Τρίο λέω και κλαίω

Γράφει ο Ήρων

Αφού κάνανε και το κομμάτι τους τα πικάντικα αγόρια και τα πικάντικα κορίτσια που την βρίσκουν μεταξύ τους και θεωρούν ανώμαλο το φυσιολογικό, ώρα να πούμε ποια είναι η πραγματική περηφάνια.

Λεβέντες και λεβεντονιές, περήφανος είναι εκείνος ο οποίος κάνει τις επιλογές του, σωστές ή λάθος δεν έχει καμία σημασία, τις ακολουθεί και δεν υποχρεώνει τους άλλους να δείξουν κατανόηση στην επιλογή τους αυτή.

Περήφανος, είναι εκείνος που δουλεύει ολημερίς και δεν του φτάνουν όσα βγάζει, προκειμένου να ταΐσει την οικογένεια του, επειδή ένα τσούρμο σούργελα, αστοιχείωτα ανθρωπάκια, ξεπούλησαν την πατρίδα του και τον οδήγησαν στη ζητιανιά.

Περήφανος, είναι εκείνος που μπορεί ακόμα να ονειρεύεται.

Περήφανος, σε τελική ανάλυση, είναι εκείνος που κλαίει βουβά και στα κρυφά και χαμογελά στην δυσκολία της ζωής.

Περήφανος, δεν μπορεί να είναι εκείνος που λόγω διαφόρων συγκυριών, από επιλογή ή ιατρικούς λόγους, πηγαίνει κόντρα στη φύση.

Πόσο περήφανος θα ήταν κάποιος με τριάντα πόντους πέος για παράδειγμα, αν έβρισκε άλλους εκατό, τους φόρτωνε σ’ ένα ανοιχτό πούλμαν και πανηγύριζαν περιοδεύοντας αν την επικράτεια μοστράροντας τα προσόντα τους σε μικρά παιδάκια και γριές γυναίκες;

Αυτά λοιπόν, δεν είναι περηφάνια… Είναι μια σεβαστή επιλογή, για την οποία δεν μπορεί κάποιος να συμφωνήσει ότι είναι απαραίτητη η επίδειξη της, διότι μόνο τα αντίθετα αποτελέσματα πετυχαίνει αν θέλετε τη γνώμη μου.

Γιατί αν δεν το ξέρετε, εκτός από τη περηφάνια, υπάρχει και η αξιοπρέπεια. Και μια πληροφορία. Στην Κολομβία, νομιμοποιήθηκε και ο γάμος ανά τρεις ανθρώπους… Τρίο λέω και κλαίω