Περί ”ελληνοτουρκικής φιλίας” και εμψυχωτών αντίστασης στον τουρκικό επεκτατισμό

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)

Θυμάμαι σαν και τώρα, κάπου στις αρχές του 21ου αιώνα, πόσο μαγικά έδενε με την όλη ”ρομαντική ιστορία” της ειρηνικής συνύπαρξης των δύο λαών στις αντικριστές όχθες του Αιγαίου η εξαιρετική ταινία ”Πολίτικη Κουζίνα” που παιζόταν στις κινηματογραφικές αίθουσες.

Ήταν η εποχή όπου κυριαρχούσε το ιδεολόγημα της ”ελληνοτουρκικής” φιλίας και στον αέρα κυμάτιζαν οι νότες από τα ζεϊμπέκικα του ΥΠΕΞ Γιώργου Παπανδρέου με τον Τούρκο ομόλογό του Ισμαήλ Τζεμ,.

Ήταν η εποχή όπου είχε καθιερωθεί- με τη βοήθεια και των ΜΜΕ – ως πολιτική γραμμή της Εξωτερικής πολιτικής μας η αποθέωση του ”κατευνασμού” έναντι της Τουρκίας με στόχο το πάντρεμα της πολιτικής με το συναίσθημα, ώσπου να φτάσουν οι δύο λαοί (Έλληνες και Τούρκοι) να αισθανθούν έλξη ο ένας για τον άλλον με όχημα το κοινό έδαφος στη μουσική, το φαγητό, την καθημερινότητα, αλλά και τα δεινά των φυσικών καταστροφών, τις κοινές λαχτάρες και αγωνίες τους για το μέλλον.

Όπως αποδείχθηκε εκ των υστέρων, όλα αυτά ”επενδύονταν” σε ένα βαρέλι δίχως πάτο στην προσπάθεια του τότε υπουργού Εξωτερικών να αναβιώσει το ”Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας του 1930”, κορωνίδα της – κατ’ ανάγκη – ”ρεαλιστικής” πολιτικής που ακολούθησε ο Ελ. Βενιζέλος μετά τον καταποντισμό της Μικρασιατικής Καταστροφής. Μιας πολιτικής που έκρυβε την αλήθεια της στην λαϊκή παροιμία: ”Χέρι που δεν μπορείς να δαγκώσεις, φίλησέ το”.

Η πολιτική Παπανδρέου ήταν, ουσιαστικά, επένδυση της κυβέρνησης Σημίτη σε ένα βαρέλι δίχως πάτο, γιατί – όπως αποδείχθηκε – ήταν μονόπλευρη και στα βήματα μιας παλαιότερης, σε εποχές ”άνθισης” των ελληνοτουρκικών σχέσεων, όταν – στις αρχές της δεκαετίας του ’70 – γλυκολαλούσε στα ραδιόφωνα το ”Μες του Βοσπόρου τα στενά” με τη φωνή του Γιώργου Νταλάρα.

Και ήταν μονόπλευρη, γιατί δεν ήταν ορθολογική (επί τη βάσει της κοινής λογικής ότι σε μια στρατιωτική σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας και οι δύο λαοί θα βγουν ζημιωμένοι), δηλαδή δεν είχε στερεά θεμέλια πάνω στα οποία θα στηρίζονταν τα συναισθήματα τα οποία από την μεριά μας καλλιεργούνταν.

Έπειτα, μπορεί να υπήρχε βούληση εκ μέρους των Παπανδρέου και Τζεμ για συναισθηματική προσέγγιση των δύο λαών, αλλά δεν υπήρχε το θάρρος εκ μέρους τους για να τους κάνει να πάρουν καθοριστικές αποφάσεις σύγκλισης Ελλάδας-Τουρκίας βάσει κοινού στρατηγικού σχεδιασμού (κατάργηση casus belli, φερ’ ειπείν), πράγμα που είχε γίνει το 1923 όταν οι ορκισμένοι εχθροί Βενιζέλος-Ατατούρκ έφτασαν να μιλάνε ακόμα και για ”ελληνοτουρκική ομοσπονδία”.

Αυτό βέβαια ήταν ένα σχέδιο καταδικασμένο να ναυαγήσει, γιατί ξυπνούσε στους Κεμαλιστές τον φόβο για διάσπαση ή διχοτόμηση της Τουρκίας μετά από συμφωνίες κάτω από το τραπέζι των Ελλήνων ”συνομιλητών” με τους ”ξένους προστάτες και υποστηρικτές” τους.

