Άλλο ανέχομαι, άλλο υπομένω…

Γράφει ο Γιώργος Παντάκης

Είμαστε προ των πυλών άλλης μιας σημαντικής πολιτικής μάχης, και νιώθω την ανάγκη να εκφραστώ.

Οι ευρωεκλογές δεν είναι λιγότερο πολιτικές εκλογές από τις εθνικές εκλογές, αντιθέτως έχουν ταυτοχρόνως μεγαλύτερο ιδεολογικό στίγμα, και μεγάλη πρακτική επίδραση στην καθημερινότητα, καθότι από αυτές αναδεικνύονται τα όργανα που διαμορφώνουν το ενωσιακό δίκαιο. Θα εκφράσω λοιπόν μια άποψη, που θα είναι πολιτική άποψη.

Η άποψη μου έχει να κάνει με την απογοήτευση που νιώθουμε πολλοί, μετά από κάποιες αποφάσεις και ψηφίσματα της παράταξης που μεγαλώσαμε. Όλοι νιώσαμε άβολα, νιώσαμε πικρά, ότι δε μας υπολογίζουν και ότι άλλοι κάνουν πλέον κουμάντο.

Όμως η ζωή δεν ήταν μόνο η τελευταία περίοδος, και η πολιτική μου ζωή δεν εκτείνεται μόνο τα τελευταία χρόνια. Τρέχει δεκαετίες πίσω, κατά τις οποίες έδωσα μέσω αυτής της παράταξης πολλούς αγώνες. Και οι επί δεκαετίες αγώνες μου πάνω στα ιδανικά μου παραμερίζουν, προσωρινά, τον θυμό μου, χωρίς όμως να τον σβήνουν.

Και θέλω να θυμίσω αυτό και στους παλαιούς μου συναγωνιστές. Ότι δεκαετίες τώρα, ο πραγματικός εχθρός της πατρίδας μας δεν βρίσκεται στο δικό μας στρατόπεδο, αλλά εκεί που πάντα πιστεύαμε ότι ήταν. Στο σοσιαλισμό, την αριστερά και πέρα. Εκεί θα πρέπει να έχουμε στραμμένη μόνιμα την προσοχή μας και τη ματιά μας.

Δυστυχώς μας αξίωσε ο Θεός να τους ζήσουμε και να δικαιωθούν οι απόψεις μας εμπράκτως, με το σκληρό τρόπο. Εμάς μόνο από τόσες γενιές.

Είδαμε πόσο μισούν την Ελλάδα και πόσο εύκολα και άνετα την ξεπουλάνε. Είδαμε ποιοι είναι οι φίλοι τους εντός και εκτός χώρας, την έχθρα που έχουν στην μόρφωση, στην δουλειά, την πρόοδο, την αστυνομία, τις Ένοπλες Δυνάμεις, τις επιχειρήσεις, την μεσαία τάξη, την παιδεία.

Είδαμε, στην πράξη δυστυχώς και επιβεβαιωθήκαμε, πόσο αντίθετοι είμαστε από αυτούς τους ψεύτες, τους λαοπλάνους τους ετσιθελιστές, τους δικαιωματιστές, τους Εξαρχειώτες.

Χθες η παράταξη ηγέτη είχε έναν πατριώτη δεξιό, άξιο σε ολα αρχηγό που μας ενέπνεε απόλυτα. Τον Αντώνη Σαμαρά. 

Σήμερα στην κεφαλή της είναι ένας κεντρώος αρχηγός, που διαφωνούμε σε καποιες σκέψεις και ενέργειες του.
Αύριο στην ίδια παράταξη θα βρίσκεται πάλι ένας δεξιός που θα διαφωνούν οι άλλοι…

Εμείς όμως παραμένουμε στη παράταξη και υπερασπιζόμαστε τις ιδέες μας μέσα σε αυτήν χωρίς να την πληγώνουμε (και ας μας πληγώνει)  και χωρίς να την εγκαταλείπουμε. Όποιος και αν είναι ο αρχηγός, περισσότερο ή λιγότερο κοντά μας. Και όπως χρόνια τώρα γνωρίζουμε, θα δώσουμε και τώρα τη μάχη μας έναντι της αριστερής λαίλαπας. Γιατί όποιος και αν είναι ο αρχηγός, οι απέναντι ειναι προδότες, είναι πολυ περισσότερο μακριά μας.

Εδω όμως οφείλω να επισημάνω, ότι δεν χαρίζονται ολα στον αρχηγό.

Υπάρχει μια κόκκινη γραμμή η οποία ΔΕΝ ξεπερνιέται και αυτή βρίσκετε στα εθνικά μας θέματα.

Άλλο ανέχομαι, άλλο υπομένω και μένω εδώ, διότι οι λέξεις έχουν τεράστια δόνηση. Έχουν αξία.  Δημιουργούνε πραγματικότητα

**
Όπως όλοι καλά γνωρίζουμε, ακόμα και μέσα σε μια αγαπημένη οικογένεια δεν υπάρχει περίπτωση να συμφωνούν όλοι και σε όλα. Με ΤΙΠΟΤΑ. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είμαστε οικογένεια και μάλιστα αγαπημένη.

Το ίδιο συμβαίνει και την πολιτική μας οικογένεια της κεντροδεξιάς μας παράταξης, την ΝΔ. 

Εκεί μέσα μεγαλώσαμε, πολιτικά και κοινωνικά από παιδιά. Εκεί μέσα σε όλα τα επίπεδα δώσαμε μάχες για την πατρίδα ενάντια στην αριστερά και την ελευθερία μας. Αυτό θα πρέπει να συνεχίσουμε να κάνουμε και τώρα….και ΠΑΝΤΑ.

Δεν πρέπει ΠΟΤΕ να επιτρέψουμε να επιστέψουν. Γιατί ο λόγος που το κάναμε δεν έχει ουδόλως μεταβληθεί.

Ο καιρός γαρ εγγύς.