Η Ελλάδα του φωτός και του σκότους

Γράφει η Κρινιώ Καλογερίδου, Συγγραφέας

”… Στη χρυσαφένια γη του Απόλλωνα, θα στήσω

κάποιο θησαυρό, για να φυλάξω τα τραγούδια μου.

Ούτε πουνέντες θα τα σβήσει ούτε βροχή ούτε καταιγίδα,

μα εκεί θα μείνουν, πάμφωτα, στην πύλη χαραγμένα

για να υμνούν τους νικητές…”, τραγουδούσε ο Πίνδαρος με ανάταση ψυχική, που του έδινε το φως της Ελλάδας.

Γιατί γι’ αυτόν η Ελλάδα ήταν ψυχική ανάταση. Εκπροσωπούσε τον ήρωα, το τέλειο ιδανικό της ανθρωπότητας, τον νικητή, τον έφηβο, τον ευλογημένο από τους θεούς άριστο των αρίστων, που ήταν προορισμένος να δίνει μάχες και να τις κερδίζει συνδυάζοντας άψογα το σώμα και το μυαλό του.

Η Ελλάδα ήταν ο ήρωας που ύμνησε στις θριαμβικές του ”Ωδές” ο Πίνδαρος, γιατί άγγιζε τη ”σωματική” και ”ψυχική” τελειότητα. Στην Ελλάδα του φωτός αφιέρωνε τα ποιήματά του ο δαφνοστεφής ποιητής, ο δάσκαλος, ο πλάστης, ο Ολυμπιονίκης με τη θεϊκή έμπνευση, που έβλεπε την πατρίδα του ”σαν τον αητό που μπορούσε ν’ ανέβει κατά τον ήλιο”…

Κι εγώ αναρωτιέμαι, χαμένη στη μαγεία των στίχων του: Πού πήγε άραγε εκείνος ο φλογισμένος δαυλός της, που φώτιζε τα σκοτάδια της ανθρωπότητας; Πού πήγε το τόξο της δόξας της που έσχιζε τον αέρα και το χρυσό κύπελλο του Φειδία που ξεχείλιζε από έμπνευση και δημιουργία; Πού πήγαν; Πού είναι η Ελλάδα την οποία υμνούσε ο ποιητής και πού η ροδοστεφανωμένη Αθήνα;

”… Πόλη Θεού χιλιοτραγουδισμένη

Ροδοστεφανωμένη, δοξασμένη,

Ελλάδας κάστρο πάλλευκο, Αθήνα…”

Φευ!.. Η ματαιότης των πάντων άρχισε να βαραίνει εδώ και χρόνια την ψυχή μας, γιατί έχουν ”χαθεί” και οι δυο. Το φως των κληροδοτημάτων τους σβήστηκε μέσα στο χρόνο και το μόνο που έμεινε απ’ αυτές είναι λίγες ανταύγειες λάμψης, που φωτίζουν μόνο το ένδοξο παρελθόν τους…

”Και να φανταστεί κανείς πως ήταν όνειρο ανεκπλήρωτο η αναγέννηση της πατρίδας…”, λέω μέσα μου μ’ έναν λυγμό, έτοιμη ν’ αποστρέψω τα μάτια μου από το μέλλον, για να μη δω τα χειρότερα.

Γιατί εκεί έφτασαν οι Έλληνες σήμερα και το ”σήμερα” κρατάει χρόνια. Να φοβούνται να κοιτάξουν το μέλλον τους, γιατί μπορούν να δουν τα χειρότερα, αφού καλύτερα δεν ελπίζουν να δούνε. Μόνο το παρελθόν, πλέον, τους δίνει ασφάλεια κι από εκείνο αντλούν περιοδικά λίγες σταγόνες χαράς και αισιοδοξίας.

– Συγγνώμη…, ψιθυρίζω συντετριμμένη, σαν να απολογούμαι στις μεγάλες γενιές των Ελλήνων αρίστων, που φώτισαν με την παρουσία τους τις πιο τρανές εποχές τους.

