Τοπική Αυτοδιοίκηση με ντόπιους
Γράφει ο Αντώνιος Μιχελόγγονας, Δικηγόρος
Καταρχάς να ξεκαθαρίσω ότι δεν είμαι Παλαιοφαληριώτης. Δεν κατοικώ στο Παλαιό Φάληρο, ούτε ψηφίζω εκεί. Γενικά δε με συνδέει με την πόλη οποιοσδήποτε δεσμός πλην αυτού του τακτικού επισκέπτη.
Παρ’ όλα αυτά νιώθω ότι έχω ένα ιδιαίτερο δέσιμο με την περιοχή. Μου αρέσει να περνάω από εκεί, να κάθομαι στα μαγαζιά, να κάνω βόλτες στους δρόμους. Μου αρέσει ακόμα και να περνάω από την παραλιακή με το Α1, και να βλέπω το άγαλμα του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου.
Και ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος. Είμαστε πολλοί σε αυτή την κατηγορία, που όταν μιλάμε για το Παλαιό Φάληρο δεν το σκεφτόμαστε όπως σκεφτόμαστε οποιαδήποτε άλλη, τυχαία περιοχή του Λεκανοπεδίου. Που το κατατάσσουμε κάπου ανάμεσα στις δικές μας περιοχές και τις περιοχές των άλλων.
Το δέσιμο αυτό δεν οφείλεται στην ομορφιά της περιοχής. Δεν είναι η μοναδική όμορφη πόλη του Λεκανοπεδίου. Ούτε στην ανάπτυξή της ούτε στην οργάνωση του δήμου. Αυτό που ξεχωρίζει μια πόλη από τις υπόλοιπες είναι οι άνθρωποί της. Μόνο οι άνθρωποι που αγαπάνε πραγματικά μια περιοχή και νοιάζονται για αυτή μπορούν να το μεταδώσουν και στους υπόλοιπους.
Στην περίπτωσή μου, παρόλο που έχω την τύχη να γνωρίζω αρκετούς ανθρώπους από το Παλαιό Φάληρο, και το θεωρώ τύχη γιατί αυτοί μου δίνουν μια ευκαιρία να επισκέπτομαι την περιοχή, αν έπρεπε να ξεχωρίσω έναν που διαθέτει αυτά τα χαρακτηριστικά αυτός θα ήταν ο Γιάννης ο Πήλιουρας.
Το Γιάννη τον γνωρίζω από το 2014, πάνε ήδη 5 χρόνια, και από την πρώτη περίοδο με τον τρόπο του είχε καταφέρει να τον ταυτίσω με την πόλη του Παλαιού Φαλήρου. Δηλαδή κάπου ανάμεσα στην εικόνα του Πάρκου Φλοίσβου και του αυτοκράτορος Κωνσταντίνου να τοποθετείται και μια εικόνα Πήλιουρα. Δε μπορώ να εξηγήσω το γιατί. Ίσως ο τρόπος που μιλούσε για την πόλη, ίσως ο τρόπος που κάθε φορά μας ξεναγούσε, ξεχνώντας πως όσα μας έλεγε μας τα έχει σίγουρα ξαναπεί. Ίσως επειδή πάντα ήξερα πως ό, τι ήθελα να μάθω για Παλαιό Φάληρο αρκεί ένα μήνυμα για να μου το απαντήσει. Σε κάθε περίπτωση, με τη συνολική του παρουσία ο Πήλιουρας έχει κάνει τόσο εμένα, όσο και άλλους γνωστούς και φίλους να νιώσουν αυτή την πόλη λίγο περισσότερο δική τους από άλλες.
Στην πολιτική περίοδο που ζούμε η ιδιότητα «υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος» είναι αλήθεια ότι προκαλεί γέλια και μειδιάματα. Οι υποψήφιοι ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, όμως έχει σημασία να μπορέσει κανείς να διακρίνει όσους συμμετέχουν απλά για να γεμίσουν ένα ψηφοδέλτιο από όσους ενδιαφέρονται για τον τόπο που ζουν. Όταν πληροφορήθηκα την υποψηφιότητα του Γιάννη ήξερα αμέσως που κατατάσσεται.
Όπως προείπα, δεν κατοικώ στο Φάληρο. Δε νομιμοποιούμαι ενεργητικά να υποδείξω σε οποιονδήποτε τι να ψηφίσει. Δε γνωρίζω από κοντά τα προβλήματα και τις ανάγκες της περιοχής, ούτε έχω άμεση αντίληψη των συνδυασμών και των υποψηφίων. Και σε κάθε περίπτωση, θα ψηφίσω σε άλλο δήμο.
Αυτό που μπορώ να ξέρω με σιγουριά όμως είναι ότι ο Γιάννης ο Πηλιουρας αγαπάει την πόλη του και νοιάζεται για αυτή. Και αυτό φαίνεται από τον τρόπο που έχει καταφέρει να το μεταδώσει αυτό σε εμένα και πόσους άλλους. Και αν έχει καταφέρει να προσφέρει στην πόλη του με αυτό τον τρόπο, όντας απλός πολίτης, είμαι βέβαιος ότι μπορεί να πετύχει πολύ περισσότερα όντας εκπρόσωπος της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Για το αν έχει ή όχι ικανότητες δε θα μιλήσω. Όποιος τον ξέρει το γνωρίζει. Άλλωστε το μείζον για εμένα είναι αλλού. Στη σημερινή περίοδο, που βλέπουμε υποψηφίους δημοτικούς συμβούλους σε περιοχές που πηγαίνουν μόνο για διακοπές, ή υποψηφίους δημάρχους που μέχρι πρόσφατα ήταν στο εξωτερικό, αυτό που θα έπρεπε να είναι αυτονόητο δεν είναι πλέον. Ο υποψήφιος της τοπικής αυτοδιοίκησης πρέπει να συνδέεται στενά με την περιοχή που θα κληθεί να εκπροσωπήσει, δε μπορεί να είναι «δανεικός». Το Παλαιό Φάληρο είχε την τύχη να έχει έναν εξαιρετικό δήμαρχο για πολλά χρόνια, που εν πολλοίς συνετέλεσε στη σημερινή του κατάσταση. Το κρίσιμο είναι ποιοι θα τον διαδεχθούν. Ποιοι θα συνεχίσουν.