Η μεγάλη ευκαιρία του Κυριάκου Μητσοτάκη

Γράφει ο ΣΠΑΡΤΙΑΤΗΣ

Η Ελλάδα διανύει μια από τις πιο οδυνηρές φάσεις της σύγχρονης ιστορίας της. Οι εθνικές υποθέσεις καταρρέουν η μία μετά την άλλη, θυσίες στο βωμό μιας ιδεολογίας για την οποία τα έθνη και η ιστορία τους δεν είναι παρά φαντασιώσεις.

Μια εθνομηδενιστική κυβέρνηση παραχώρησε το όνομα της Μακεδονίας και αναγνώρισε μακεδονική εθνότητα και γλώσσα με αντάλλαγμα κάποιες διευκολύνσεις στην αποπληρωμή χρεών. Ένα ζήτημα που ευαισθητοποίησε, συγκίνησε και κινητοποίησε τον Ελληνισμό ίσως περισσότερο από κάθε άλλο, ένα ζήτημα άμεσα συνδεδεμένο με την ελληνική ιστορία και την καρδιά του Έλληνα, κινδυνεύει πολύ έντονα πλέον να θυσιαστεί στο βωμό του κομμουνισμού.

Η ίδια κυβέρνηση θέλει να κλείσει και το δήθεν ανοικτό ζήτημα των Τσάμηδων. Μια υπόθεση που στην ουσία δεν υπάρχει, παρά μόνο στα μυαλά και τις ονειρώξεις των απέναντι, η κυβέρνηση θέλει να την κλείσει κάνοντας παραχωρήσεις και αναγνωρίζοντας δικαιώματα που δε δικαιολογούνται ούτε ιστορικά ούτε νομικά. Αποτέλεσμα της ιδιότυπης αντίληψης της αριστεράς για τον εθνικισμό. Πολεμάμε τον εγχώριο, αγαπάμε τους άλλους.

Η κατάσταση με την Τουρκία έχει ξεφύγει. Μπορεί να το ξεχάσαμε για αρκετό διάστημα λόγω της προεκλογικής περιόδου, αλλά θα το βρούμε πάλι μπροστά τους. Το θερμόμετρο έχει ανέβει, και όχι μόνο σε επίπεδο ρητορικής. Η ένταση και η συχνότητα των προκλήσεων έχουν αυξηθεί, ο Ερντογάν εκμεταλλεύεται στο έπακρο την απροθυμία της πολιτικής μας ηγεσίας να ανταποκριθεί και να υπερασπιστεί τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Για πρώτη φορά μετά από δεκαετίες η χώρα έχασε εθνικό έδαφος, και αν κρίνουμε από όσα ακούμε για τους γείτονες οι ορέξεις τους έχουν μεγαλώσει.

Η έξαρση του λαθρομεταναστευτικού ζητήματος, που προκλήθηκε από τους χειρισμούς της δικής μας κυβέρνησης τρία χρόνια πριν, έχει προκαλέσει μια συνταρακτική και θεμελιώδη πολιτική αλλαγή. Οι ευρωπαϊκοί λαοί στρέφονται πλέον σε μια δεξιά-εθνοκεντρική πολιτική. Η ιστορική φάση της οικονομικής κρίσης ξεπερνάται, και ο κόσμος πλέον στρέφεται στην υπεράσπιση της εθνικής ταυτότητας και της κοινωνικής συνοχής, που αμφότερες απειλούνται από τα τεράστια και συνεχή ρεύματα λαθρομεταναστών.

Στην ιστορική αυτή καμπή η Ελλάδα ουσιαστικά δεν αποτελεί μέρος. Για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή ακόμα δεν έχει ξεπεράσει τα οικονομικά της προβλήματα, αφού έχασε τρία πολύτιμα χρόνια για τους γνωστούς σε όλους λόγους. Δεύτερον, επειδή κυβερνάται από μια κυβέρνηση που δεν αντιμετωπίζει το λαθρομεταναστευτικό ως πρόβλημα, αλλά ως ευκαιρία. Ως ευκαιρία να ικανοποιήσει τις αντιλήψεις της περί ανυπαρξίας εθνών και ταξικής αντιμετώπισης των ανθρώπων. Αρνείται να το δει και να το αντιμετωπίσει αλλιώς, κι αυτό έχει ως αποτέλεσμα να το επιλύουν όλοι οι άλλοι εις βάρος ημών και των εθνικών συμφερόντων.

Για την οικονομία δε χρειάζεται να αναλύσουμε ιδιαίτερα. Είναι γνωστή η κατάσταση. Οφείλουμε πάντως να επισημάνουμε ότι ενώ το 2015 ο μεγαλύτερος φόβος των περισσοτέρων ήταν ακριβώς η οικονομική καταστροφή που θα προκαλούσε αυτή η κυβέρνηση, εν τέλει από όλες τις καταστροφές που προκάλεσε αυτή αποδείχτηκε η μικρότερη. Χωρίς αυτό να υποβαθμίζει το μέγεθος και τις συνέπειές της, όχι μόνο για την οικονομία, τους πολίτες και τις επόμενες γενεές, αλλά και για τη χώρα και τη θέση της στον κόσμο.