Όμως την ίδια κιόλας στιγμή της απελπισίας, μια στάλα ελπίδας με κάνει να αναθαρρώ, καθώς διαβάζω την είδηση πως η Σύγκλητος του ΕΚΠΑ αποφάσισε – μετά από εισήγηση του Πρύτανη Αθανάσιου Δημόπουλου – τη δημιουργία Κέντρων Αριστείας σε διεπιστημονικούς τομείς με καινοτόμο δραστηριότητα και προοπτική στρατηγικής επένδυσης στο μέλλον!..

”Να και κάτι καλό μέσα στα τόσα δυσάρεστα που ακούμε τα τελευταία χρόνια στο χώρο της Παιδείας”, σκέφτομαι ανακουφισμένη. Μοιάζει με αχτίδα φωτός στο σκοτάδι της παρακμής μας, γιατί είναι κρίμα κι άδικο τα προικισμένα μυαλά των παιδιών που δεν ξενιτεύτηκαν, να φωτίζουν μόνο τα περασμένα επιτεύγματα στον καιρό των αρχαίων προγόνων. Και να αγνοούν αναγκαστικά το ”άδειο” παρόν τους, γιατί δεν τους δίνονται ευκαιρίες να δοκιμάσουν τις δυνατότητές τους και να επενδύσουν δημιουργικά στο μέλλον τους”…

Έκλεισα τα μάτια μου ήρεμη φέρνοντας ασυναίσθητα στο μυαλό μου την εικόνα του Προέδρου της Κίνας κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στη χώρα μας. Συζητούσε με τον πρωθυπουργό για επενδύσεις, τη δραστηριοποίηση περαιτέρω της κινεζικής Cosco στο λιμάνι του Πειραιά και δύο κινεζικών τραπεζικών ομίλων συνολικής κεφαλαιοποίησης ενός τρις δολαρίων.

Με τη βοήθεια των συνειρμών ο νους μου πέταξε μαγικά στο Μουσείο της Ακρόπολης την ώρα που το επισκεπτόταν ο Κινέζος Πρόεδρος συνοδευόμενος απ’ τον Έλληνα ομόλογό του. Κάποια στιγμή ο Σι Τζινπίνγκ βρέθηκε στον όροφο με στις Καρυάτιδες του Ερεχθείου, που γεννήθηκαν στις αρχές του 5ου αιώνα, όταν φτιάχτηκε στην Ακρόπολη το σπίτι τους.

Η φωτογραφική μνήμη μου σκάλωσε με ευχαρίστηση στο ξαφνιασμένο του βλέμμα, όπως αποτυπώθηκε στα φωτογραφικά ενσταντανέ, την ώρα που κοίταζε θαμπωμένος την απαράμιλλη ομορφιά των κοριτσιών απ’ τις Καρυές Λακωνίας, καθώς έστεκαν μεγαλόπρεπες και επιβλητικές από πάνω του.

Κι ύστερα το ίδιο εκστατικό βλέμμα, όταν αντίκρισε στο τελευταίο όροφο του Μουσείου – με θέα τον Ιερό Βράχο της Ακρόπολης – τα γλυπτά του Παρθενώνα, αντίγραφα τα πιο πολλά, αφού τα κρατούν οι κλεπταποδόχοι τους κοντά δύο αιώνες στο Λονδίνο. Γι’ αυτά του είχε μιλήσει για αρκετή ώρα ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, κατά το γεύμα της προηγούμενης μέρας, και γι’ αυτό ο Σι Τζινπίνγκ έδειχνε ενημερωμένος.

Στ’ αυτιά μου κελάηδησαν σαν μουσική τα λόγια του Προκόπη Παυλόπουλου, όταν ζήτησε απ’ τον Κινέζο Πρόεδρο την υποστήριξή του για την επιστροφή τους:

– Η θέση των Γλυπτών είναι εδώ και όχι στο βρετανικό μουσείο. Τα κρατάνε παράνομα. Ζητάμε την υποστήριξή σας, του είπε.

