ΡΕ… ΑΪ ΣΙΧΤΙΡ!

Γράφει η Μάνια Κρητικού

Φαίνεται ότι για τους Ελληναράδες είναι από δύσκολο έως ακατόρθωτο να ξεστομίσουν ένα… ΝΑΙ ΡΕ! ΗΤΑΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΕΥΘΥΝΗ! ΕΓΩ ΦΤΑΙΩ!

 

Είσαι σταθμάρχης.

Είσαι εκεί κατ’ επιλογή.

Δεν σε υποχρέωσε κανένας να είσαι εκεί και να κάνεις τον σταθμάρχη ενώ είσαι πχ γιατρός.

Αυτό είναι το επάγγελμα που εσύ επέλεξες έστω και σε αυτή την ηλικία, για το οποίο εκπαιδεύτηκες, έκανες πρακτική δίπλα σε άλλους, παρακολούθησες θεωρητικά μαθήματα και έδωσες εξετάσεις για να μπορείς να το εξασκήσεις.

Ήταν αποκλειστικά δική σου ευθύνη να γυρίσεις ΕΝΑ (1) κλειδί. Κι όμως…

 

“Ακούγεται χαμένος” λένε κάποιοι για τα ηχητικά εκείνης της βραδιάς.

Δεν ακούγεται χαμένος αγαπητοί.

Ακούγεται δημόσιος υπάλληλος παλαιάς κοπής!

“ΑΜΑΝ!”, “Έγινε τράκα” λέει αυτός που έστειλε το τρένο από την “γραμμή καθ… ανόδου” όπως χαρακτηριστικά ακούγεται να λέει.

 

Αλλά δεν φταίει αυτός!

Φταίει η ελλιπής εκπαίδευση, φταίει το κλειδί, φταίει ο άλλος που έφυγε νωρίτερα, φταίει ο μηχανοδηγός που δεν του το είπε, φταίει το σύστημα που δεν υπάρχει, φταίει ο ΟΣΕ, φταίει η ΤΡΕΝΟΣΕ, φταίνε οι Ιταλοί ιδιώτες, φταίει ο υπουργός, φταίει ο πρωθυπουργός, φταίει η ΝΔ, φταίει ο Χατζηπετρής και φταίει και ο Ερμής που ήταν ανάδρομος.

Όλοι εκτός από τον κατεξοχήν υπεύθυνο!

 

Λυπάμαι αλλά και 10 χρόνια να δούλευε ο ίδιος -και καθένας σαν αυτόν- στην ίδια θέση, πάλι υπήρχε πιθανότητα να είχαμε το ίδιο τραγικό αποτέλεσμα.

Είναι θέμα ωχαδερφισμού και νοοτροπίας.

 

Με τον ίδιο τρόπο, το ίδιο σύστημα και τα ίδια τρένα δούλευαν και την περασμένη ημέρα, τον περασμένο μήνα και τον περασμένο χρόνο ακόμα, αλλά δεν είχε βρεθεί κανένας… ξεχασιάρης ώστε να μην γυρίσει το κλειδί.

 

Ένας ευσυνείδητος υπάλληλος θα τσέκαρε δύο και τρεις φορές τι έκανε. Θα απαντούσε στα τηλεφωνήματα του μηχανοδηγού. Θα πρόσεχε την κάθε του κίνηση και την κάθε του απόφαση.  Και ειδικά σε θέσεις όπως αυτή ή του ελεγκτή εναέριας κυκλοφορίας όπου χρειάζονται υπάλληλοι με πολύ έντονο το αίσθημα ευθύνης.

 

Βγήκαν λοιπόν κάποιοι και χαρακτήρισαν τον βασικό υπαίτιο… “αποδιοπομπαίο τράγο” γιατί λέει δεν φταίει αυτός.

Τι να πεις;

 

Έγιναν απεργίες, συλλαλητήρια και πορείες στη μνήμη των νεκρών.

Καμμία σχέση!

 

Όποιος θέλει να τιμήσει νεκρούς κάνει σιωπηρή διαμαρτυρία, άντε και μία πορεία με κεριά.

Δεν βάζει μουσικές, δεν φωνάζει συνθήματα και δεν κάνει πορεία με τον καφέ, την κόκκινη σημαία ή τα στειλιάρια στο χέρι.

Δεν σπάει μνημεία άλλων θυμάτων και δεν καπηλεύεται τους νεκρούς που υποτίθεται ότι θέλει να τιμήσει.

 

Αυτό δεν είναι τιμή σε νεκρούς.

Χαβαλές του κ@@ είναι. 

Επαναστατική γυμναστική όπως έχουν συνηθίσει να κάνουν συχνά πυκνά.

Λογικό θα μου πείτε.

Δεν έχουν ξανακάνει συγκεντρώσεις στη μνήμη θυμάτων τραγωδίας και δεν ξέρουν πως γίνεται. Άλλωστε δεν (τους) χρειάστηκε ποτέ μέχρι σήμερα.

 

Γίνεται viral αυτές τις ημέρες και το “κόμμα” (ναι, αυτό ονειρεύονται!) “άι σιχτίρ”.

Κάποιοι νομίζουν ότι αυτό απευθύνεται μόνο στην κυβέρνηση.

Δυστυχώς μερικοί το απευθύνουν σε όλους τους πολιτικούς. 

 

Άτομα δίχως ίχνος κριτικής ικανότητας, άτομα που η σκέψη τούς κουράζει, άτομα που αδυνατούν να ξεχωρίσουν τους καλούς από τους κακούς, τους λαϊκιστές από τους σοβαρούς, αυτούς που τους κοροϊδεύουν από αυτούς που τους λένε την αλήθεια και τους μιλούν σοβαρά.

Και όχι μόνο στην πολιτική, όπως αποδεικνύεται παρακολουθώντας ακόμα και ανούσιες “σατιρικές εκπομπές”, αλλά και σε άλλα επαγγέλματα.

Και κάπως έτσι το “άι σιχτίρ” γίνεται…  μαγκιά!

 

Αφού λοιπόν το θεωρείτε πλέον μαγκιά, απευθύνω κι εγώ ένα τεράστιο “ΑΪ ΣΙΧΤΙΡ” σε όλους αυτούς τους επαναστάτες της δεκάρας που το μόνο που κάνουν είναι να προετοιμάζουν μία κοινωνία ανεύθυνων φαφλατάδων χωρίς μέλλον.

 

Πάρτε το χαμπάρι.

Στην καθημερινότητά μας δεν έχουμε μόνο δικαιώματα.

Έχουμε και υποχρεώσεις και… ΕΥΘΥΝΕΣ!