Ανάμεσα στους “συμπολίτες” και την… “δικτατορία” του Καποδίστρια

Γράφει ο Κωνσταντίνος Μανίκας, Οικονομολόγος – Ψυχολόγος, Συγγραφέας

Εδώ και χρόνια, βομβαρδιζόμαστε από ορθοπολιτικά πυρά. Από μικρότερες ή μεγαλύτερες θεσμικές “επιθέσεις” υποχρεωτικής αποδέσμευσης του κράτους από κάθε στοιχείο που το ταυτίζει με τις διαχρονικές αξίες του ελληνισμού. Από ιστορικούς ανορθολογισμούς και ερμηνείες αποκομμένες από το τότε πλαίσιο, σαφώς επηρεασμένες από σύγχρονες δικαιωματικές αντιλήψεις και κούφια ισορροπιστικά ιδεολογήματα.

Αυτό που άρχισε ο ΣΥΡΙΖΑ, ως πρώτη φορά εθνοφοβική Αριστερά, μοιάζει να βρίσκει τη συνέχεια του στην σχεδόν εξαναγκαστική αποδόμηση της Επαναστατικής Ιστορίας μας από την Επιτροπή που ανέλαβε να αναδείξει τα υψηλά νοήματα της. Ενόψει της συμπλήρωσης 200 ετών από την εθνική παλιγγενεσία, κάποιοι βάλθηκαν να μας πείσουν για την λάθος αντίληψη μας για τα γεγονότα και να προσαρμόσουν το τότε αξιακό πεδίο σε τωρινά ζητούμενα.

Ο Καποδίστριας υπήρξε… δικτάτορας καταργώντας το Σύνταγμα. Ο Κοραής δεν νοιάζονταν για τα θρησκευτικά πιστεύω του… Καπετάνιου. Αδιάφορο αν ο Καποδίστριας προσκλήθηκε να αναλάβει τη διοίκηση ακριβώς για να αντικαταστήσει το υπάρχον αναχρονιστικό Σύνταγμα και χρειάστηκαν αγώνες ώστε αρκετά χρόνια μετά τη δολοφονία του να ολοκληρωθεί ο θεσμικός εκσυγχρονισμός. Ούτε ο Κοραής αποτελεί το αποιδεολογικοποιημένο πρότυπο που φαντάζονται ορισμένοι. 

Ο ευτελισμός ιστορικών προσώπων και η παραποίηση της ιστορικής αλήθειας γίνεται εργαλείο στα χέρια όσων αναζητούν “αποδείξεις” για να στηρίξουν τον διεθνιστικό οίστρο τους. Δεν τους αρκεί επιχειρηματολογία βασισμένη στη δική τους αποτίμηση των σημερινών προκλήσεων. Απαιτούν το φιλτράρισμα και του παρελθόντος ώστε να πάψει να αποτελεί φάρο εθνικής ταυτότητας και πηγή διαρκούς αναγέννησης.

Ενοχλούνται ακόμη κι από τη χρήση συγκεκριμένων λέξεων. Σαν αυτόκλητοι, αυτόματοι λεκτικοί διορθωτές παρεμβαίνουν για να απαλείψουν εκφράσεις και προσφωνήσεις ή να τις αντικαταστήσουν με άλλες, απογυμνωμένες από θρησκευτικούς ή εθνικούς προσδιορισμούς. Το χειρότερο είναι ότι ενίοτε γίνονται κοινωνοί της χρήσης αυτού του διορθωτή και υψηλοί θεσμικοί παράγοντες. 

Είμαστε “συμπολίτες” και “κοινωνικό σύνολο”. Παραμένουμε όμως πρωτίστως Έλληνες. Είτε αυτό αντανακλά την εθνική μας συνείδηση, είτε μας χαρακτηρίζει ως πολίτες, η ελληνικότητα δεν είναι μια ακόμα ιδιότητα ανάμεσα σε άλλες. Αποτελεί την πρωταρχική μας συγκολλητική ουσία. Και ως τέτοια θα πρέπει να αντιμετωπίζεται από όλους τους φορείς 

Τι είναι τελικά, το κράτος; Φορέας ισονομίας και ισοπολιτείας που σέβεται και διασφαλίζει τα δικαιώματα όλων των πολιτών του. Όμως η προστασία των, κάθε λογής, μειονοτήτων δεν προκύπτει με άμεση ή έμμεση ταπείνωση της συντριπτικής πλειοψηφίας. Η αποφυγή διακρίσεων δεν απαιτεί τη φίμωση της διαχρονικής μοναδικότητας και την προσαρμογή της σε ένα ατροφικό, αποστειρωμένο προφίλ. Κι ερχόμαστε στο πιο κρίσιμο ερώτημα.

Τι σημαίνει τελικά, χώρα; Φορέας κοινής διαδρομής, γλωσσικού, πολιτισμικού και θρησκευτικού στίγματος. Η “ρίζα” που κρατά ζωντανό το εθνικό οικοδόμημα. Ο ομφάλιος λώρος που ενώνει την εμπειρία με την καινοτομία. 

Η Ελλάδα είναι χώρα κι όχι χώρος, όπως πολύ εύστοχα επεσήμανε ο Αντώνης Σαμαράς. Κι αυτή η χώρα ξέρει να τιμά τα συστατικά της στοιχεία και να τα χρησιμοποιεί ως νοητικό και ψυχικό λίπασμα για να λάμψει και στο σήμερα. Δεν τα κρύβει, δεν ντρέπεται γι’ αυτά θεωρώντας τα μέρος παρωχημένων παραδοσιακών συνταγών.

One thought on “Ανάμεσα στους “συμπολίτες” και την… “δικτατορία” του Καποδίστρια

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Αυτός ο ιστότοπος χρησιμοποιεί το Akismet για να μειώσει τα ανεπιθύμητα σχόλια. Μάθετε πώς υφίστανται επεξεργασία τα δεδομένα των σχολίων σας.