Και ο Κινέζος Πρόεδρος ανταποκρίθηκε με θέρμη στο κάλεσμά του λέγοντας:

– Όχι μόνο συμφωνώ με την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, αλλά θα έχετε την υποστήριξή μας σ’ αυτό”, είχε πει ο υψηλός επισκέπτης, ”επειδή κι εμείς έχουμε πολλά δικά μας του κινεζικού πολιτισμού έξω απ’ τη χώρα και προσπαθούμε να τα φέρουμε στην πατρίδα τους.

Πήρα βαθιά αναπνοή κι έσκυψα στην οθόνη του υπολογιστή μου, για να δω τα υπόλοιπα νέα της επικαιρότητας, νιώθοντας μια ψυχική ευφορία να με συνεπαίρνει και μια κούραση θεσπέσια απ’ την νοερή περιήγησή μου στα ευχάριστα, που έριχναν φως στην ψυχή μου.

Είχα εντελώς ξαφνικά την περίεργη αίσθηση πως ο χρόνος με γύριζε στο καλότυχο παρελθόν μας και με άφηνε να γευτώ τις μικρές ευτυχίες του, σαν κρινένιες ανάσες παλαιικής ομορφιάς απ’ την Ελλάδα των κλασικών χρόνων.

Μέσα σ’ αυτές ήταν κι οι στίχοι του Ομήρου και του Πινδάρου, που μεταγγίζουν από γενιά σε γενιά – αιώνες τώρα – κάτι αλήθειες μυστικές, ύμνους για το εθνικό ιδεώδες και το φως της Ελλάδας, τις ανηφόρες και τις κατηφόρες της, τους γεμάτους χρώμα και δύναμη ποιητικούς θησαυρούς της.

– Σαν καταρράκτης μανιασμένος κατεβαίνει,

βροχοθρεμμένος, και ξεσπάει στις όχθες να τις σκίσει

των τραγουδιών, ο χείμαρρος του Πινδάρου,

μουγγρίζοντας ακάθεκτος στην κοίτη του…, έγραφε ο Όμηρος για την νερομάνα, αστείρευτη ποιητική φλέβα του δεύτερου, που έμοιαζε σαν μουσική – σε κανόνες συμμετρίας και ισορροπίας – κεληδισμένη αβίαστα από αηδόνι σε ρυθμό φούγκας ή σονάτας.

Με τις σκέψεις αυτές, πλαισιωμένες απ’ τις φανταστικές του μυαλού μου, γλιστρούσα μέσα στο χρόνο λουσμένη απ’ το φως της Ελλάδας, που με συνόδεψε με περιοδικές φωτοσκιάσεις μέχρι το σήμερα…

Τραγωδία!!!.. Στο τώρα της σύγχρονης Ελλάδας έπαψαν δυστυχώς να καίνε οι φλόγες κι οι δάδες της νίκης και να ηχούν οι νικητήριες σάλπιγγες. Η Ελλάδα δίνει τη μάχη των μετόπισθεν εδώ και χρόνια, με εχθρούς και εντός των τειχών, που πανηγυρίζουν τις ηθικές ήττες της καίγοντας, καταστρέφοντας, πυρπολώντας, λοιδορώντας το δημοκρατικό πολίτευμά της.

Αυτή είναι η Ελλάδα του σκότους και του ξεπεσμού, η Ελλάδα των ερυθροτραμπούκων αναρχικών και των κουκουλοφόρων, που σπάζουν με τα στυλάρια τους βιτρίνες καταστημάτων και βάζουν φωτιά σε ιδιωτικά και δημόσια κτίρια.

