Ερωτευμένοι με την καρέκλα
Γράφει ο Δημήτρης Χαδόλιας,
Ένας έρωτας σφοδρός κι αγιάτρευτος είναι αδιαμφισβήτητα αυτός των κυβερνώντων με την κατοχή και διαχείριση της εξουσίας. Για να τελεσφορήσει αυτός ο μεγάλος έρωτας με την καρέκλα οι σημερινοί κυβερνώντες ακολούθησαν πιστά από τα χρόνια που βρισκόταν στην αντιπολίτευση την ρήση του Νίτσε πως στον έρωτα και στον πόλεμο επιτρέπονται όλα.
Έτσι δε δίστασαν να χρησιμοποιήσουν κάθε αθέμιτο μέσον. Με στόχο να δελεαστεί η κοινή γνώμη κήρυτταν πως η λιτότητα οφειλόταν στην προδοτική υποχωρητικότητα των πολιτικών τους αντιπάλων και πως η άνοδός τους στην εξουσία θα οδηγούσε στο «σκίσιμο» των μνημονίων. Ο τρόπος που απευθυνόταν στο εκλογικό σώμα ήταν σαφής: Κυριακή ψηφίζεις Δευτέρα κερδίζεις!
Κι αν αυτά είναι ικανά να προσάψουν τη μομφή της ανεύθυνης παροχολογίας, η υποκίνηση σε μη καταβολή φόρων, ο προπηλακισμός πολιτικών αντιπάλων, το τεταμένο κλίμα σε δημόσιες εκδηλώσεις και παρελάσεις, η υποκίνηση αντισυγκεντρώσεων (ίσως η πιο φασίζουσα πρακτική), η λογική «Δεν πλωρώνω» σίγουρα αποτέλεσαν μνημεία αμοραλισμού και πολιτικού κυνισμού.
Η κατάληψη της εξουσίας ξεκίνησε με τον πρώτο βαρύ λογαριασμό που έφεραν οι αυταπάτες και το κυνήγι μαγισσών και στη συνέχεια ήρθε το τίμημα της ανεπάρκειας όσων είναι μεν τύποις συμμορφούμενοι αλλά δεν μπορούν να είναι πολιτικώς και διαχειριστικώς παραγωγικοί. Χαρακτηριστικά, κάθε φορά προ της ολοκλήρωσης μιας βαριάς συμφωνίας ο λαός ακούει για μήνες υπερήφανα πολεμικά ανακοινωθέντα με τελική υιοθέτηση της χειρότερης εκδοχής των προτάσεων των δανειστών. Κι αυτό γιατί ίσως οι κυβερνώντες θεωρούν πως ο έρωτας με την καρέκλα θα συνεχιστεί μέσω της επικοινωνιακής διαχείρησης μιας πραγματικότητας που βαίνει συνεχώς επιδεινούμενη.
Έτσι απολύτως μακιαβελικά πιστεύουν πως η υιοθέτηση των σκληρότερων μέτρων στο παρά ένα ίσως καλυφθεί από τις ψευδοπατριωτικές εξάρσεις όλης εκείνης της προγενέστερης περιόδου που η κυβέρνηση όφειλε να είναι πολιτικά παραγωγική αλλά δεν δύναται. Κι όσο η πραγματικότητα σκληραίνει η διατήρηση του αντικειμένου του άσβεστου πόθου απαιτεί τη δημιουργία ισχυρών προπαγανδιστικών μηχανισμών.
Σε σχέση με αυτό ο κάθε καλόπιστος αναγνώστης θα έχει παρατηρήσει την δημιουργία επιχορηγούμενων ιστοσελίδων χαμηλής αναγνωσιμότητας, το κρέμασμα στα μανταλάκια όλο και περισσότερων εφημερίδων ύφους αυριανής με «ντοκουμέντα» που εκθέτουν το «παλιό». Ιδίας στόχευσης ήταν άλλωστε και το πρωτοφανούς χυδαιότητας γεγονός, πως προσφάτως η Ε.Ρ.Τ. μας πληροφόρησε πως ο αρχηγός της αντιπολίτευσης δεν επισκέφθηκε τη Μόρια γιατί «μάλλον θα σιχαινόταν».
Είναι προφανές πως θα κάνουν τα πάντα για να μη στερηθούν την καρέκλα, έχουν αρχίσει ήδη να επενδύουν σε κατευθυνόμενη ενημέρωση αλλά και στη φτωχοποίηση του πληθυσμού. Κι αυτό το τελευταίο γιατί ένας πολίτης εξαθλιωμένος, αποκαρδιωμένος και παραιτημένος πιστεύουν πως μπορεί ευκολότερα να δελεαστεί από τις κάρτες σίτισης και τα κάθε μορφής προεκλογικά κουπόνια της εκάστοτε αριστεράς.
Όμως η ίδια ιστορία που απέδειξε πως όπου η αριστερά κυβέρνησε έγινε καθεστώς που οδηγήσε σε πρωτοφανή φτώχεια και έξαρση των κοινωνικών ανισοτήτων, έχει αποδείξει και την ακόλουθη βαθιά αποστροφή γι αυτήν όσων την έχουν υποστεί. Οι εκλογές που έρχονται αργά ή γρήγορα, θα τους στερήσουν την πολυαγαπημένη καρέκλα, και θα τερματίσουν την μέχρι και σήμερα ακολουθούμενη για τη χώρα πορεία προς…Σαγγάριο.
