Δεν ψηφίζουμε για ευρωεκλογές!
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, σύμβουλος επιχειρήσεων – συγγραφέας
Λιγότερο από ένας μήνας απέμεινε για το άνοιγμα των καλπών και οι νέες, μετά Πάσχα διακοπές, πιστοποιούν αυτό που περιέγραφα πριν ένα μήνα στο άρθρο “Βιαστικές δημοσκοπήσεις”. Η αναμενόμενη και απολύτως λογική, θυμική αντίδραση με αφορμή του τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη και την αποκάλυψη της διαχρονικής ανικανότητας να λυθούν ορισμένα πρακτικά ζητήματα ή έστω να παρουσιαστεί με παρρησία το σχέδιο διαχείρισης τους, άρχισε να δίνει τη θέση της στα συνήθη εκλογικά κριτήρια.
Οι εθνικές εκλογές οδηγούν στον σχηματισμό της επόμενης κυβέρνησης και οι προτάσεις που υπάρχουν στο τραπέζι είναι δυο, παρά τις επιμέρους παραλλαγές που μπορεί να προκύψουν. Το κυβερνητικό σχήμα θα αποτελείται από την αυτοδύναμη ΝΔ ή μαζί με κάποιον εταίρο, με πιθανότερο το ΠΑΣΟΚ, ή εναλλακτικά από την τριανδρία Τσίπρα, Ανδρουλάκη, Βαρουφάκη. Κι οι θέσεις, οι προτεραιότητες, οι στόχοι καθενός είναι συγκεκριμένα.
Από τη μια, οι επενδύσεις, η ανάπτυξη, η μείωση της ανεργίας. η αναχρηματοδότηση του χρέους από τις αγορές χωρίς υποσημειώσεις. Από την άλλη, ο κρατισμός, η επιδοματική λογική που κρατά καθηλωμένους στην απραξία του εργαζόμενους και το σχέδιο “Δήμητρα” για παράλληλο… εθνικό νόμισμα και κλείσιμο των τραπεζών!
Από τη μια, η προάσπιση των εθνικών συμφερόντων, η φύλαξη των συνόρων, η καταπολέμηση της ανομίας. Από την άλλη, η υπόσχεση για… Πρέσπες του Αιγαίου. η ανοχή σε κάθε μορφής παραβατικότητα, η χωρίς σύνορα θάλασσα!
Από τη μια, η οργανωμένη κοινωνική πολιτική και η στοχευμένη στήριξη των ευάλωτων. Από την άλλη, η άκρατη και ακοστολόγητη παροχολογία που πολύ συχνά μένει στα λόγια!
Αυτή τη φορά οι πολίτες έχουν να συγκρίνουν δύο δοκιμασμένες κυβερνητικές προτάσεις. Τα αποτελέσματά τους, τις αναταραχές τους και τη διαχείριση κρίσης καθεμιάς, Η μνήμη είναι αυτή που θα καθορίσει την εκλογική κρίση μας. Γιατί η μνήμη αναδεικνύει τις βαθύτερες πληγές, τις πιο δυνατές αναμνήσεις, τον τρόμο, τον φόβο, την απογοήτευση.
Και όσο κι αν η μια επιλογή μπορεί να συνοδεύεται κι αυτή από τις επιμέρους ατυχίες, τα σφάλματα, τις αναντιστοιχίες της, η άλλη έχει συνδυαστεί με μια περίοδο ανατροπής της πιο θετικής προοπτικής της χώρας με την κυβέρνηση Σαμαρά στα τέλη του 2014.
Με την ανατροπή του κλεισίματος της τελευταίας συμφωνίας με τους θεσμούς για μέτρα 1,5 δισ, που κατέληξε στην… περήφανη πολύωρη διαπραγμάτευση των 14 δισ. νέων επιβαρύνσεων. Με την καταβύθιση στην ύφεση, όταν η ανάπτυξη έδειχνε διαρκώς ανοδική τάση. Με την παραχώρηση μακεδονικής εθνότητας και γλώσσας στις αλυτρωτικές βλέψεις των γειτόνων. Με την ιδεολογικοποίηση εγκληματικών ενεργειών.
Οι πολίτες συνειδητοποιούν ότι η κάλπη της 21ης Μαϊου δεν είναι μια σχετικά αδιάφορη κάλπη ευρωεκλογών, όπου επιτρέπεται η χαλαρότητα και η ασάφεια. Οι πολίτες κατανοούν ότι οφείλουν να δώσουν μια σαφή απάντηση για το πώς θέλουν να κυβερνηθεί η χώρα και να δώσουν εντολή με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αλλιώς για μια ακόμη φορά, θα πέφτουμε από τα σύννεφα με τα όσα ευτράπελα και τραγελαφικές θα συμβούν μετεκλογικά.