Καταστρέφουν ή αμαυρώνουν τις αρχαιότητες της Αθήνας και αποκεφαλίζουν τις προτομές των ηρώων του έθνους μας. Ανατινάζουν με βόμβες τις Τράπεζες, βάζουν φωτιά στ’ αυτοκίνητα και πολεμούν τα όργανα της δημόσιας τάξης με τις μολότοφ και τα ρόπαλά τους. Σπάνε τις πόρτες των Σχολών τους με αλυσοπρίονα και απειλούν να φιμώσουν τη δημοκρατική έκφραση των καθηγητών και των συμφοιτητών τους…

Θαυμάστε τα ”δικά μας παιδιά” του ΣΥΡΙΖΑ επί το έργον!.. Είναι αυτά που τροφοδοτούν με τις βίαιες πράξεις τους το δικέφαλο τέρας της Αναρχίας, το οποίο κατατρώει τη δημοκρατία μας. Αυτά που έχουν μετατρέψει σε γιάφκες τα πανεπιστήμιά μας και τρέπουν σε άτακτη φυγή – την τελευταία, κυρίως, πενταετία – τους κατοίκους του πολύπαθου Κέντρου της Αθήνας.

Είναι τα παιδιά της ανεξέλεγκτης ελευθερίας, που σπεύδουν να υποδεχτούν με χαρά τους τρομοκράτες απ’ τις φυλακές στις άδειές τους. Οι εκπρόσωποι της νεωτεριστικής εκδοχής του χάους και της αταξίας στη χώρα μας. Ο καθρέφτης της υποβαθμισμένης ποιοτικά ελληνικής κοινωνίας, που δείχνει απαθής και αμήχανη απέναντι στην Αναρχία και την Τρομοκρατία.

Αυτή η ανοχή στον Αναρχισμό έφτασε στα όρια της ηττοπάθειας στα χρόνια της συριζοκρατίας, καθώς τροφοδοτούνταν απ’ τις αριστερές ιδεολογίες και ιδεοληψίες που κυριαρχούσαν στο κόμμα της ”Κυβερνώσας Αριστεράς” του Αλέξη Τσίπρα.

Έτσι έφτασε να επικυριαρχεί στις μεγαλουπόλεις μας η νοοτροπία της αγέλης των λύκων, όπου ο δυνατός (μια μειοψηφία αντιεξουσιαστών με φονικά όπλα στα χέρια τους) κατασπαράσσει τον αδύναμο, για να γίνει πιο δυνατός. Οι καταδρομικές επιθέσεις των κουκουλοφόρων το απέδειξαν, άλλωστε, περίτρανα μετατρέποντας την ελληνική πρωτεύουσα σε ζούγκλα ανομίας και παραβατικότητας.

Το τσουνάμι αυτό της Αναρχίας, που βρήκε γόνιμο έδαφος στο φυτώριο του ΣΥΡΙΖΑ, άλλαξε άρδην τη ζωή των εργαζομένων του αθηναϊκού Κέντρου, που ξυπνούσαν το πρωί για να πάνε στις εργασίες τους και αντίκριζαν έντρομοι τα πυρπολημένα από βόμβες μολότοφ αυτοκίνητά τους. Έβλεπαν καμένους τους κάδους των πολυκατοικιών και τις εισόδους τους και ανέπνεαν με δυσκολία το χνώτο του καμένου και των δακρυγόνων…

Σε όλα αυτά που σηματοδοτούσαν την Ελλάδα του σκότους, ήρθε ο Κυριάκος Μητσοτάκης να βάλει ένα ΤΕΛΟΣ.

– Τελειώνουμε με τις γιάφκες των μπαχαλάκηδων, των κατασκευαστών μολότοφ και των διακινητών εντός των πανεπιστημίων, τόνισε έξω απ’ τα δόντια, με αφορμή την επιχείρηση της αστυνομία στην ΑΣΟΕΕ το πρωί της Κυριακής, έπειτα από καταγγελίες ότι στους χώρους του πανεπιστημίου κατασκευάζονται βόμβες μολότοφ.