Έναν φόβο κυρίαρχο στους τουρκικούς μύθους απ’την εποχή ακόμα της ναυμαχίας του Ναυαρίνου (1827) — όπου οι Σύμμαχοι [Άγγλοι (με διοικητή του συμμαχικού στόλου τον αντιναύαρχο Κόδριγκτον, Γάλλοι (με τον υποναύαρχο Δεριγνύ) και Ρώσοι (με τον υποναύαρχο Χέυδεν)] εξολόθρευσαν τον πανίσχυρο τουρκοαιγυπτιακό στόλο, στην πιο κρίσιμη και αποφασιστική καμπή της Ελληνικής Επανάστασης — μέχρι σήμερα.

Και το σήμερα δεν το λέω προς χάριν του κυκλικού σχήματος αφήγησης μέσα στον χρόνο, αλλά γιατί ακούω συχνά τον Ταγίπ Ερντογάν να μας αποκαλεί ”κακομαθημένους”. Κι αυτός ο χαρακτηρισμός εδράζεται στον μύθο που κυριάρχησε από εποχής Ναυαρίνου και επικαιροποιείται κατά το δοκούν από τους Τούρκους σε κάθε περίπτωση φαινομενικής ή πραγματικής στήριξης των ελληνικών θέσεων απ’ τους ξένους.

Έτσι η Ελλάδα έγινε, στα μάτια του Τούρκου σουλτάνου, ”το κακομαθημένο παιδί της Δύσης” μόνο και μόνο γιατί είναι πιστή στα κεκτημένα που διαμόρφωσαν οι Διεθνείς Συνθήκες και Συμβάσεις βάσει των οποίων χαράχτηκαν τα ελληνικά σύνορα.

Φευ!.. Πόσο ειρωνικό, στ’ αλήθεια, ακούγεται αυτό απ’ το στόμα του Τούρκου Προέδρου, όταν η χώρα του είναι η πλέον ευνοημένη και κακομαθημένη από τη στιγμή που:

1. Εξοπλίζεται ταυτόχρονα από ΝΑΤΟ και Ρωσία, κάτι που δεν επιτρέπουν οι κανονισμοί της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας.

2. Συνεχίζει να εξοπλίζεται από το ΝΑΤΟ ενώ κατέχει στρατιωτικά την μισή Κύπρο απ’ το ’74 (την κρατική οντότητα της οποίας αρνείται να αναγνωρίσει επικαλούμενη τις διαφορές της στο Κυπριακό με αυτήν, γιατί ο πραγματικός στόχος της είναι ο μόνιμος αποκλεισμός της Μεγαλονήσου από τα διεθνή φόρα).

Κι αυτό το έχει πετύχει σε μεγάλο βαθμό, γιατί – αν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι η Κύπρος είναι μέλος της ΕΕ απ’ την 1η Μαΐου του 2004 – αυτή παραμένει η μόνη χώρα της ΕΕ που δεν ανήκει στο ΝΑΤΟ και το ΣγΕ (Νατοϊκό Πρόγραμμα για το Συνεταιρισμό για την Ειρήνη).

Κάτι που βρίσκει η Τουρκία σαν αφορμή για να εμποδίζει τη συμμετοχή της Κύπρου σε κοινές συνεδρίες Ευρωπαϊκής Ένωσης-ΝΑΤΟ και να ακυρώνει οποιαδήποτε περίπτωσης ανάπτυξης συνεργασιών της μαζί τους.

3. Εισβάλλει χωρίς επιπτώσεις σε γειτονικές χώρες τα τελευταία χρόνια (Συρία, Ιράκ), ενώ εξακολουθεί να μένει ατιμώρητη αυθαιρετώντας σε βάρος της ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου, στην προσπάθειά της να οικειοποιηθεί τα οικόπεδα κοιτασμάτων φυσικού αερίου της.

4. Και ενώ κάνει όλα αυτά τα παράνομα και πολλά άλλα, η Τουρκία έχει το θράσος να ισχυρίζεται, πότε δια στόματος του ισλαμοφασίστα Προέδρου της Ταγίπ Ερντογάν (Αρχηγού του AKP, Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης) και πότε δια του ηγέτη της ”κοσμικής” κεμαλικής αξιωματικής αντιπολίτευσης στην Τουρκία, Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου, προέδρου του CHP (Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος), ότι η Ελλάδα κατέλαβε τουρκικά νησιά (τα οποία το 2016 αμφότεροι τα αριθμούσαν σε 16, μετά τα έκαναν 18 και το ’20 – μέσω της λίστας EGAYDAAK – 152).