Όταν μια χώρα βρίσκεται σε αυτή την κατάσταση, όταν το έθνος παίζει πλέον τη θέση του ανάμεσα στα υπόλοιπα, δύο λέξεις αρκούν: Ζητείται ηγέτης.

Ζητείται ηγέτης ικανός να αντιμετωπίσει τα προβλήματα και να αναστρέψει την κατάσταση. Να συσπειρώσει και να εμπνεύσει το λαό. Να βάλει πάνω από όλα το έθνος και τις εθνικές υποθέσεις. Να θέσει προτεραιότητες, να κυβερνήσει σθεναρά και με σοβαρότητα. Να αποκαταστήσει την εθνική υπερηφάνεια.

Είναι ο Κυριάκος Μητσοτάκης αυτός ο άνθρωπος;

Κανείς δε μπορεί να το πει με σιγουριά. Θα το κρίνει η ιστορία.

Ο Κυριάκος, όπως συνηθίσαμε πλέον να τον αποκαλούμε, είναι σίγουρα και αποδεδειγμένα ένας ικανός πολιτικός. Ακόμα και μετά την εκλογή του όμως δεν είχε δώσει πολλά αναγκαία δείγματα για να θεωρηθεί ηγέτης.

Τους τελευταίους μήνες ομως βλέπουμε έναν Κυριάκο τελείως διαφορετικό από αυτόν που συνηθίσαμε. Δυναμικό, κι όχι ήπιο. Συγκρουσιακό, όχι συμβιβαστικό. Πολιτικό, κι όχι τεχνοκράτη.

Η κατά κοινή παραδοχή εξαιρετική ομιλία του στη Βουλή δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό. Είναι το αποκορύφωμα μιας καλής περιόδου.

Τους τελευταίους μήνες ο Κυριάκος κατάφερε να πιάσει τον παλμό του λαού για το Μακεδονικό. Δεν αντιμετώπισε το ζήτημα ελιτίστικα ή απαξιωτικά, όπως φοβούνταν πολλοί. Εκπροσώπησε τον ελληνικό λαό ως όφειλε, με σοβαρότητα, σεβασμό και ευαισθησία για τα εθνικά συμφέροντα. Αξιοποίησε κάθε μέσο που διέθετε για την αποτροπή της εθνικής υποχώρησης. Και του αναγνωρίστηκε αυτό. Έδωσε εν ολίγοις, ίσως για πρώτη φορά, ένα εξαιρετικό δείγμα ότι δύναται να υπερασπιστεί τα εθνικά συμφέροντα.

Δεν ήταν όμως μόνο αυτό. Αντιμετώπισε την προσπάθεια του πρωθυπουργού να στρέψει τη συζήτηση αλλού, στη δήθεν επιτυχία της ρύθμισης του χρέους και στο δήθεν τέλος του μνημονίου, αναδεικνύοντας τόσο τα λάθη και τα ψέματα της κυβέρνησης όσο και τις συνέπειες της πολιτικής της. Και, το κυριότερο. Για πρώτη φορά, τουλάχιστον σε αυτό το επίπεδο, δεν περιόρισε την οπτική του στην κυβέρνηση αλλά την επέκτεινε και στους εξωτερικούς παράγοντες που τη στηρίζουν. Μίλησε για τα λάθη, τις ευθύνες και τα πολιτικά παιχνίδια των δανειστών, των ευρωπαϊκών οργάνων και των Ευρωπαίων εταίρων. Δεν εμφανίστηκε μόνο ως επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και ως εκπρόσωπος ενός λαού που γίνεται θύμα στα πολιτικά παιχνίδια κάποιων.

Και γενικώς, ο Κυριάκος πλέον ασκεί αντιπολίτευση. Ασκεί κριτική, αποδίδει ευθύνες, προβάλλει εναλλακτικές, και κυρίως, ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ για τα λάθη της κυβέρνησης. Δε διαπιστώνει απλά. Και για να γίνει κανείς ηγέτης είναι αναγκαίο να περάσει αυτό το στάδιο. Να βρεθεί στη θέση να μη μπορεί να δράσει για αυτά που βλέπει να διακυβεύονται. Γιατί μόνο τότε εκτιμά τη δυνατότητα να πράξει όταν την έχει. Και την αξιοποιεί αναλόγως.

Δε μπορούμε να πούμε με σιγουριά ότι ο Κυριάκος είναι ο ηγέτης που ζητείται. Μπορούμε όμως να πούμε ότι είναι η μόνη εναλλακτική που παρουσιάζει θετικά δείγματα. Και αξίζει να επενδύσουμε σε αυτήν.