Ο ΣΥΡΙΖΑ επενδύει στη σήψη και στην οργή

Γράφει ο Αντώνης Πανούτσος

Το 2011 και την εποχή των Αγανακτισμένων ο ΣΥΡΙΖΑ στην κάτω πλατεία βάσισε την πολιτική του στο ότι το παλιό κομματικό κατεστημένο είχε χρεοκοπήσει την Ελλάδα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ θα την έσωνε καταργώντας τα μνημόνια με ένα νόμο και ένα άρθρο. Οι φαντασιώσεις τελείωσαν τον Ιούλιο του 2015. Ακολούθησαν οι εκλογικές ήττες του 2019 και του 2023 αλλά η ελπίδα για την κατάκτηση της εξουσίας δεν πεθαίνει εύκολα. Αυτή τη φορά βασισμένη όχι σε οικονομική βάση αλλά σε μια ηθική και κοινωνική κατάρρευση, που ο ΣΥΡΙΖΑ ψάχνει να βρει από τη δωδεκάχρονη που εξέδιδαν στον Κολωνό μέχρι τους βιτζιλάντες που συνέλαβαν τους παράνομους μετανάστες στον Εβρο και τη δολοφονία του επιβάτη που πέταξαν στη θάλασσα μέλη του πληρώματος του Blue Horizon στον Πειραιά. Ή, όπως έγραψε γλαφυρά στο twitter ο πρώην υπουργός Πολιτισμού του ΣΥΡΙΖΑ Νίκος Ξυδάκης, «Κοινωνία σε ενδόρρηξη: Τέμπη, Πύλος, Εβρος, ανθρώποι πεταμένοι από καταπέλτες, σφαγμένοι σε γήπεδα. Μοχθηρή πλειοψηφία, αποθηριωμένοι κλεπτοπλούσιοι. Σύνδρομο Στοκχόλμης, Κου Κλουξ Κλαν, έσπα, δουλίτσες, νταραβέρια. Greek Dream: φρέντο, ματσάκι, μπουνίδια, μούγγα. Στυφή πατρίδα #bluehorizon».

Μια θέση που πήραν και άλλοι του ΣΥΡΙΖΑ και στην πραγματικότητα λέει «Αν δεν το καταφέραμε το 2015 με την οικονομία, θα το καταφέρουμε τώρα με τη σήψη. Φτάνει να βγείτε στους δρόμους». Αφού στην κάλπη πήγατε. Και δεν χρειάζεται να είστε καμιά πλειοψηφία. Λίγοι, καλοί και δυναμικοί φτάνουν. Αρκεί να φοβίσουν τους κυρ Παντελήδες και να τους κλείσουν στα σπίτια τους και οι δρόμοι να τους ανήκουν. Μόνο που αυτή τη φορά οι επαναστάτες θα είναι άλλοι. Και σίγουρα δεν θα είναι συριζαίοι. Αλλωστε την τελευταία φορά που ο Νίκος Ξυδάκης μαζί με τον Νίκο Φίλη αποφάσισαν να γίνουν επαναστάτες, σε διαδήλωση του 2017 στο Σύνταγμα για την Ηριάννα, η επανάσταση πνίγηκε. Οχι στο αίμα αλλά στους φρέντο.

Επειδή, όμως, ελλείψει κάποιας καλύτερης, η γραμμή της αντιπολίτευσης για μια κοινωνία που έχει χάσει τις ευαισθησίες της θα συνεχιστεί, να πω ότι συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Στην ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας δεν θυμάμαι ποτέ μια κοινωνία που να επαναστατεί επειδή ένας σερβιτόρος μπήκε στη θάλασσα για να σερβίρει ή επειδή κλότσησαν ένα γατάκι. Η διαφορά από το παρελθόν είναι η πολιτικοποίηση. Ποτέ στην ιστορία ένα έγκλημα, ένα δυστύχημα, μια απρέπεια δεν ξεσήκωναν τον κόσμο τόσο πολύ. Και για τόσο λίγο. Στην εποχή των κοινωνικών δικτύων τίποτα δεν κρατάει πολύ και η αγανάκτηση για την πυρκαγιά της Δευτέρας γίνεται οργή για τη δολοφονία της Τρίτης. Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο ζητείται μέτρο.

Ελεύθερος Τύπος

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.