Σταυροφορία με ή χωρίς σταυρό

Γράφει ο Γιάννης Κίτσος, Οικονομολόγος – Σύμβουλος χρηματοοικονομικού και στρατηγικού σχεδιασμού

Με αφορμή την πρόταση εξίσωσης του κομμουνισμού με τον ναζισμό που κατέθεσαν προς ψήφιση στην Ευρωβουλή οι ομάδες του Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλδημοκρατών, των Φιλελεύθερων, των Πρασίνων και των Συντηρητικών Μεταρρυθμιστών, μού ήρθε στο μυαλό ο Άρθουρ Καίσλερ και το έργο του «Σταυροφορία χωρίς σταυρό», από όπου εμπνεύστηκα και τον τίτλο. Ενώ η πρόταση αυτή έγινε με συντριπτική πλειοψηφία δεκτή, από τους Έλληνες ευρωβουλευτές ψήφισαν υπέρ μόνο η Άννα Μισέλ Ασημακοπούλου από τη ΝΔ και ο Εμμανουήλ Φράγκος από την Ελληνική Λύση. Επίσημα, Σταυροφορία για την εξίσωση του κομμουνισμού με τον ναζισμό έχει ξεκινήσει εδώ και λίγα χρόνια. Υπάρχει όμως Σταυροφορία χωρίς σταυρό, εύλογα θα ρωτήσει κανείς.

Τέσσερις οι σταυροφορίες ιστορικά… με σταυρό. Όλες κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα!

Η Πρώτη Σταυροφορία κηρύχτηκε από τον Πάπα Ουρβανό Β´ στο Συμβούλιο του Κλερμόν το 1095, οι τρεις επόμενες έμειναν γνωστές και με άλλες ονομασίες όπως: η «Δεύτερη Σταυροφορία του 1148-49» αναφέρεται από όλους τους οπαδούς της ως αυτή της Ελεονόρας της Ακουιτανής, η «Τρίτη Σταυροφορία του 1190» χαρακτηρίζεται από τον αγγλόφωνο κόσμο με τα ονόματα του Ριχάρδου Α’ του Λεοντόκαρδου και του Σαλαδίνου, και τέλος η «Τέταρτη Σταυροφορία του 1204», που είναι γνωστή για τη λεηλασία της Κωνσταντινούπολης.

Δυο τα κύρια χαρακτηριστικά των Σταυροφοριών… με σταυρό.

Το ένα ήταν ότι το βάρος τους έπεσε στους φτωχούς, στους απλούς και στους θρησκευόμενους που τότε ήσαν στο έλεος φεουδαρχών που λεηλατούσαν την ύπαιθρο τους. Και το δεύτερο ήταν ότι με την Κλερμόν τρία στοιχεία συνετέθησαν για να προκύψουν οι σταυροφορίες: ορολογία (όρκος), συμβολισμός (σταυρός) και πνευματικές ανταμοιβές (μετανοητικές αφέσεις αμαρτιών). Σας διαβεβαιώνω, ουδεμία η σχέση τους με κομμουνισμό.

Η Κωνσταντινούπολη ανακτάται το 1261 από το βυζάντιο – από τον Μιχαήλ Παλαιολόγο – μεν, αλλά σύντομα καταρρέει ολοκληρωτικά, μετά από σχεδόν 10 αιώνες ζωής, και το 1453 περνάει σε χέρια Οθωμανών. Από εκεί και ύστερα, διαδίδεται στη Δύση ότι από την κλασική ελληνική γραμματεία συντηρούνταν με ευλάβεια εκεί και καταφέρνει να διασωθεί από τους Οθωμανούς, κλείνει ιστορικά ο μεσαίωνας και ξεκινάει και επίσημα η εποχή της Αναγέννησης. Τα δε φέουδα αντικαθίστανται σιγά σιγά θεσμικά από το εμπόριο – κεφάλαιο – κ.ο.κ.. Έκτοτε Σταυροφορία με σταυρό δεν έχουμε ξαναδεί.

