Οι αντιφάσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς
Γράφει ο Βαγγέλης Αντωνιάδης
Είναι γεγονός πως οι στρατηγικές επιλογές στην πολιτική της Ριζοσπαστικής Αριστεράς όπως αυτή διαμορφώθηκε στην Ελλάδα μετά την πλήρη χρεοκοπία του υπαρκτού σοσιαλισμού, έχει σχεδόν σε όλες της τις συνιστώσες πολλά κοινά χαρακτηριστικά. Ο εθνομηδενισμός, η αντεθνική ρητορική, η προσπάθεια ανάδειξης ανύπαρκτων μειονοτικών ομάδων, η προσπάθεια πολιτικής νομιμοποίησης της λαθρομετανάστευσης και της τυφλής βίας, η αποποινικοποίηση της χρήσης και δυστυχώς της εμπορίας ναρκωτικών και η ταυτόχρονη προσπάθεια ποινικοποίησης της αντίθετης άποψης αποτελούν τα ιδεολογικά προτάγματα της αριστερής πολιτικής και προγραμματικής ατζέντας. Προφανώς οι ιδεολογικές εμμονές της σημερινής αριστεράς αντίκεινται σε όλες τις ανθρώπινες αξίες και ευθέως απειλούν την Δημοκρατία και την Ελευθερία στην πατρίδα μας.
Κάθε λογικός άνθρωπος που ασχολείται με τα κοινά θα περίμενε πως οι ιδεολογικές και πολύ περισσότερο οι πολιτικές προτάσεις ενός πολιτικού χώρου, όποιος και αν αυτός είναι οφείλουν να σχηματίζονται ή τουλάχιστον να προσαρμόζονται στις αντικειμενικές συνθήκες και τις ανάγκες της χώρας, ώστε να δίνονται πρακτικά εφαρμόσιμες λύσεις και πειστικές απαντήσεις σε όλα τα προβλήματα και τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζει σήμερα η κοινωνία μας
Aναμφίβολα η ήττα του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιούλιο του 2019 έκλεισε μία ιστορική περίοδο και αποτέλεσε μία στρατηγική ήττα για το σύνολο της αριστεράς πλην ίσως των εκδοχών της που κράτησαν σαφείς αποστάσεις από τις στρατηγικές της Κουμουνδούρου ήδη από το 2010 μέχρι σήμερα.
Η αριστερά που δεν διδάσκεται από τα λάθη της με όχημα την αντίδραση στις θεσμικές μεταρρυθμίσεις στην ανώτατη παιδεία και την εκβιαστική στάση του Δημήτρη Κουφοντίνα επιχειρεί ακόμα και εν μέσω πανδημίας αλλά και νέας έντασης στις ελληνοτουρκικές σχέσεις να αποσταθεροποιήσει για ακόμα μία φορά την χώρα.
Αν ανατρέξει κανείς στο πρόσφατο σχετικά μεταπολιτευτικό μας παρελθόν θα βρει σαφείς ιστορικές αλλά και πολιτικές αναλογίες με το σήμερα.
Σίγουρα όχι τυχαία η τελευταία τρομοκρατική επίθεση αλλά και το κύκνειο άσμα της τρομοκρατικής οργάνωσης ΕΛΑ στο επίπεδο της αντιδημοκρατικής εκτροπής αλλά και τις αυθαίρετης παρέμβασης στις πολιτικές εξελίξεις υπήρξε η ισχυρή έκρηξη βόμβας στην ΑΣΟΕΕ της 25ης Ιανουαρίου του 1995 που αποσκοπούσε στην τρομοκράτηση αντιστασιακών πανεπιστημιακών της περιόδου της δικτατορίας που στην συνέχεια άσκησαν μία ισχυρή πολεμική εναντίον των φαινομένων τρομοκρατίας. Αξιοσημείωτο είναι πως λίγα χρόνια μόλις πριν είχε προηγηθεί βομβιστική επίθεση στο Πάντειο πανεπιστήμιο με στόχο τον επίσης αντιστασιακό καθηγητή Βασίλη Φίλια.
Στις μέρες μας η αριστερά επιδιώκει να διατηρήσει το καθεστώς ανομίας στα ελληνικά πανεπιστήμια για να εξακολουθούν αυτά να μετατρέπονται από χώρους παιδείας και πολιτισμού ακαδημαϊκής έρευνας και δημοκρατικής ελευθερίας σε κέντρα στρατολόγησης τρομοκρατών, κυψέλες αναπαραγωγής του οργανωμένου εγκλήματος, super market ναρκωτικών και εργοστάσια κατασκευής μολότοφ.
Αναμφίβολα η στρατηγική επιλογή να παραδοθούν οι πανεπιστημιακοί χώροι σε ακραίες ομάδες πολιτικού μηδενισμού αλλά και ανεξέλεγκτα φαινόμενα ομαδικής παράκρουσης και συλλογικής παράνοιας φανερώνουν και το βαθύτερο περιεχόμενο της αριστεράς στην Ελλάδα.
Παράλληλα η υποστήριξη στον καταδικασμένο τρομοκράτη Δημήτρη Κουφοντίνα με πλέον εξώφλαθμο περιστατικό την δήλωση Δρίτσα με τα μανιχαιστικά της χαρακτηριστικά και τον διαχωρισμό της κοινωνίας σε καλούς αριστερούς και κακούς δεξιούς. Αποτελεί μία απροσχημάτιστη απόπειρα πολιτικής νομιμοποίησης της αριστερής τρομοκρατίας και ευρύτερα της τρομοκρατίας μιας και ο ΣΥΡΙΖΑ για μία μακρά περίοδο προχώρησε στην στρατηγική επιλογή πολιτικής συμπόρευσης με το νεοναζιστικό μόρφωμα της χρυσής αυγής και ευρύτερα την άκρα δεξιά.
Όμως στην πράξη η υποστήριξη στα εκβιαστικά διλήμματα που θέτει ο Κουφοντίνας σημαίνει υποστήριξη στις επαίσχυντες πράξεις της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν.
