Η μεθεπόμενη μέρα στο ΚΙΝΑΛ

Γράφει ο Σπαρτιάτης 

Μετά από μήνες αναμονής, οι κάλπες των εσωκομματικών εκλογών του Κινήματος Αλλαγής έβγαλαν το πολυαναμενόμενο αποτέλεσμα. 

Είναι αλήθεια πως, δεδομένης της μικρής πλέον εκλογικής απήχησης του ΚΙΝΑΛ, που αποτελεί απλά το τρίτο κόμμα και προς το παρόν δεν έχει δείξει κάποια προοπτική για κάτι περισσότερο, το ενδιαφέρον για τις εκλογές αυτές ήταν αναλογικά πολύ μεγαλύτερο του αναμενομένου. Και αυτό αποτυπώθηκε και στη συμμετοχή του κόσμου. Περισσότεροι από 250.000 πολίτες προσήλθαν για να ψηφίσουν για την ηγεσία ενός κόμματος που σίγουρα δεν έχει προοπτική πρωτιάς στις εθνικές εκλογές, και κατά πάσα πιθανότητα δεν έχει και προοπτική να κυβερνήσει (δεδομένου ότι δεν προβλέπεται σύντομα να επιστρέψει η Ελλάδα σε μοντέλο κυβερνήσεων συνεργασίας). Είναι μια απόδειξη των βαθέων ιστορικών δεσμών που έχει το κόμμα με την ελληνική κοινωνία. 

Επί της ουσίας. Η πρωτιά του Νίκου Ανδρουλάκη, και μάλιστα με ένα θηριώδες ποσοστό που σχεδόν διασφαλίζει την επικράτησή του και στο δεύτερο γύρο, ήταν απόλυτα αναμενόμενη. Ο λόγος ήταν διπλός. 

Αφενός, το ένστικτο του ψηφοφόρου σε αυτές τις πολιτικές καταστάσεις αποζητά την ανανέωση. Και ο Ανδρουλάκης ηλικιακά ήταν ιδανικός, τόσο για να θεωρείται από τους νέους ως συνομήλικος, όσο και για να θεωρείται ως νέος από τους παλιούς. Ειδικά αν πρέπει να συγκριθεί με τους δύο βασικούς συνυποψηφίους του, το χάσμα γενεών ήταν μεγάλο.

Αφετέρου, το δεδομένο ότι ο Ανδρουλάκης κατάφερε να φαίνεται ως ο μεσαίος μεταξύ των δύο άκρων. Σε ένα δίπολο στροφής προς τα δεξιά και τη ΝΔ έναντι στροφής προς τα αριστερά και το ΣΥΡΙΖΑ, ο Ανδρουλάκης παρουσιάστηκε σαν μια συνετή και ισορροπημένη επιλογή, πλήρως ανταποκρινόμενη σε αυτό που θέλει ο μέσος ψηφοφόρος του ΚΙΝΑΛ. 

Για το λόγο αυτό, θεωρώ πως ο Νίκος Ανδρουλάκης τελικά ήταν ο βασικός ωφελημένος από την απόφαση Παπανδρέου να θέσει υποψηφιότητα. Το ενδεχόμενο επικράτησης ενός ανθρώπου από τα παλιά, που είναι συνδεδεμένος με κακές μνήμες και με την πολιτική καταστροφή του χώρου της κεντροαριστεράς, φαίνεται πως οδήγησε πολλούς ψηφοφόρους που υπό άλλες συνθήκες θα βρίσκονταν κοντά στον Ανδρέα Λοβέρδο, ή και στον Παύλο Χρηστίδη, να ενισχύσουν τον υποψήφιο που είχε μεγαλύτερες πιθανότητες να κοντράρει στα ίσια τον ΓΑΠ. 

Ανεξάρτητα από τον αντίπαλό του στο δεύτερο γύρο, δε θεωρώ πως θα άλλαζε κάτι στο τελικό αποτέλεσμα. Και με τα δύο σενάρια θα προσέλκυε απλά τους ψηφοφόρους της αντίστοιχης πλευράς. 

Σε ό, τι αφορά τους συνυποψηφίους του, η κατάσταση είναι καθαρή. 

Ο Γιώργος Παπανδρέου απέδειξε άλλη μια φορά πως η πολιτική αντίληψη δεν είναι μια ικανότητα που την κληρονομείς. Μετά από την αποτυχία του 2015, που σαν πρώην πρωθυπουργός δεν κατάφερε να συγκεντρώσει 3% και να μπει στη Βουλή, θα περίμενε κανείς να έχει μάθει από τα λάθη του. Τελικά μάλλον δεν έμαθε γιατί τα επανέλαβε, και βρέθηκε, ένας πρώην πρωθυπουργός και γιος του ιδρυτή του κόμματος, να παλεύει να περάσει στο δεύτερο γύρο. 

