Έχουμε χάσει πλέον τη φυσική σχέση μας με το περιβάλλον!

Γράφει ο Ανδρέας Κατσούρης 

Τόσο σκληρόκαρδοι είναι κάποιοι άνθρωποι; Πώς καταντήσαμε να είμαστε το μόνο ζωικό είδος που καταστρέφουμε αλύπητα αυτόν τον πλανήτη για το κέρδος λόγῳ της απληστίας μας; Καθημερινά χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα τροπικού δάσους καταστρέφονται και εκχερσώνονται είτε για την εκμετάλλευση της ξυλείας είτε για γεωργικούς σκοπούς, είτε για εξορύξεις για ανεύρεση φυσικού αερίου και υδρογοναθράκων με τραγικές συνέπειες για τη βιοποικιλότητα και την αειφόρο ανάπτυξη, αλλά και για την ίδια την ύπαρξή μας.

Είναι συγκλονιστικό! Να βλέπεις π.χ. έναν ουρακουτάγκο να προσπαθεί απεγνωσμένα να προστατεύσει τον βιότοπό του από τις μπουλντόζες. Να διαβάζεις πόσες εκατοντάδες είδη πουλιών και άλλων ζωντανών οργανισμών έχουν αφανιστεί και άλλα που κινδυνεύουν να αφανιστούν. Να μολύνουμε τα ποτάμια και τις θάλασσες με χημικά βιομηχανικά απόβλητα και βοθρολύματα και χιλιάδες τόνους πλαστικά. Να βλέπουμε την κλιματική αλλαγή και να αδιαφορούμε σαν να μην μας αφορά. Πάνω από όλα το κέρδος και γαῖα πυρὶ μιχθήτω.

Να διαβάζεις καθημερινά ότι κάποιοι ασυνείδητοι πολίτες δηλητηριάζουν σκυλιά και γάτες. Ότι βάζουν στο αυτοκίνητό τους σκυλιά και κουτάβια και τα εγκαταλείπουν στη μέση του δρόμου. Ότι τα αφήνουν αλυσοδεμένα στον καυτό ήλιο για μέρες και μάλιστα χωρίς νερό.

Ότι βάζουν νεογέννητα γατάκια σε σακούλες σκουπιδιών, τις κλείνουν ερμητικά και τα πετάνε στα σκουπίδια.

Ότι -όπως προχθές- άνθρωποι ορμούν λυσσαλέα και με μανία, περικυκλώνουν και σκοτώνουν με λιθοβολισμό ένα δύστυχο κήτος που προσπαθούσε να ξεφύγει, ότι στη λίμνη μας κάποιοι σκότωσαν πέντε αργυροπελεκάνους, ένα προστατευόμενο είδος.

Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να πάσχουν από ψυχικά νοσήματα. Αλλιώς δεν εξηγείται. Πώς είναι νοητό ένας άνθρωπος να μην εκδηλώνει την ελάχιστη ευαισθησία έναντι αθώων πλασμάτων που έχουν έρθει στον κόσμο και έχουν δικαίωμα, όπως κάθε ζωντανό όν, να ζήσουν; Ποιος έχει το δικαίωμα της καταδίκης σε θάνατο και μάλιστα με τέτοιον φρικτό τρόπο, την ασφυξία ή τη δηλητηρίαση;

Έχουμε χάσει, δυστυχώς, τη φυσική σχέση μας με το περιβάλλον. Λησμονούμε ότι είμαστε ένα ζωικό είδος σε μια μεγάλη αλυσίδα και ότι, αν αυτή η αλυσίδα κάποια στιγμή σπάσει -και όλα δείχνουν ότι ήδη έχει σπάσει- θα ακολουθήσει ο δικός μας όλεθρος.

Ο κόσμος μας, όπως λέει ο Πλάτων, είναι «ζῶιον ἔμψυχον», όλα τα ζωντανά πλάσματα είναι συνύφανση του αθανάτου με το θνητό στοιχείο, ότι το φυτικό και το ζωικό βασίλειο είναι συγγενικά με την ανθρώπινη φύση (πράγμα που σήμερα αποδείχτηκε με τη μελέτη του γονιδιώματος), ότι καθετί που μετέχει της ζωής θα πρέπει να γίνεται απόλυτα σεβαστό από όλους, ιδιαίτερα από εμάς τους ανθρώπους, που υποτίθεται ότι διαφέρουμε από τα άλλα ζώα στη λογική, αν βέβαια αυτό δεν είναι μυθοπλασία. Κάθε φορά που εγκληματούμε με τον ένα ή τον άλλον τρόπο κατά της φύσεως, εγκληματούμε εναντίον του ίδιου του εαυτού μας. 

Η συμπεριφορά μας έναντι των αδυνάτων και ιδιαίτερα έναντι των άλλων ζωντανών οργανισμών δεν δείχνει μόνον τον βαθμό της ευαισθησίας μας, αλλά και το επίπεδο της πραγματικής παιδείας και ανθρωπιάς μας.

Επιδίωξή μας θα πρέπει να είναι η ατομική ψυχοσωματική αρμονία και υγεία, η οποία θα συνταιριάξει με την συμπαντική αρμονία και τάξη. Η αγάπη και η ανθρωπιά και ο σεβασμός σε ένα δέντρο και φυτό, σε ένα οποιοδήποτε ζώο, μικρό ή μεγάλο, συνιστά αντανάκλαση του ίδιου του εαυτού μας.

πρωινός λόγος 

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.