ…

Αλλά αυτό που ασφαλώς προκαλεί την φρίκη κάθε στιβαρού επαναστάτη και που ουδέποτε θα μπορούσε να αντέξει η ευαίσθητη ψυχή του Τσίπρα και του Κουτσούμπα είναι ότι, σ’ αυτές τις «αντεπαναστατικές» διαδηλώσεις, ακούστηκαν συνθήματα για το τέλος του κομμουνισμού και για την «Ελευθερία»! Όταν μια ολόκληρη ζωή αγωνίζεσαι για να πείσεις τον «λαό», του οποίου την «σωτηρία» έχεις αναλάβει, έστω και χωρίς την θέλησή του, ότι είναι δυστυχισμένος που δεν έζησε την ονειρική ευτυχία των γκουλάγκ και την γλυκιά θαλπωρή της Κα Γκε Μπε και της ΣΤΑΖΙ ή επειδή δεν αναπνέει τον μυροβόλο αέρα της Αβάνας και της Πιονγιαγκ, τότε δεν είναι εύκολο να καταπιείς τα αντιδραστικά «μηνύματα», τα οποία σίγουρα υποκινούν και κατευθύνουν οι ξεδιάντροποι φασίστες και οι  αισχροί καπιταλιστές, που ζηλεύουν τους Κουβανούς για την ευτυχία τους…

Για τον Γραμματέα του Κ.Κ.Ε. και μόνον η σκέψη ότι μπορεί να αμφισβητηθούν οι «μεγάλες κατακτήσεις», που «απολαμβάνουν», μόνες πλέον σ’ αυτόν τον «άδικο» κόσμο, η Κούβα, μαζί με την Βόρεια Κορέα του διεστραμμένου Κιμ Γιογκ Ουν, αρκεί για να βουλώσει τα αυτιά του  και να επικεντρώσει την προσοχή του στα  ανεκτίμητα έργα του πάνσοφου Λένιν, ώστε να ξαναβρεί την αυτοκυριαρχία του και τον αγωνιστικό ενθουσιασμό του, πάντοτε για χάρη της εργατικής τάξης…

Για τον Τσίπρα τα πράγματα είναι ακόμη περισσότερο φορτισμένα, καθ’  ότι περνά και δύσκολες ώρες με τον φασισμό του Μητσοτάκη… Δεν γνωρίζουμε βεβαίως (πιθανόν, από σεμνότητα, μας το κρύβει…) αν, ως νεαρός «πιονέρος», είχε συμμετάσχει στις λαμπρές αποστολές της ΚΝΕ, όπου οι νεαροί βλαστοί του ΚΚΕ, ως σύγχρονοι «σταχανοβίτες» επιδίδονταν στην εθελοντική συγκομιδή του καφέ, στην χώρα όπου καλλιεργούνταν τα επαναστατικά όνειρα εκατομμυρίων αφελών νέων, στρατολογημένων στον πλέον αποχαυνωτικό μύθο της παγκόσμιας ιστορίας… Γνωρίζουμε όμως το προ πενταετίας προσκύνημα του στην σωρό του αλησμόνητου «αδελφού» Φιντέλ, εκεί όπου έσμιξε τα ασυγκράτητα δάκρυά του με τα δάκρυα κάποιων γραφικών έως στυγνών δικτατόρων της λατινικής Αμερικής, «εκπροσωπώντας», αυτός μόνον, την Ευρώπη, σ’ αυτό τον τελευταίο αποχαιρετισμό προς τον πεφιλημένο «Κομαντάντε»…

Όταν λοιπόν έχεις εκπέμψει ύμνους και έχεις κλάψει για έναν από τους πλέον αδίστακτους δικτάτορες του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος, που κυβέρνησε, ανενόχλητος, με σιδερένια πυγή την χώρα του, επί εξήντα σχεδόν έτη, μετατρέποντάς την σε «παράδεισο» της πορνείας, της ανέχειας και της καταστολής, τότε είναι απολύτως φυσιολογικό να κλείνεις τα αυτιά σου, τα μάτια σου και την ψυχή σου σε ό,τι μπορεί να σε απομακρύνει από τις ψευδαισθήσεις του απατηλού ονείρου, μέσα στο οποίο έχεις μεγαλώσει…  Και ασφαλώς δεν θέλεις να μάθεις ποτέ και γι’ αυτό σιωπάς, ότι το «όνειρο» αυτό, για εκείνους που το έζησαν  πραγματικά και το ζουν ακόμη, δεν ήταν και δεν είναι παρά ένας ατελείωτος εφιάλτης…