Με αφορμή τη διαιωνιζόμενη και σκοπούμενη στρεψοδικία τους γύρω απ’ την κυριότητα των ”γκριζαρισμένων” νησιών μας, ενδεικτική της οποίας ήταν η εμμονή του Κιλιτσντάρογλου το ’17 να βαφτίζει (μιμούμενος τον Ταγίπ Ερντογάν) ”τουρκικό” το Φαρμακονήσι (Δωδεκάνησα, ΒΑ Λέρου), αξίζει να σας αναφέρω δυο περιπτώσεις αντίστασης στρατού και λαού που δεν τις υπαγόρευσαν κυβερνητικές αποφάσεις, αλλά η γενναιοφροσύνη των Ελλήνων στρατιωτών και νησιωτών.

Η πρώτη είναι ιστορικά καταγεγραμμένη και έχει να κάνει με το κάζο που έπαθαν οι Τούρκοι την Κυριακή του Πάσχα το ’97 έξω από το νησάκι αυτό (κοντά στο Ακρωτήριο Ψαλίδι), όταν η φρουρά των ανδρών του 521 Τάγματος Πεζοναυτών πήρε είδηση με τα κιάλια τη φιγούρα του τουρκικού υποβρυχίου Yildiray (S350) το οποίο έπλεε εντός των ΕΧΥ και – δια του επικεφαλής αξιωματικού της – το ”υποδέχτηκε” με ομοβροντία βολών αναγκάζοντάς το να κάνει ταχεία κατάδυση και να απομακρυνθεί ”τραυματισμένο”.

Η δεύτερη είναι σύγχρονη, προειδοποιητική και μηνυματική και αφορά την πατριωτική κίνηση υψηλού συμβολισμού των κατοίκων της Κάσου να ζωγραφίσουν (επ’ ευκαιρία των εορτασμών για τα 200 χρόνια απ’ την Ελληνική Επανάσταση) μια γιγαντιαία ελληνική σημαία, ορατή απ’ τα τουρκικά παράλια και τα τουρκικά αεροπλάνα που παραβιάζουν θρασύτατα και με την ύψιστη δυνατή συχνότητα το FIR Αθηνών πετώντας εκφοβιστικά σε χαμηλό ύψος πάνω από τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

Η αυθόρμητη, πηγαία κίνηση των Κασιωτών γέμισε με ελπίδα και αισιοδοξία όλους μας, γιατί τα πολλά τελευταία χρόνια οι πολιτικοί μας έκαναν και κάνουν ό,τι μπορούν για να νιώθουμε ηττημένοι σε καθεστώς ειρήνης.

Παράλογο, εξωφρενικό και ξένο προς την διαχρονική ιστορία των αγωνιζόμενων και θυσιαζόμενων για την ελευθερία Ελλήνων, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται και οι Κασιώτες ήρωες του 1881 οι οποίοι – με επικεφαλής τον καπετάνιο και πολιτικό Μάρκο Μαλλιαράκη – υπερασπίστηκαν με το αίμα τους το νησί τους.

Αίμα που κι εμείς, οι Έλληνες σήμερα, είμαστε διατεθειμένοι να δώσουμε υπερασπιζόμενοι τη γη και το ύδωρ μας, αρκεί να έχουμε θαρραλέους και στρατηγικά ευφυείς ηγέτες σε ρόλο εμψυχωτών αντίστασης στον τουρκικό επεκτατισμό.

Ηγέτες που να βάζουν υπεράνω όλων τα συμφέροντα της πατρίδας. Ηγέτες που να μην είναι ευθυνόφοβοι και ποδηγετούμενοι από τις ελίτ Αθηνών και Λευκωσίας οι οποίες μηρυκάζουν τον κατευνασμό, τον μονόπλευρο συμβιβασμό και τις ταπεινωτικές υποχωρήσεις ντροπιάζοντας την Αξία και την Ιστορία μας.

Και τα ντροπιάζουν με το να υιοθετούν – την ώρα που οι Τούρκοι στήνουν ”ξόβεργες” με τα drones στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο – τις Ροζάκειες ηττοπαθείς αντιλήψεις περί ελληνικού μαξιμαλισμού (ορθολογισμού/ρεαλισμού, άλλως πώς) και τις Ντόκειες ρήσεις ντροπής περί ”συνεκμετάλλευσης” του Αιγαίου, στις οποίες προστέθηκαν, δυστυχώς, οι νεο-Ανανιστικές σοφιστείες που προωθούν δήθεν ”λύση” του Κυπριακού με μακροπρόθεσμο στόχο τον αφελληνισμό της ελεύθερης Κύπρου…