Γίναμε μαλλιά κουβάρια

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Ο πολιτικός λόγος στα όρια της χυδαιότητας. Ο λόγος τού “πνευματικού” κόσμου πέρα από τη γραφικότητα. Οι λέξεις, οι έννοιες κι οι ορισμοί, μέρη τής εργαλειοποίησης μιας απροσχημάτιστης επίθεσης στη λογική και την αξιοπρέπεια. Οι ύβρεις, οι επιθέσεις κι οι εκβιασμοί, κομμάτια ενός ιδεολογικοποιημένου ταξικού μίσους.

Φράσεις και χαρακτηρισμοί που στο στόμα άλλων περιγράφονται ως ρατσιστικές ή σεξιστικές, στα χείλη των επαγγελματιών “επαναστατών” αποκτούν χρηστική ισχύ. Δεν εξαγνίζονται μόνο ως ανάγκη συναισθηματικής προβολής τής συσσωρευμένης, καταπιεσμένης αυτοενοχοποίησης. Μετατρέπονται σε δηλητηριασμένη λόγχη τραυματισμού κάθε αξιακού προπύργιου, στη σπίλωση κάθε ηθικής σταθεράς.

Οι “λούγκρες” δεν εκσφενδονίζονται ως απλή λάσπη. Το “σας έχω μόνος μου” δεν αποτελεί μια τυχαία αντίδραση εκνευρισμού. Όλα μαζί συνιστούν το οπλοστάσιο της αριστερής στρατηγικής. Το ηθικό πλεονέκτημα στηρίζεται και στην υποτιθέμενη απογύμνωση τής ακεραιότητας του αντιπάλου. Χρησιμοποιώντας μάλιστα τα ίδια επιχειρήματα υπεροχής που επί χρόνια στρέφονταν εναντίον τους.

Όσοι αμφισβητούν τη μια και μοναδική αλήθεια της αριστερής καθαρότητας είναι… επαμφοτερίζουσες προσωπικότητες! Όσοι καταγγέλλουν την αντιδημοκρατική πρακτική τους είναι φασίστες και λακέδες του μιντιακού συστήματος. Όσοι αμφισβητούν τις κοινωνικές τους προτεραιότητες είναι ρατσιστές. Όσοι τολμούν να μιλούν για παραδοσιακές αξίες είναι εθνικιστές, θρησκόληπτοι, σεξιστές. Όσοι αντιτίθενται στην οικονομική συλλογιστική τους είναι πιόνια του κεφαλαίου.

Όμως η κύρια επίπτωση της ρητορικής και συμπεριφορής εξαθλίωσης του πολιτικού και κοινωνικού βίου είναι η συνήθεια στην οποία μας υποβάλλει. Ο μιθριδατισμός τους μετατρέπει λίγο, λίγο τους πολίτες σε κοινωνούς της αναίσχυντης επιθετικότητας, της συκοφαντίας, της εύκολης στοχοποίησης. Το φαρμάκι τους ποτίζει το νου και τη συνείδηση μας. Μας εθίζει στη μυρωδιά του βούρκου.

Η μάσκα του στιγμιαία αντισυμβατικού που μας γοητεύει, φέρνοντας γέλιο και παροδική θυμική εκτόνωση, μας εκδικείται μόλις αποκαλύψει το πραγματικό πρόσωπο που κρύβει. Το προσωπείο της προπαγάνδας, της συκοφαντίας, της σκανδαλολογίας. Το πρόσωπο της καθεστωτικής επιβολής, της εξουσιολαγνείας, της μονολιθικότητας.

Κι όσο θα περιμένουμε την Παιδεία να κερδίσει το στοίχημα των επόμενων γενεών, μια είναι η λύση για την τωρινή προστασία της αξιοπρέπειας μας. Ο εκλογικός εξοβελισμός όσων επιχειρούν να μας χειραγωγήσουν. Η παραγκώνηση όσων θεωρούν ότι με την πρόκληση κερδίζουν μερίδιο αναγνωρισιμότητας και καταξίωσης.