– Αυτά τελειώνουν. Τα πανεπιστήμια αποδίδονται στους φοιτητές και τους εργαζομένους…, τόνισε ο πρωθυπουργός σε αυστηρό ύφος, για ν’ ακολουθήσει στη συνέχεια εκτενής αναφορά του και στην επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας, κατά την οποία εξαρθρώθηκε η οργάνωση ”Επαναστατική Αυτοάμυνα”.

Ήταν το δεύτερο καλό νέο – μετά την κατάργηση του νόμου του πανεπιστημιακού ασύλου για τους μπαχαλάκηδες – που χαροποίησε τους περισσότερους Έλληνες, με πρώτους εκείνους που στέλνουν στο πανεπιστήμιο τα παιδιά τους.

Επιτέλους!.. Ήταν καιρός, γιατί τα πανεπιστημιακά ιδρύματα είχαν μετατραπεί σε γιάφκες κουκουλοφόρων, αφού αυτοί έβρισκαν καταφύγιο στα αμφιθέατρα, που τα χρησιμοποιούσαν σαν ορμητήρια της εγκληματικής δράσης τους ή χώρους παρασκευής βομβών μολότοφ.

Το πιο εξοργιστικό όμως στην όλη υπόθεση είναι το θράσος της Αξιωματικής αντιπολίτευσης, που κατήγγειλε την κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας ”γιατί εφαρμόζει το δόγμα ‘νόμος και τάξη’, λες και λειτουργεί σε κανένα πανεπιστήμιο του κόσμου ο νόμος των κουκουλοφόρων, για να είμαστε εμείς οι πρώτοι που τον καταργήσαμε!..

Αλλά ”το πολύ γαρ της θλίψεως γεννά παραφροσύνη” κι ο ΣΥΡΙΖΑ δε φαίνεται να συνήλθε ακόμα απ’ την οδυνηρή ήττα του στις εκλογές της 7ης Ιουλίου. Νομίζει ότι έχει στα χέρια του κάτι απ’ την παλιά εξουσία και εξακολουθεί να στηρίζει τους αριστεριστές και τις άνομες πράξεις τους κουνώντας το δάχτυλο στους σημερινούς κυβερνώντες.

Έτσι έσπευσε πρώτος να καταδικάσει προ μηνών την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Κάλυψε πλήρως το ”ορμητήριο-παρασκευαστήριο” βομβών των αναρχικών, που αποκαλύφθηκε στα υπόγεια της ΑΣΟΕΕ και συμπαραστάθηκε στους μπαχαλάκηδες, που δεν ήθελαν να εφαρμοστεί ο νόμος.

Ειρωνεύεται και αγνοεί τη λαϊκή εντολή που πήρε ο Κυριάκος Μητσοτάκης ασκώντας δριμεία κριτική στην πρόθεσή του να πατάξει την ανομία και να εμπεδώσει το αίσθημα ασφάλειας στους πολίτες. Στις συριζαίικες αυτές συμπεριφορές ο αγανακτισμένος λαός πήρε δημοσκοπικά ξεκάθαρη θέση, που καταδικάζει τους πρώην και επιβραβεύει τους νυν κυβερνώντες.

Στο δίλημμα ”φως ή σκοτάδι” απάντησε ήδη μ’ ένα ηχηρότατο ”ΦΩΣ”αντικαθιστώντας μια και καλή το ασπρόμαυρο φόντο της δύσκολης οκταετούς του πορείας με τον ήλιο της ελπίδας και της αισιοδοξίας για ένα καλύτερο αύριο. Τον ήλιο της Ελλάδας, που αγκομαχάει ακόμα να σκαρφαλώσει στον ουρανό, για να διασφαλίσει την επιβίωσή της και να ανατείλει…

”Κρινιώ Καλογερίδου” (Βούλα Ηλιάδου, συγγραφέας)