Ερχόμαστε, λοιπόν στα μέσα του 20ου αιώνα, όπου ο φημισμένος Βρετανός πρωθυπουργός Χάρολντ Ουίλσον, λέει το εξής: «Ο σοσιαλισμός είναι μια σταυροφορία ή ένα τίποτε». Δεν ξέρω κατά πόσο ο Καίσλερ εμπνεύστηκε τον τίτλο του έργου του από τον τότε Βρετανό πρωθυπουργό, πάντως σίγουρα αναφερόταν στον κομμουνισμό. Απαντώντας, λοιπόν, στο παραπάνω ερώτημα, ο σοσιαλισμός και κομμουνισμός, επίσημα από την δεκαετία του 1960 οικειοποιούνται και τις Σταυροφορίες! Και προφανώς σταυροφορίες χωρίς σταυρό, καθώς τα διακυβεύματα τους ουδεμία σχέση είχαν ή και έχουν με τον χριστιανισμό. Παράδοξο; Παράδοξο!

Ας μείνουμε όμως στον κομμουνισμό

Τα διακυβεύματα του κομμουνισμού βρίσκονται σε πλήρη ταύτιση με τον ιστορικό υλισμό – ότι δηλαδή ο τρόπος και οι σχέσεις παραγωγής είναι αυτά που καθορίζουν την εξέλιξη μιας κοινωνίας και όχι οι ιδέες. Ελλείψει ιδεών, τα λάβαρα σε τακτά χρονικά διαστήματα αλλάζουν. Για να καταλάβετε, τη δεκαετία του 1960 το λάβαρο ήταν ή απελευθέρωση – τρόπος του λέγειν – του σεξ, επιστροφής στη φύση και ισότητας των δυο φύλων. Σήμερα είναι αυτό για την κλιματική αλλαγή και της σεξουαλικότητας. Το παράδοξο με τα παραπάνω διακυβεύματα δεν είναι ότι στοχεύουν τόσο στο να κάνουμε σεξ όπου, όποτε και με όποιον θέλουμε, αλλά να θεσμοθετήσουμε μια νέα κατηγορία καταναλωτών, ή τουλάχιστον αυτό είναι το αποτέλεσμα. Το ίδιο συμβαίνει και με την κλιματική αλλαγή. Εδώ βρίσκουμε μια νέα αγορά μορφών παραγωγής ενέργειας, όπως τα φωτοβολταϊκά και οι ανεμογεννήτριες, να κερδοσκοπούμε.

Ειρήσθω εν παρόδω και για να καταλάβετε το έλλειμμα ιδεών της αριστεράς ο Ερνέστο Τσε Γκεβάρα, άλλο λάβαρο της αριστεράς και αυτό, ήταν εκείνος που εκδίωξε ομοφυλόφιλα άτομα στην Κούβα. Αυτά για τα οποία η αριστερά σήμερα κάνει Σταυροφορία. Το άλλο παράδοξο ήταν ότι ο Τσε είχε το λάβαρο της εθνικής απελευθέρωσης, για να μπορέσει να καθιερώσει όμως τον διεθνισμό;;; Μια άλλη διαστρέβλωση που σήμερα έχει γίνει και αυτό σταυροφορία είναι το ότι αριστεροί προσπαθούν να παρουσιάσουν το ρεμπέτικο ως πολιτικό τραγούδι της αριστεράς, την ίδια στιγμή που η αριστερά την εποχή εμφάνισης του πολέμησε τα μάλα το ρεμπέτικο. Τέλος, δεν είναι καθόλου τυχαίο που Τσίπρας και Καμμένος συγκυβέρνησαν για μια τετραετία. Ο Μουσολίνι δημιουργός και θεωρητικός του φασισμού ήταν παλιότερα δυναμικό στέλεχος της αριστερής πτέρυγας του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Ιταλίας.

