Γραβατώθηκε αλλά το χρέος δεν ρυθμίστηκε
Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας
Ο Τσίπρας μας “απειλούσε” εδώ και καιρό ότι μόλις υπάρξει ρύθμιση του δημοσίου χρέους θα φορέσει γραβάτα. Θα έκανε μια τόσο… μεγάλη παραχώρηση επειδή η επιτυχία θα ήταν τεράστια και θα σηματοδοτούσε μια κορυφαία δημοσιονομική αλλαγή πορείας. Συνέβη όντως κάτι τόσο εντυπωσιακό ή η αλήθεια απέχει πολύ από την νέα επικοινωνιακή φιέστα του πρωθυπουργού;
Από το 2012 προβλέπονταν παρεμβάσεις για την αναδιάρθρωση του χρέους που θα το καθιστούσαν μακροπρόθεσμα βιώσιμο. Με ανεκτές ετήσιες πληρωμές τόκων, πολυετή επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής (κάποιοι μιλούσαν για 70 ή και ακόμη περισσότερα έτη!), μείωση των επιτοκίων όλων των δανείων στο ελάχιστο δυνατό επίπεδο κσι πολλά άλλα.
Όλα αυτά μάλιστα σε ένα οικονομικό περιβαλλον που ήδη από τα δύο τελευταία τρίμηνα του 2014 είχε αποκτήσει αναπτυξιακή ορμή. Με τον πήχη να τίθεται πολύ ψηλά για τα αμέσως επόμενα χρόνια. Με αυτές τις προϋποθέσεις τα πλεονάσματα θα επιτυγχάνονταν πιο εύκολα, και κυρίως σχεδόν εντελώς αναίμακτα για την κοινωνία, ασυνεισφέροντας στην ταχύτερη απομείωση του χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ.
Η κυβέρνηση πανηγυρίζει για μια μη ρύθμιση του χρέους. 10 χρόνια επιμήκυνση. 10 χρόνια περίοδο χάριτος. Αποθεματικό 20 δισ. για να καλυφθούν οι χρηματοδοτικές μας ανάγκες και για το 2019. Μετάθεση υποχρεώσεων στο μέλλον με το χρέος να παραμένει σταθερά αρκετά πάνω από το 100% για τα επόμενα 10-15 χρόνια. Για να υπάρξει διαφορετικό αποτέλεσμα έχουμε ανάγκη ανάπτυξη επιπέδου… Κίνας κι όχι μπουσουλήματα του 1% όπως πλέον προβλέπεται!
Κανείς δεν την αποκαλεί αναδιάρθρωση. Κανείς δεν μιλά ευθέως για ουσιαστική ελάφρυνση. Πρόκειται για μια πρόσκαιρη, βραχυπρόθεσμη διευθέτηση. Μια διαχείριση με έναν και μόνο στόχο. Την απρόσκοπτη χρηματοδοτική πορεία μας μέχρι τις επόμενες εκλογές. Οι πάντες γνωρίζουν ότι οι αγορές, λόγω και των διεθνών εξελίξεων, παραμένιουν ακριβές και δεν μας συμφέρει η άντληση μεγάλων ποσών από εκεί.
Ο Τσίπρας φόρεσε χωρίς λόγο την γραβάτα. Το πρόβλημα του χρέους απλά μετέθεσε το νέο “σκάσιμο” για μερικά χρόνια. Το μόνο για το οποίο έχει λόγους να “χαίρεται”, προσωπικά, είναι ότι οι δανειστές, αφού πήραν ότι ήθελαν, (υψηλά πλεονάσματα, νέα μέτρα, στενή εποπτεία) του έδωσαν μια έμμεση πιστοληπτική γραμμή για να πορευθεί έως τις επόμενες κάλπες.