Δεν είναι μικρή η ζωή, είναι απρόβλεπτη
Γράφει η Ελένη – Ρεβέκκα Στάιου
Ξέρετε, δεν μου αρέσει καθόλου που όταν ένας άνθρωπος πεθαίνει όλοι λέμε για το πόσο στενοχωρήθηκαν αυτοί που έμειναν πίσω. Προφανώς και στενοχωρήθηκαν, δεν υπάρχει ερωτηματικό σε αυτό, αλλά όσο και αν δεν θέλουμε να το πούμε φωναχτά, η ζωή συνεχίζεται. Η ζωή συνεχίζεται, η καθημερινότητα σε κάνει να τρέχεις και αργά ή γρήγορα ο πόνος μαλακώνει και μπαίνει σε ένα ντουλαπάκι πίσω πίσω και εμφανίζεται μόνο σε ορισμένες περιστάσεις.
Ο θάνατος της Φώφης Γεννηματά ήταν άλλος ένα θάνατος (πολλοί μαζεύτηκαν) που πραγματικά με στενοχώρησε πολύ. Ένας από τους λόγους ήταν η προσπάθειά της να ζήσει όσα περισσότερα μπορεί, γνωρίζοντας ότι έχει κατά κάποιον τρόπο μια «ημερομηνία λήξης» πιο σύντομη από τους άλλους ανθρώπους (πιστεύω καταλαβαίνετε πώς το λέω, δεν θέλω να ακουστεί άσχημα). Προσπάθησε μέχρι τελευταία στιγμή, όσο τα κατάφερνε, να ζει φυσιολογικά, γι’ αυτό και η κοινωνία δεν είχε καταλάβει πόσο δύσκολα περνούσε, πόσο πρέπει να πονούσε και πόση ταλαιπωρία πρέπει να είχε.
Δεν είναι λίγες οι φορές που αναρωτιέμαι αν έχουμε συνειδητοποιήσει πόσο απρόβλεπτη είναι η ζωή. Το να είναι μικρή, έχει μία βεβαιότητα μέσα του, που σου δίνει έναν ορίζοντα. Το ότι είναι όμως απρόβλεπτη σου καταρρίπτει όλα τα σχέδια, όλα τα όνειρα, όλα τα προγράμματα. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου προκύψει. Ποτέ δεν ξέρεις αν η πρόβλεψη που έχει γίνει πχ. για την υγεία σου, θα κρατήσει όντως κάποιους μήνες ή σε 15 μέρες θα πάνε όλα κατά διαόλου (όπως έγινε και στο παράδειγμα της Φώφης Γεννηματά).
Είναι τεράστιο σκάλωμα να μπει αυτό το πράγμα στο μυαλό σου. Μπορεί να σε κάνει κυριολεκτικά «φυτό», να σε δέσει και να μη σε αφήσει να κάνεις το οτιδήποτε από φόβο και μόνο, ή μπορεί να σε απελευθερώσει και να σε κάνει πραγματικά να ζεις στο σήμερα, και όχι στις αναμνήσεις ή στις προσδοκίες, δηλαδή στο χτες και το αύριο.
Κάποιος από τους φίλους μου στο Facebook (δεν θυμάμαι ποιος και ζητώ συγγνώμη) ανέβασε έναν στίχο του Λειβαδίτη που λέει «“Αύριο”, λες, και μέσα σ’ αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο το πελώριο ποτέ», και πραγματικά, δεν έχω διαβάσει άλλη φορά στίχο που να ταιριάζει τόσο πολύ στη σκέψη μου. Και διαπιστώνω πόση αλήθεια χωράει σε αυτήν τη γραμμή, πόση ειρωνεία, όταν όλοι πιστεύουμε ότι «έχουμε χρόνο» να κάνουμε πράγματα, να κάνουμε τα όνειρά μας πραγματικότητα, να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας, να διεκδικήσουμε. Ναι, μπορεί να έχουμε χρόνο. Μπορεί όμως και να μην έχουμε. Και κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί το ένα ή το άλλο.
Ειδικά όταν πεθαίνουν πιο νέοι άνθρωποι, το σκέφτομαι πολύ αυτό. Σκέφτομαι τις ζωές τους που τις άφησαν στη μέση, κυριολεκτικά. Τη μια μέρα ήταν και την άλλη δεν ήταν, και όλα τα άλλα γύρω τρέχουν πλέον χωρίς αυτούς, με προσπάθεια όμως από αυτούς, αλλά χωρίς να προλάβουν να τα απολαύσουν.
Δεν μπορούμε προφανώς να σταματήσουμε να κάνουμε σχέδια και όνειρα πιο μακρινά στον χρόνο. Αλλά νομίζω ότι πρέπει να μειώσουμε τις προσδοκίες μας και να προσπαθήσουμε να ζούμε στο τώρα, να κάνουμε το παρόν μας απολαυστικό και άξιο αναμνήσεων.
Το είπε και ο Avicii, “one day you’ll leave this world behind, so live a life you will remember”…