Πάρκο «Ανδρέας Λεντάκης»
Πολιτιστικό Ίδρυμα «Σταύρος Νιάρχος».
Πάρκο «Αντώνης Τρίτσης».
Νοσοκομείο «Γεώργιος Γεννηματάς».
Είναι μερικά μόνο τρανταχτά παραδείγματα περιπτώσεων που η ονοματοδοσία μιας τοποθεσίας ή ενός χώρου διασφάλισε μια για πάντα την υστεροφημία κάποιων. Διασφάλισε ότι, για όσο διάστημα τουλάχιστον η ονομασία δεν άλλαζε, το όνομα θα παρέμενε ζωντανό. Μαζί με τη μνήμη αυτού που το έφερε.
Πόσο λιγότερο θα χρησιμοποιούνταν σήμερα το όνομα του Σταύρου Νιάρχου, αν δεν υπήρχε το μοναδικό πάρκο που φέρει το όνομά του; Πόσοι θα γνώριζαν έστω το όνομα Αντώνης Τρίτσης αν δεν υπήρχε το ομώνυμο πάρκο;
Προσέξτε: Η ονοματοδοσία ενδέχεται να αλλοιώνει και το νόημα των ονομάτων. Σίγουρα οι περισσότεροι που μιλούν για το ίδρυμα ή για το πάρκο ή για το νοσοκομείο, δε γνωρίζουν ιδιαίτερα πράγματα για το όνομα από πίσω. Δεν ξέρουν ποιος ήταν ο Σταύρος Νιάρχος ή ο Γεώργιος Γεννηματάς. Και λίγοι μόνο είναι αυτοί που επιδιώκουν και το μαθαίνουν. Ακόμα και αυτή όμως η ελάχιστη διάσωση των ονομάτων και της ιστορίας αυτών, αποτελεί μια εξαιρετική τιμή για τους ιδιοκτήτες τους.
Υπό τα δεδομένα αυτά, γίνεται αντιληπτό πόσο εξαιρετική σημασία έχει για τον αείμνηστο Ανδρέα Λεντάκη η βάφτιση του νέου πάρκου με το όνομά του. Έναν άνθρωπο που τίμησε την πολιτική ζωή από όλες τις θέσεις, με μεγάλη δημοφιλία και αποδοχή. Από τα κόμματα, την τοπική αυτοδιοίκηση, τη Βουλή ως βουλευτής και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Που οι περισσότεροι που θα ρωτήσεις έξω δεν τον ξέρουν, δεν είναι από τα ονόματα που έχουν συνδεθεί με διάσημες πολιτικές ή παραπολιτικές ιστορίες. Παρ’ όλα αυτά, το όνομά του θα μείνει πλέον στη συλλογική θύμηση, ως κάποιου τόσο σπουδαίου που κρίθηκε από το ελληνικό κράτος άξιος.
Φυσικά, για κάθε επιλογή υπάρχει και κόσμος που δε μένει ευχαριστημένος. Σίγουρα κάποιοι, για δικούς τους προσωπικούς ή πολιτικούς λόγους, δυσαρεστήθηκαν με την επιλογή αυτή. Δε θα τους δούμε εχθρικά ούτε θα ασχοληθούμε μαζί τους. Δε γίνεται να είναι όλοι ευχαριστημένοι. Κρατάμε τη μεγάλη τιμή και μένουμε σε αυτό.
