Το ζήτημα της φορολογίας

Γράφει ο Γιάννης Τσαλαβούτας, Φοιτητής Πολιτικής Επιστήμης και Δημόσιας Διοίκησης

Η φορολογία είναι η επιβολή υποχρεωτικών εισφορών προς όφελος του κράτους. Τα κρατικά έσοδα αποτελούνται ως επί το πλείστον από την φορολογία, η οποία χρηματοδοτεί την δημοσιονομική πολιτική και αναδιανέμει τον πλούτο. Τίθεται λοιπόν το εξής ερώτημα: Είναι ο καταναγκαστικός θεσμός της φορολογίας ηθικός ή ακόμη και απαραίτητος σε μια σύγχρονη ατομοκεντρική κοινωνία;

Κατ’  =αρχάς η φορολογία ’’αφαιμάσσει’’ από την οικονομία κεφάλαια, τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για την αύξηση του επιπέδου παραγωγής, άρα και του βιοτικού επιπέδου συλλήβδην.

Οι υψηλοί φόροι συντηρούν το τερατώδες μέγεθος του δημόσιου τομέα. Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων, οι κτηριακές υποδομές,  τα αναλώσιμα, το γραφειοκρατικό κόστος για την συντήρηση όλου αυτού του βραδυκίνητου, πανάκριβου και αναποτελεσματικού εν τέλει μηχανισμού γενικότερα είναι μεγάλο. Το κόστος του φορολογουμένου, το σύνολο δηλαδή των χρημάτων που κατακρατούνται από την εργασία του, είναι πολλαπλάσιο σε σχέση με τη βοήθεια που κατατίθεται στην τσέπη του δικαούχου.

Τουτέστιν, το υπερβολικά μεγάλο ποσό που μαζεύει το κράτος για την εκπόνηση της δημοσιονομικής-αναδιανεμητικής πολιτικής του δεν έχει ως αντίκρισμα το ίδιο υψηλό επίπεδο δημοσίων δαπανών, λόγω των πολυδάπανων γραφειοκρατικών ’’τριβών’’ που απαιτούνται για την στήριξή του.

Η χαμηλή φορολογία δίνει ’’χώρο’’ και κίνητρο στις επιχειρήσεις για την αναβάθμιση τους, την πρόσληψη εργαζομένων και συνάμα την αύξηση του ΑΕΠ και την μείωση της ανεργίας. Άρα, δεν τιμωρεί την παραγωγικότητα, αυξάνοντας τα κέρδη.

ΕΝΦΙΑ, φόρος πολυτελείας και λοιποί φόροι είναι άκρως ανήθικοι. Είναι αδιανόητο σε μία ελεύθερη κοινωνία να επιβάλλονται περιορισμοί, standards και αντικίνητρα στον τρόπο με τον οποίο κάποιος πολίτης επιλέγει να ζει. Όποιος καραδοκεί όντας έτοιμος να στηλιτεύσει κάθε ’’μη επιτρεπτή’’ συμπεριφορά, που όμως δεν παραβιάζει την ελευθερία κάποιου άλλου, υπονομεύει κατάφωρα τις ατομικές ελευθερίες, υποθάλπει φθόνο, μη σεβόμενος την ατομική ιδιοκτησία.

Η ιδιωτική πρωτοβουλία κατά καιρούς έχει εμπράκτως αποδείξει ότι μπορεί να καλύψει κενά, μέσω δωρεών. Παραδείγματα υπάρχουν πάμπολλα. Φιλανθρωπικές οργανώσεις ιδιωτών, ιδιωτικές υποτροφίες, ευαγή ιδρύματα, σχολεία, νοσοκομεία ,ορφανοτροφεία μέχρι και φρεγάτες. Με την χαμηλή φορολογία η ευαισθησία ενθαρρύνεται και δεν τιμωρείται. Η φτωχή Ήπειρος γνώρισε ευημερία από ντόπιους ευεργέτες. Άνεργοι και πολύτεκνοι βοηθήθηκαν περισσότερο από φιλανθρωπικά σωματεία και την Εκκλησία παρά από το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Οι αναξιοπαθούντες δεν πρέπει να αναγνωρίζονται ως επαίτες επιδομάτων.

Στην αρχαία Αθήνα άλλωστε, επικρατούσε ο θεσμός της χορηγίας και ήταν συνηθισμένο εύποροι άνθρωποι να χρηματοδοτούν θεατρικές παραστάσεις, κατασκευή πλοίων, δημόσια έργα. Με αυτές τους τις αλληλέγγυες φιλανθρωπικές κινήσεις, έχαιραν της εκτίμησης όλων. Σε μία πολιτεία με υψηλό κοινωνικό κεφάλαιο θα μπορούσε ένας παρόμοιος θεσμός να επανέλθει και να αποτελέσει κοινό τόπο.

Κατ’ εμέ η φορολογία είναι δεν είναι θεμιτή παρά μόνον για την ασφάλεια, την υγεία, την παιδεία, την δικαιοσύνη και για την κάλυψη του συνεχώς αυξανόμενου κόστους για τον στρατό κι’ αυτό διότι υπό το πρίσμα του δομικού ρεαλισμού, μια ελλιπώς οχυρωμένη πολιτεία αποτελεί δέλεαρ για κατακτητές. Οπότε η στήριξη του στρατού είναι επιβεβλημένη με κάθε κόστος,αφού ο στρατός δύσκολα θα μπορούσε να είναι μισθοφορικός. Η μείωση του κράτους στα πλαίσια του fiscal conservatism καθίσταται απαραίτητη.

Εν κατακλείδι, αν και είναι κατανοητό ότι η λειτουργία του κράτους απαιτεί την συγκέντρωση χρημάτων από τους πολίτες, εν τούτοις η φορολογία δεν παύει σε ηθικό και πρακτικό επίπεδο να αποτελεί κλοπή, ασχέτως του σκοπού που εξυπηρετεί. Με υπέρογκους, ληστρικούς φόρους, ουδέποτε ευοδώθηκε οικονομική ανάπτυξη, αλλά λιτότητα και ένδεια. Ωστόσο για την ύπαρξη κράτους κι ενός μικρού και ευέλικτου δημοσίου τομέα, μια χαμηλή φορολογία κρίνεται απαραίτητη.