Πανηγυρίζει τη διάσπασή του ο ΣΥΡΙΖΑ

Γράφει ο Μπάμπης Παπαπαναγιώτου

Οι ιαχές των πανηγυρισμών του ΣΥΡΙΖΑ για τη «μεγάλη συμμετοχή» στις κάλπες για τη νέα ηγεσία του κόμματος ξεπέρασαν σε ένταση και τους πανηγυρισμούς στην ΟΠΑΠ Αρένα, όταν η ΑΕΚ έβαλε το πρώτο γκολ.

Αν κανείς «απομόνωνε» τη στιγμή από την πραγματικότητα, θα πίστευε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πέτυχε κάτι μεγάλο. Κάτι που, π.χ., να έδειχνε ότι ξεκόλλησε από το 17%. Ή ότι άλλαξε το πολιτικό σκηνικό και οι ηττημένοι και ψυχολογικά διαλυμένοι του Ιουνίου έγιναν ξανά οι νικητές του Σεπτεμβρίου. Ή να πίστευε κανείς αυτό που έγραφαν αναλυτές που έχουν αναλάβει την ψυχολογική υποστήριξη του Α. Τσίπρα, ότι δηλαδή το γεγονός πως 146.000 πήγαν να ψηφίσουν «αποτελεί και μήνυμα για τον Κ. Μητσοτάκη ότι υπάρχει πρόβλημα με τις πολιτικές της κυβέρνησής του». Ή πως «η υπεράνω προσδοκίας συμμετοχή αποτελεί μήνυμα και στη Χαριλάου Τρικούπη» ότι δεν θα γίνει αξιωματική αντιπολίτευση στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ. Βαστίλη για να πέσει δεν έχουμε στη χώρα.
Αναγκαστικά καταφεύγει κανείς στην πραγματικότητα και την απλή αριθμητική, για να βγάλει άκρη προς τι οι διθυραμβικοί πανηγυρισμοί. Οι 146.000 είναι πολλοί. Αλλά σε σχέση με τι; Ας μην πάμε πολύ πίσω στις πάνω από 400.000 που εξέλεξαν τον Κ. Μητσοτάκη το 2016. Οι 146.000 είναι πολλοί σε σχέση με τους 270.000 που πήγαν να ψηφίσουν Ανδρουλάκη; Οχι, λέει η αριθμητική. Σε σχέση ακόμα και με τους 170.000 που εγγράφηκαν κατά τη σχετικά πρόσφατη εκλογή του Α. Τσίπρα χωρίς αντίπαλο; Πάλι όχι λένε «τα κομπιούτερ κι οι αριθμοί».

Οι 146.000 όμως είναι πάρα πολλοί σε σχέση τους 50.000 ή 70.000 που περίμεναν τα «επιτελεία» της Κουμουνδούρου. Για την ακρίβεια είναι υπερδιπλάσιοι. Είναι πάρα πολλοί σε σχέση με την προσδοκία που επέτρεπαν η διπλή συντριπτική ήττα του Μαΐου-Ιουνίου και η διαλυμένη ψυχολογία που προκάλεσε. Θλίψη, κατήφεια, θυμός, απογοήτευση, απελπισία. Και μετά ήρθαν ο Κασσελάκης και οι 146.000. Ενα μαγικό άγγιγμα του Μίδα έκανε αυτόν τον αριθμό σχεδόν μυθικό. Ενώ με βάση την ξεροκέφαλη αριθμητική είναι ένας μικρός αριθμός, που δεν επιτρέπει μεγάλα όνειρα. Δεν αλλάζει το 17%, ούτε το τέλος εποχής του ΣΥΡΙΖΑ -σε όποια εκδοχή του- ως κόμματος εξουσίας. Η μεγάλη εικόνα δεν άλλαξε. Αλλά, ως γνωστόν, στην αναβροχιά, καλό είναι και το χαλάζι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε ανάγκη να πιαστεί από κάπου. Κι αυτό είναι και ανθρώπινο και λογικό. Πιάστηκε από τους 146.000. Μετά από ένα οδυνηρό τρίμηνο πολιτικής απαξίωσης, πολιτικού πένθους και απογοήτευσης, ήρθε ένα καλό νέο. Αλλά δεν έπαψε στιγμή η τρίχα να γίνεται τριχιά. Η τριχιά δεν κόβεται εύκολα. Η τρίχα όμως κόβεται πανεύκολα. Οι 6 μέρες που μεσολαβούν έως την επόμενη Κυριακή θα είναι 6 μέρες εσωκομματικού δηλητηρίου και δημόσιων μαχαιρωμάτων. Οι κεκαλυμμένες «πολακιές» θα δώσουν τη θέση τους στον απροκάλυπτο πολακισμό. Οι χαώδεις ιδεολογικές, πολιτικές και ανθρώπινες διαφορές, που έχουν δημιουργηθεί στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πάρα πολύ δύσκολο -έως αδύνατον- να τον κρατήσουν ενιαίο. Οποιος/α κι αν εκλεγεί. Από την επόμενη Δευτέρα θα αρχίσει να φαίνεται η πολιτική παράνοια που ζούμε: ένα κόμμα πανηγύριζε τη διάσπασή του!

ΥΓ.: Ο Ολυμπιακός ισοφάρισε στην ΟΠΑΠ Αρένα.

Ελεύθερος Τύπος