Όπως και να έχει, σε όλες τις περιπτώσεις τα λάβαρα είναι άκρως ταυτισμένα με την μεταβολή της οικονομικής κατάστασης ενός λαού ή μιας εποχής. Τουτέστιν, όπου ο κομμουνισμός βρίσκει οικονομική κρίση, πάει, τσούπ και χώνεται. Ο κομμουνισμός ζει για τις οικονομικές κρίσεις συγκεκριμένα αλλά και για τις κρίσεις γενικότερα σε σημείο που εύλογα μπορεί να σκεφτεί κανείς ότι κρίση και κομμουνισμός είναι ένα. Και εάν, δηλαδή δεν υπάρχει οικονομική ή και άλλη κρίση; Μάλλον κάτι δεν καταλάβατε καλά… Για τον κομμουνισμό δεν τίθεται θέμα «δεν υπάρχει κρίση», ακόμα και όταν ομολογουμένως δεν υπάρχει! Το βιώσαμε και πρόσφατα με την κυβέρνηση Τσίπρα. Η αριστερά δεν είναι εδώ για να λύνει προβλήματα. Δεν υπάρχει αυτό στο dna της. Η αριστερά είναι εδώ για να τα δημιουργεί.      

Ο κομμουνισμός, μέσα από τεχνητές ή και μη κρίσεις, επανέφερε και μονοπωλεί τις Σταυροφορίες από τις αρχές του 20ου αιώνα και μετά. Σταυροφορίες που πέραν των παραπάνω παραδόξων αποσκοπούν στο να επιβάλλουν τιμωρίες για φανταστικά κρίματα και να αναδείξουν ότι ο τρόμος είναι απεριόριστος. Ο κομμουνισμός δεν έχει καμία αναστολή να οικειοποιηθεί, αν αυτό εξυπηρετεί τα συμφέροντα του τη δεδομένη στιγμή, οτιδήποτε πριν κατέκρινε. Μονοπωλεί τις Σταυροφορίες σε τέτοιο βαθμό που δεξιοί και φιλελεύθεροι, τουλάχιστον στη χώρα μας, αφενός φοβούνται να στραφούν εναντίον τους, αν διαφωνούν, και αφετέρου να οργανώσουν δικές τους σταυροφορίες –και με σταυρό – μήπως και στιγματιστούν από την αριστερή προπαγάνδα ως φασίστες, φονταμενταλιστές, οπισθοδρομικοί και ακροδεξιοί. Και μάλιστα σε τέτοιο σημείο που δεν ψηφίζουμε καν για την εξίσωση κομμουνισμού με φασισμό, ενώ όλος ο υπόλοιπος δυτικός κόσμος το κάνει!

Υποθέτω ότι κάποιοι στην σημερινή δεξιά θεωρούν ότι η υποχωρητικότητα είναι ενδεδειγμένη ταχτική απέναντι στον κομμουνισμό. «Ας τους αφήσουμε να πέσουν σαν ώριμο φρούτο», λένε πολλοί. Για εμένα κακώς. Πολύ κακώς! Γιατί μέχρι και αν θα πέσουν αυτοί τα προβλήματα που θα αφήσουν πίσω θα είναι πολλαπλά. Ήδη είναι! Απέναντι σε ένα σύστημα που έχει ταλαιπωρήσει και συνεχίζει να ταλαιπωρεί την χώρα μας για δεκαετίες δεν γυρίζεις την πλάτη σου, δεν λυγίζεις. Το κοιτάς κατάμουτρα! Την στυγνή προπαγάνδα δεν την αντιμετωπίζεις με σιωπή. Ουρλιάζεις μπροστά της! Ας ξεπεράσουμε κάποια στιγμή τα φοβικά μας σύνδρομα και ας ξεκινήσουμε και εμείς τις δικές μας σταυροφορίες… και με σταυρό. Όπως με τον φασισμό έτσι και απέναντι στον κομμουνισμό! Ναι, παρακαλώ, απέναντι στον κομμουνισμό! Όχι βέβαια για να φτάσουμε, όπως τότε, στους Άγιους Τόπους, αλλά για να συνεχίσουμε αυτό που όλοι κρύβαμε μέσα μας μέχρι που το κήρυξε ο Αντώνης Σαμαράς στο 12ο συνέδριο της ΝΔ όταν μας είπε: «Είστε φιλελεύθεροι! Να είστε υπερήφανοι γι’ αυτό! Είστε πατριώτες! Να είστε υπερήφανοι γι’ αυτό! Τα σύνδρομα ενοχής τελειώσαν!».

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.