Η πονηράδα της “συγγνώμης”, θα πρέπει να τελειώσει

Γράφει η Καλυψώ

Οι παλιοί μας το έλεγαν. «Από τότε που βγήκε η συγγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο». Αυτό είναι απολύτως βέβαιο και επιβεβαιώνεται συνεχώς.

Όταν όμως μιλάμε για εξύβριση, προσβολή ή συκοφαντία, όσες συγγνώμες και κι αν ακολουθήσουν η λάσπη δε φεύγει. «Λέγε λέγε κάτι μένει». Δε φεύγει με μια συγγνώμη.

Όταν  κάποιος πει έναν συνάνθρωπο του «πίθηκο» και μόλις δει τον εισαγγελέα να βγαίνει παγανιά και να τον ψάχνει ζητήσει συγγνώμη, τότε η συγγνώμη του δεν έχει καμία αξία. Διότι τι μένει στον κόσμο ; Η συγγνώμη ή ο «πίθηκος»;

Και γιατί από την ημέρα που χαρακτήρισε έναν άνθρωπο έτσι πέρασαν τόσες ημέρες και  δεν ζήτησε συγγνώμη; Γιατί χρειάστηκε να μεσολαβήσει ο εισαγγελέας; Διότι απλά πίστευε αυτόν τον χαρακτηρισμό. Αλλά μόλις είδε να πλησιάζουν οι χειροπέδες, αμέσως «Ζητώ συγνώμη από την οικογένεια Αντεντοκούμπο»

Το ίδιο έκανε και η δημοσιογράφος της κρατικής και λαοσυντήρητης ΕΡΤ κ. Ακριβοπούλου.

Την Δευτέρα χαρακτηρίζει τους Μητροπολίτες Μεσσηνίας και Πειραιώς ακροδεξιούς και «Χρυσαυγητες», ομιλώντας «περί ακροδεξιάς και χρυσαυγίτικης ρητορικής» και την Τρίτη ζητεί συγνώμη, διότι ήταν «μία δύσκολη ημέρα» και είχε και πυρετό.

Τι έγινε και ξαφνικά άλλαξε άποψη μετά την λάσπη η κ. Ακριβοπούλου; Η απειλή των Μητροπολητων, με προσφυγή στη Δικαιοσύνη τόσο κατά της ίδιας της δημοσιογράφου όσο και της ΕΡΤ. Τόσο απλά.

Τα περί πυρετού δε θα τα σχολιάσουμε. Τελευταία φορά που ήλεγξα η άνοδος της θερμοκρασίας του σώματος δε συνιστούσε λόγο άρσης του αδίκου.

Και στις δυο αυτές περιπτώσεις αυτό που μένει στον κόσμο είναι η λάσπη. Ο χαρακτηρισμός ή το ψεύδος. Τη συγγνώμη κανείς δεν την κοιτάει.

Αυτή η «πονηράδα» πρέπει να τελειώσει. Εν τέλει αναιρεί κάθε δυνατότητα απόδοσης δικαιοσύνης. Θα πρέπει ο εισαγγελέας να κρίνει αν η συγνώμη είναι ειλικρινής ή όχι. Η ποινική δικονομία του δίνει τα μέσα να το πράξει.

Αν η συγνώμη έρχεται μετά την παρέμβαση του εισαγγελέα ή μετά την προειδοποίηση ότι έρχεται μήνυση, τότε δεν έχει καμία μα καμία αξία. Διότι είναι υποκριτική και στο τέλος αυτό που μένει είναι η συκοφαντία.

Ο εισαγγελέας θα πρέπει να ξεχωρίζει την πραγματική μεταμέλεια από την υποκριτική.

Ο εισαγγελέας θα πρέπει να  τιμωρεί παραδειγματικά το συκοφάντη. Όχι μόνο για να αποκαθιστά την τιμή και την υπόληψη του θύματος, αλλά για και για να σκέφτεται ο επόμενος τι τον περιμένει.

Άλλωστε γι’ αυτό πετιέται η λάσπη. Για να μείνει και μετά την συγγνώμη. Η βλάβη παραμένει. Γιατί λοιπόν να τη γλιτώνει ο θύτης;