Η απονομιμοποίηση της Δεξιάς από τη Χούντα

Γράφει ο Γεώργιος Λ. Κωνσταντόπουλος, Νομικός

Ο Γεώργιος Σεφέρης, ένας γνήσιος πνευματικός ταγός της αστικής παράταξης, στο Χειρόγραφο Οκτ. ’68, σε δυο μονάχα στίχους συμπυκνώνει με άθραυστη σκληρότητα τα δεινά που προξένησε το καθεστώς των Συνταγματαρχών.

Ελλάς· πυρ! Ελλήνων· πυρ! Χριστιανών· πυρ!
Τρεις λέξεις νεκρές. Γιατί τις σκοτώσατε;

Το σύνθημα «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών», το τερατόμορφο ιδεολογικό τέκνο της Χούντας, υπήρξε ο καταλύτης που απονομιμοποίησε τους πυλώνες της συντηρητικής ιδεολογίας, αποσυναρμολόγησε τα γρανάζια της εθνικής κοινωνίας και εν τέλει καλλιέργησε ακουσίως ευεπίφορο έδαφος για την επικράτηση παντός είδους μηδενιστικών ιδεολογημάτων και της μεταπολιτευτικής ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς- με την καθοριστική συμβολή βεβαίως μιας ενοχικής και συμπλεγματικής Δεξιάς, ανίκανης να διαχειριστεί το ιστορικό της μεγαλείο εξισορροπώντας το με το άγος που κληρονόμησε.

Άθυρμα των εσωτερικών της αντιφάσεων ξεδίπλωσε μια πολιτική που σε επίπεδο διαχείρισης συμβόλων γελοιοποίησε τα εθνικά ιδανικά και περιορίστηκε σε φτιασιδωμένες εκδηλώσεις που εξυμνούν έναν κλειστοφοβικό και περίκλειστο μικροελλαδισμό. Αποστερώντας από τον Ελληνισμό την Ελευθερία, το διαχρονικό αίτημα του εθνικού κινήματος, τον καταδικάζεις σε ένα κομμάτι γης. Καπηλευόμενη τα νάματα των καλύτερων παραδόσεων του Ελληνισμού αναβαπτίστηκε σε αυτά, προκειμένου να εδραιωθεί, με τον πιο χυδαίο και αισχρό τρόπο. Αρχές και αξίες που αρμολογούσαν για δεκαετίες την ελληνική κοινωνία εξέπεσαν σε ξεφτισμένα φθηνά απεικάσματα και δαιμονοποιήθηκαν στο συλλογικό υποσυνείδητο για πολλά χρόνια ύστερα.

Η κατακρήμνιση του καθεστώτος ολοκλήρωσε την σπείρα καθοδικής πορείας του συνεχώς από το 1922 συρρικνούμενου Ελληνισμού, αφού προσέθεσε ακόμα ένα στίγμα εθνικής τραγωδίας. Ακρωτηρίασε ανεπανόρθωτα το Έθνος, απέκοψε τον εθνικό κορμό από τον πνεύμονα του στην Ανατολή και επέτρεψε με τις μηχανορραφίες της στο ισλαμοφασιστικό ξίφος του Αττίλα να πατήσει το πόδι του στο προκεχωρημένο ανατολικό φυλάκιο των Ελλήνων και να πνίξει την Κύπρο στο αίμα. Τις συνέπειες εκείνου του εγκληματικά προδοτικού πραξικοπήματος θρηνούν ακόμα οι χαροκαμένες μανάδες των αγνοουμένων.

Η ανάγκη της σοβαρής Δεξιάς, της ελεύθερης συντηρητικής παράταξης, να τραβήξει διαχωριστικές γραμμές εκδηλώθηκε άλλοτε με ένταση και δυναμισμό και άλλοτε με σώφρονα ηπιότητα. Από το βασιλικό Αντικίνημα της 13ης Δεκεμβρίου έως το Ναυτικό Κίνημα μέχρι τη «Δήλωση» του Σεφέρη και τα «Δεκαοχτώ Κείμενα» η Δεξιά, που ομνύει στο Έθνος και την Ελευθερία του, τήρησε ευδιάκριτες και σαφείς αποστάσεις ενώ προσπάθησε να ανατρέψει ένα ζημιογόνο και επιβλαβές καθεστώς για τα εθνικά συμφέροντα. Όταν ο Ρόδης Ρούφος, ένας κατ’ εξοχήν στρατευμένος λογοτέχνης της Δεξιάς, τίθεται επικεφαλής του αγώνα εναντίον της ανελευθερίας και της λογοκρισίας, οι απόψεις των φιλοχουντικών κατσικοδεξιών ηχούν ως περιθωριακή παραφωνία.

Η σημερινή είναι μια θλιβερή επέτειος που έβλαψε τον Ελληνισμό. Είναι ιστορικό χρέος να αναδείξουμε ότι η σοβαρή Δεξιά, αυτή που πιστεύει στην Ελευθερία, το Έθνος και τη Νομιμότητα, δεν ταυτίστηκε ποτέ με το καθεστώς, ούτε διαθέτει υμνητές του. Είναι ιστορικά άδικο να χαρίζεται εξ ολοκλήρου ο αγώνας εναντίον των Συνταγματαρχών στην Αριστερά. Άλλωστε, μια ιστορική εξ ευωνύμων μορφή του πατριωτικού χώρου, ο Ανδρέας Λεντάκης, είχε πει ότι «εάν είχαν κάνει αληθινά αντίσταση οι μισοί από όσους παριστάνουν τους αντιστασιακούς, η δικτατορία δεν θα είχε αντέξει ούτε επτά μέρες, όχι επτά χρόνια».

«Επί ασπαλάθων» λοιπόν…