Ο Ανδρέας Λοβέρδος θεωρώ πως είναι ο πιο αδικημένος της υπόθεσης. Η αλήθεια είναι πως οι καθαρές πολιτικές θέσεις και επιλογές στις εσωκομματικές εκλογές σπανίως επιβραβεύονται, και η υποψηφιότητά του ήταν εξαρχής η πιο καθαρή. Ο λόγος που δεν κατάφερε κατά τη γνώμη μου να περάσει στο δεύτερο γύρο έχει ήδη αναλυθεί. 

Για τις τρεις μικρές υποψηφιότητες που συγκέντρωσαν πάνω-κάτω και το ίδιο ποσοστό, αποδείχθηκε ότι ακολουθούσαν την ίδια λάθος στρατηγική. Και οι τρεις επένδυσαν ότι θα συγκεντρώσουν ένα σεβαστό ποσοστό που θα τους καθιστούσε εσωκομματικούς παίκτες την επόμενη μέρα. Με ποσοστά πάνω-κάτω 3% έκαστος η ατομική τους ισχύς είναι μικρότερη του κάθε βουλευτή του κόμματος. 

Θα κλείσω το άρθρο με μια πρόβλεψη για τη μεθεπόμενη μέρα. Δηλαδή μετά τη διαφαινόμενη εκλογή Ανδρουλάκη στο δεύτερο γύρο. Τι θα αλλάξει για το ΚΙΝΑΛ; 

Η γνώμη μου είναι καθαρή: Απολύτως τίποτα. Παρά τη διαφορά ηλικίας που τους χώριζε με την αείμνηστη Φώφη Γεννηματά, ο Ανδρουλάκης θα αποδειχθεί μια πιστή συνέχεια της δικής της ηγεσίας. Θα κρατήσει μια πολιτική ίσων αποστάσεων και στρογγυλεμένων θέσεων, προσπαθώντας να αντιπολιτεύεται ταυτόχρονα την κυβέρνηση και την αντιπολίτευση. Θα τηρήσει υπεύθυνη στάση σε πολλά μείζονα ζητήματα, αλλά στις περισσότερες περιπτώσεις θα είναι απέναντι στην κυβέρνηση, ενίοτε υιοθετώντας και θέσεις περισσότερο γραφικές και λαικιστικές από το ΣΥΡΙΖΑ. 

Βέβαια, για το ΣΥΡΙΖΑ πλέον η κατάσταση δε θα είναι ίδια. Η εκλογή Ανδρουλάκη αυτομάτως συνεπάγεται ανταγωνισμό για τις νεότερες ηλικίες ψηφοφόρων. Για αρκετό διάστημα το ΚΙΝΑΛ θα δίνει προς τα έξω μια εικόνα αλλαγής σελίδας και εισόδου σε μια νέα εποχή. Αναπόφευκτα ο νέος και άφθαρτος Ανδρουλάκης θα αποτελέσει πόλο έλξης για μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος σε σχέση με τον φθαρμένο πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Δε συμμερίζομαι ωστόσο τις υπεραισιόδοξες προβλέψεις ορισμένων ότι η εκλογή Ανδρουλάκη θα είναι η αρχή του τέλους του Τσίπρα. Απαιτούνται πολύ εντονότερες αλλαγές σε ένα δικομματικό πολιτικό σύστημα για να πάρει τρίτο κόμμα τη θέση του δεύτερου. 

ΥΓ: Η πρώτη εκλογή κομματικής ηγεσίας από τη βάση του κόμματος έγινε το 2004, τότε με έναν μόνο υποψήφιο. Έκτοτε έχουν ακολουθήσει άλλες πέντε. Από αυτές, η εκλογή του Αντώνη Σαμαρά το 2009 παρουσιάζει δύο σπουδαία, αλλά και αντιφατικά μεταξύ τους χαρακτηριστικά. Πρώτον, είχε τη μεγαλύτερη συμμετοχή της βάσης. Δεύτερον, παρά την τεράστια συμμετοχή είναι η μοναδική μέχρι στιγμής περίπτωση που ο αρχηγός εξελέγη από τον πρώτο γύρο. Απευθείας και καθαρά. Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεότεροι.